Νίκος Βέρτης: «Αν ήμουν gay δεν θα ντρεπόμουν να το πω δημόσια»

Oι περισσότεροι μετανάστες του τρένου κατέβαιναν στη Γερμανία, αλλά ένας γεροδεμένος Έλληνας άντεχε να ταξιδέψει ακόμη πιο μακριά. Στην Ολλανδία.

Όχι ότι το είχε προγραμματισμένο, αλλά από σύμπτωση ή ίσως και από τύχη. «Ο μετανάστης πάει τυφλά και όπου τον βγάλει η μοίρα του. Κάπως έτσι ήταν και ο πατέρας μου. Ήταν περίπου 26 χρόνων. Δούλεψε και σε εργοστάσιο, αλλά και ως ηλεκτροσυγκολλητής στα καράβια. Επειδή, ωστόσο, είχε μεράκι με την οδήγηση, έσφιξε τα δόντια, έμαθε άψογα τα ολλανδικά και δημιούργησε μια σχολή οδηγών, ενώ βραβεύτηκε κιόλας για αυτό» λέει ο Νίκος Βέρτης για τον πατέρα του, τον οποίο θαυμάζει απεριόριστα. Οι γονείς του ερμηνευτή παντρεύτηκαν από προξενιό και αυτό είναι κάτι που δεν τον αφήνει αδιάφορο, ακόμη και σήμερα. «Όταν ήμουν μικρός, τα κορόιδευα αυτά, αλλά έχω καταλάβει ότι ένα προξενιό έχει πολύ πιο γερά θεμέλια από τον έρωτα. Δύο άνθρωποι, όταν είναι έτοιμοι, μπαίνουν σε μια διαδικασία να γνωρίσουν o ένας τον άλλο, όχι τυφλωμένοι από έρωτα, αλλά μέσα από μια συμφωνία για τη δημιουργία οικογένειας. Έτσι, ξεκινάνε να αγαπάνε πιο ρεαλιστικά και αντικειμενικά. Πριν από τέσσερα – πέντε χρόνια μπορεί να γελούσα, αλλά σήμερα δεν υπάρχουν πολλοί χωρισμοί σε γάμους από προξενιό» υποστηρίζει.

O Nίκος Βέρτης έχει παρεξηγηθεί στο παρελθόν με δηλώσεις του για το θέμα της απελευθέρωσης των ναρκωτικών. Όταν επανέρχομαι στο συγκεκριμένο ζήτημα, μου λέει εξαρχής πως δεν θα ήθελε να γίνει ξανά αντικείμενο σχολιασμού για τις απόψεις του. «Έχουμε παρωπίδες σε κάποια θέματα. Αυτό που ξέρω είναι ότι από τους δέκα φίλους μου στην Ολλανδία οι δύο έκαναν χρήση ναρκωτικών. Στην Ελλάδα, όμως, από τους δέκα φίλους μου, οι οκτώ έχουν κάνει σίγουρα κάποια στιγμή ναρκωτικά στη ζωή τους. Εγώ μπορεί να μεγάλωνα δίπλα στα ναρκωτικά, αλλά δεν τα ακούμπησα. Από τη στιγμή που δεν ήταν απαγορευμένα στην Ολλανδία και δεν υπήρχε ανάγκη να το παίξει κανείς cool και μάγκας, γιατί να τα ακουμπήσει; Είναι καλύτερο να δίνεις την επιλογή με την αποποινικοποίηση, γιατί οι Ολλανδοί που παίρνουν ναρκωτικά είναι πολύ λιγότεροι από όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους».
Στην Ελλάδα της εύκολης φήμης, πάντως, πολύ συχνά άνθρωποι που δεν φωτογραφίζονται έχοντας μια γυναίκα στο πλευρό τους, ελαφρά και ανενδοίαστα χαρακτηρίζονται gay. Το ίδιο έχει συμβεί και με τον Νίκο. «Όταν ακούς κάτι που δεν ισχύει, το προσπερνάς. Τα πρώτα χρόνια με έλεγαν Τούρκο, μετά Αλβανό. Μετά είπαν ότι ο πατέρας μου είναι πολύ πλούσιος και εξαιτίας του έκανα καριέρα. Ο καθένας έλεγε ό,τι ήθελε. Πράγματα που δεν ισχύουν δεν με απασχολούν. Καταρχήν έχω μεγαλώσει στην Ολλανδία και μισώ τους ανθρώπους που ντρέπονται για τις ιδιαιτερότητές τους. Αν είσαι gay, δεν πρέπει να ντρέπεσαι να το πεις. Είχα παιδικούς φίλους gay, οι οποίοι δεν ντρέπονταν για αυτό. Αν ήμουν gay, λοιπόν, δεν θα ντρεπόμουν με τίποτε να το πω δημόσια.

Δυστυχώς για κάποιους και ευτυχώς για κάποιες, είμαι ο τελευταίος άνθρωπος στη γη που θα είχα έστω και 1% μέσα μου ομοφυλοφιλικές τάσεις. Προσωπικά, ξέρεις, λυπάμαι για εκείνους που δεν έχουν αποδεχτεί τον εαυτό τους και τους απομακρύνω από κοντά μου». Τον ρωτάω αν θα εκνευριζόταν σε περίπτωση που τον φλέρταρε ένας άντρας. «Δεν θα τσατιζόμουν. Εξαρτάται, βέβαια, και από τον τρόπο. Γνωστός άνθρωπος με φλέρταρε με χυδαιότητα και γλίτωσε το ξύλο στο δευτερόλεπτο, χωρίς όμως να νιώθω την ανάγκη να αποδείξω τι είμαι. Όσα λάθη και να έχω κάνει στη ζωή μου, η ηθική μου είναι πάντα ψηλά και μακάρι όλοι οι άντρες να φορούσαν τα παντελόνια που φοράω!».