Η απόλυτη ντροπή! «Παιδιά, καθίστε κάτω! Δεν χωράμε»
Δεν ξέρω αν όλοι αισθάνονται την ίδια ντροπή με την κατάσταση που επικρατεί στα δημόσια σχολεία ειδικής αγωγής στη Θεσσαλονίκη. Και κυρίως...
Δεν ξέρω αν όλοι αισθάνονται την ίδια ντροπή με την κατάσταση που επικρατεί στα δημόσια σχολεία ειδικής αγωγής στη Θεσσαλονίκη. Και κυρίως δεν ξέρω αν αισθάνονται ντροπή αυτοί που θα έπρεπε.
Πριν λίγες μέρες, σε συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Κορδελιού -Εύοσμου, γράφτηκε μια ακόμη σκηνή στο “θέατρο του παραλόγου” που παίζεται τα τελευταία… 22 χρόνια με πρωταγωνιστή το ΕΕΕΕΚ, το ειδικό σχολείο που φιλοξενεί παιδιά από πολλές περιοχές της Θεσσαλονίκης.
Το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε να δώσει έγκριση για μια ακόμη λεπτομέρεια που φέρνει πιο κοντά το όνειρο της μετεγκατάστασης του σχολείου σε έναν πιο κατάλληλο χώρο. Μια μετεγκατάσταση που άργησε 22 χρόνια, αν σκεφτεί κανείς ότι ο χώρος όπου σήμερα στεγάζεται το σχολείο ήταν… προσωρινός.
«Προσωρινά», λοιπόν, παιδιά με αναπηρίες στοιβάζονταν σε ένα ισόγειο κατάστημα, 220 τ.μ., χωρίς αυλή, χωρίς χώρους για εργαστήρια, χωρίς επαρκή φωτισμό, που δεν αερίζεται …
Παιδιά στοιβαγμένα, παιδιά τσουβαλιασμένα. Μάλιστα, φέτος, οι μαθητές αυτού του ειδικού σχολείου έφτασαν τους 49, καθώς μεταφέρθηκαν εκεί, επίσης προσωρινά, μαθητές σε αναπηρικά καροτσάκια, που “ήρθαν” από ένα ακόμη ειδικό σχολείο της ντροπής, το ειδικό σχολείο που έκλεισε στην Πυλαία, καθως επί χρόνια στεγαζόταν, επίσης «προσωρινά», σε έναν βιοτεχνικό χώρο!
Μαθητές χωρίς αναπηρία θα ασφυκτιούσαν σε ένα σχολείο χωρίς αυλή. Φανταστείτε αυτά τα παιδιά… Και δεν τα λέω εγώ…
Tα είπε στους δημοτικούς συμβούλους η διευθύντρια του σχολείου, Καλλιόπη Ορφανίδου. Και είπε τα εξής:
«Οι μαθητές περνούν πάρα πολύ δύσκολα. Κάθε μέρα με παρακαλούν να βγουν έξω. Με παρακαλούν να βγουν σε μια αυλή που δεν έχουμε. Είναι για μένα μαχαίρι στην καρδιά. Να μην μπορώ να τους παρέχω την άνεση για να τρέξουν, να βγουν έξω που το έχουν τόσο πολύ ανάγκη. Κι όταν μου το ζητούν, εγώ να τους απαντώ: “καθίστε κάτω, δεν χωράμε”»!
Στη συνεδρίαση εκείνη μίλησε και η πρόεδρος του συλλόγου γονέων των παιδιών αυτών. Δυο λόγια μόνο είπε η Παρασκευή Τσιφλικιώτη, κι αυτά με μια απόγνωση καθηλωτική:
«Πρέπει να φύγουμε άμεσα. Έπρεπε να φύγουμε χτες. Σας παρακαλώ δώστε την έγκρισή σας για να τελειώνουμε. Δεν έχουμε πια άλλη υπομονή».
Και λίγα είπε η γονιός που κάθε μέρα, το πρωί, ξυπνά, ετοιμάζει το παιδί της, το ντύνει και το φροντίζει για να το πάει σε ΑΥΤΟ το σχολείο.
Και πολύ ευγενικά μίλησε η εκπρόσωπος των γονιών.
Κανονικά έπρεπε να μας απειλεί που καθυστερήσαμε τόσο πολύ (22 ολόκληρα χρόνια) να βρούμε λύση για αυτά τα παιδιά.
Κανονικά έπρεπε να μας βρίζει που αναγκάζαμε το παιδί της να κάνει μάθημα σε αυτό το κοτέτσι.
Κανονικά έπρεπε να ξεμπροστιάζει μια κοινωνία που επιτρέπει με την ανοχή της να λειτουργούν τέτοια σχολεία της ντροπής. Μια κοινωνία που λες και ανέχεται, πια, τα πάντα.
