Κατερίνα Γκαγκάκη:"Το να κάνω ένα παιδί κατά πάσα πιθανότητα δεν θα το προλάβω."

Για το περιοδικό PEOPLE φωτογραφήθηκε η Κατερίνα Γκαγκάκη και σε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη μίλησε για τον γάμο, τα παιδιά και τις διατροφικές διαταραχές.

Ο γάμος και η μητρότητα

Υπήρξε κάποια στιγμή που να έφτασε πολύ κοντά στο γάμο; «Ούτε στο γάμο ούτε στον αρραβώνα. Ούτε μου έχουν κάνει ποτέ πρόταση γάμου. Επέλεγα ανθρώπους που εξ ορισμού έθεταν στο τραπέζι πως δεν τους ενδιαφέρει ο γάμος, από την ενοχή και την εμμονή μου να μη νομίζουν πως θέλω να τους παντρευτώ ή να τους παγιδεύσω. Αν μάλιστα με ρωτούσαν σχετικά, έλεγα “ούτε που να σκεφτώ το γάμο”. Πάντα είχα αυτό το “μη νομίζουν πως εγώ...”. Τελικά το πρόβλημα είναι δικό μου. Ήθελα να νιώθω πως δεν ζητάω τίποτα από κανέναν και στέκομαι μόνο στις δικές μου δυνάμεις. Τώρα πια, αν συμβούλευα μια νέα κοπέλα, θα της έλεγα πως αυτό είναι λάθος. Το να δίνεις λίγο χώρο σε κάποιον να σε φροντίσει είναι απαραίτητο».

Όσο για τη σκέψη της μητρότητας, είναι κάτι που εμφανίστηκε για πρώτη φορά όταν αρρώστησε σοβαρά η μαμά της και ήρθε ξανά σαν σκέψη πρόσφατα, μετά την απώλειά της. «Είναι λίγο αυτή η συνειδητοποίηση πως πια δεν είσαι το παιδί στην οικογένεια και, ειδικά μην έχοντας αδέλφια, κινδυνεύεις να μείνεις τελείως μόνος. Το να κάνω ένα παιδί είναι κάτι που τώρα μου έρχεται στο μυαλό – και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα το προλάβω. Ήθελα θεωρητικά να το κάνω νωρίτερα, να προλάβει να το δει η μαμά μου, αν και οι γονείς μου ποτέ δεν με πίεσαν για αυτό. Τη μαμά μου, πάνω απ’ όλα, την ενδιέφερε να είμαι καλά. Θα αποδεχόταν ακόμα κι ένα δεσμό με κάποιον, ο οποίος μπορεί να μην είχε χαρακτηριστικά αποδεκτά για εκείνη, αν με έβλεπε να περνώ όμορφα. Στην τελευταία μου σχέση, αντίθετα, όπου είδε πως ζοριζόμουν από κάποιες συμπεριφορές, θυμάμαι πως μου είπε “προτιμώ χίλιες φορές να ζήσεις μόνη σου από το να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου”»

Οι διατροφικές διαταραχές

Η ίδια ποτέ δεν έβλεπε στον καθρέφτη αυτό που βλέπουν οι άλλοι σε εκείνη. «Υπήρχαν περίοδοι που όταν έμπαινα στο μπάνιο έκλεινα το φως. Δεν είχα και δεν έχω καθόλου καλή σχέση με την εικόνα μου. Ποτέ δεν ήμουν ευχαριστημένη με αυτή και γι’ αυτό έπαθα ανορεξίες και βουλιμίες. Ξεκίνησε από μικρή, γιατί ήμουν πολύ ψηλότερη, άρα διαφορετική από τα υπόλοιπα παιδάκια. Και στην εφηβεία ένιωθα ακόμα πιο άβολα. Η μαμά μου είχε και ένα θέμα, το οποίο το δουλέψαμε μαζί αργότερα. Στην εφηβεία της πήρε πάρα πολλά κιλά και θεωρούσε πως αυτό που έκανε εκείνη δυστυχισμένη δεν έπρεπε να συμβεί και σε μένα. Χωρίς να μου έχει πει κάτι υπερβολικό, παρά μόνο να προσέχω τι τρώω, αυτό σε εμένα μεταφράστηκε πιο έντονα και βρέθηκα με βουλιμίες, με εμετούς, να κρύβω τρόφιμα και να τα πετάω»,διηγείται. «Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, δεν ήταν πολύ αποδεκτό πως υπάρχουν οι διατροφικές διαταραχές. Έτσι, οι δικοί μου μου έλεγαν “Γιατί δεν το σταματάς; Είσαι πρώτη μαθήτρια, τόσο καλή σε τόσα πράγματα, αυτό δεν έχεις θέληση να ελέγξεις;”. Τελικά, μαζί με τη μαμά μου, στα 17-18, είδα έναν άνθρωπο που με βοήθησε πολύ, με ζόρισε πολύ, μίλησε και με τη μαμά μου και μετά από κάποια χρόνια με έβγαλε τελείως από αυτή τη λογική, η οποία όμως επανέρχεται όταν ζορίζομαι και είμαι πιεσμένη, αλλά με διαφορετικούς όρους και εύρος».

Διαβάστε περισσότερα στο People που κυκλοφορεί με το Πρώτο Θέμα