Θρήνος στον καλλιτεχνικό κόσμο – Πέθαvε ο Γιάννης Λαμπρόπουλος

 

Σήμερα, Τετάρτη 22/01, έγινε γνωστή η δυσάρεστη είδηση για τον θάνατο του σπουδαίου ηθοποιού Γιάννη Λαμπρόπουλου, βυθίζοντας τον καλλιτεχνικό κόσμο σε βαθειά θλίψη. 

Ο ίδιος, υπήρξε βασικό στέλεχος του Λαϊκού Θεάτρου του Μάνου Κατράκη και συνεργάτης του Εθνικού Θεάτρου τη δεκαετία του 1980 και του 1990 συμμετέχοντας σε πλήθος αξιόλογων παραγωγών.

Γεννημένος στον Πύργο, ήταν ο τέταρτος γιος του Θεμιστοκλή και της Αγγελικής Λαμπροπούλου. Σπούδασε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, χαράσσοντας μια αξιοθαύμαστη πορεία στο θέατρο, την τηλεόραση και τις τέχνες γενικότερα.

Ο Γιάννης Λαμπρόπουλος έκανε καριέρα και στην Κύπρο, όπου συνεργάστηκε με τα θέατρα ΕΝΑ στη Λευκωσία και Πράξις στη Λεμεσό. Η καλλιτεχνική του παρουσία χαρακτηρίστηκε από την ερμηνεία σημαντικών ρόλων σε θέατρο και τηλεόραση. Στη μικρή οθόνη πρωταγωνίστησε στις σειρές, όπως στη “Γυφτοπούλα” του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και στο “Θρήνος της Καντάς” του Δημήτρη Ρώμα.

Στο θέατρο, οι ρόλοι του ξεχώρισαν για την πολυπλοκότητα και το βάθος τους. Ανάμεσά τους: Ξέρξης στους “Πέρσες”, Αλκιβιάδης στο “Συμπόσιο”, Τειρεσίας και Αγγελιοφόρος στις “Βάκχες”, Σωκράτης στις “Νεφέλες, “Ο βασιλιάς στη Ζωή είναι Όνειρο” του Καλντερόν, “Ο Φάουστ στον Φάουστ” του Γκαίτε.

Ένας από τους πιο ιδιαίτερους ρόλους του ήταν ο θεατρικός μονόλογος στο έργο “Γκάντι: Η Δύναμη της Ψυχής (2019-2020)”, όπου η ερμηνεία του κέρδισε το κοινό με την αμεσότητα και τη συναισθηματική του δύναμη.

Πέρα από την καλλιτεχνική του διαδρομή, ο Γιάννης Λαμπρόπουλος υπήρξε ένας ευγενικός και αγαπητός άνθρωπος, τον οποίο χαρακτήριζε μια έμφυτη καλοσύνη. Η μητέρα του, η Αγγελική Λαμπροπούλου, γνωστή και ως “Κυρά-Κική”, ήταν μια γυναίκα που ενέπνευσε τον ίδιο και πολλούς γύρω της με τη διορατικότητα και το θάρρος της. Κατά την Κατοχή, βοήθησε πολλούς συμπολίτες της, διακινδυνεύοντας τη ζωή της. Μάλιστα, υπήρξε πηγή έμπνευσης για τον επίσης Ηλείο, θεατρικό συγγραφέα, Παύλο Μάτεσι στο μυθιστόρημά του Η Μητέρα του Σκύλου.

Ο Γιάννης Λαμπρόπουλος αφήνει πίσω του μια σημαντική παρακαταθήκη, καθώς και αναμνήσεις που θα συνοδεύουν όλους όσους είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν. Με την αυθεντικότητα και το ταλέντο του, αποτέλεσε πρότυπο δημιουργίας και προσφοράς. Η απώλειά του είναι μεγάλη, αλλά η μνήμη του θα ζει μέσα από το έργο και τη γενναιοδωρία του.