- Ξεκινήσατε, από τη Θεσσαλονίκη, με τη παράσταση "Απ' τη πρώτη στιγμή" πέρυσι, κάνατε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, φέτος είσασταν στην Αθήνα στο θέατρο "Ροές" και τώρα επιστρέφετε Θεσσαλονίκη, στο ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ.
Ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στο τόπο του εγκλήματος...(γέλια)
- Αλέξη, πρέπει να αγάπησες το ρόλο που ερμηνεύεις, τον "Φίλιππο Πετρόπουλο".....
Αγάπησα και το ρόλο και το έργο. Από τη Θεσσαλονίκη, όπου διαδραματίζεται η παράσταση, ξεκίνησα και εγώ τα πρώτα μου βήματα, όταν έφυγα από το-σα να λέμε "χωριό" μου-τη Λάρισα.
- Με το Φίλιππο έχεις κοινά σημεία σαν χαρακτήρας;
Γενικά με όλους τους χαρακτήρες υπάρχουν κοινά σημεία, όταν κάποιος υποδύεται ένα ρόλο. Και αν δεν υπάρχουν, τα βρίσκεις και τα ενσωματώνεις μέσα στο ρόλο. Για να μπορέσεις να το παίξεις! Στο συγκεκριμένο έργο, επειδή έχει προσαρμοστεί όλο το κείμενο από εμένα, βρίσκω και στους δύο ρόλους δικά μου στοιχεία. Στη προκειμένη περίπτωση, η σχέση του Φίλιππου με τη Θεσσαλονίκη, η σχέση του με τον Πυθαγόρα και αυτή η μανία που έχει με τη σωστή χρήση των λέξεων, είναι κοινά μας σημεία.
- Στον έρωτα, τα αντίθετα έλκονται;
Εγώ, νομίζω, ότι τα ομώνυμα έλκονται. Απλά, κάποιες στιγμές, ότι γίνεται σφοδρός έρωτας φαινομενικά - δίνει την αίσθηση ότι είναι αντίθετα. Κάτι που ρίχνει λίγο περισσότερο "πιπέρι" στη σχέση. Δε νομίζω, ότι τα αντίθετα έλκονται.
- Στο έργο σας, υπάρχει η αίσθηση στους ήρωες, πως "ότι δηλώσεις, είσαι". Θεωρείς ότι αυτό χαρακτηρίζει τον Έλληνα ακόμα;
Ναι, και δεν είναι μόνο στον Έλληνα, είναι στον καθένα αυτό! Εμείς όμως το έχουμε κάνει επάγγελμα. Να χρησιμοποιούμε τα προσωπεία, για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε με το κόσμο, να μας καταλάβουνε για κάτι ξεχωριστό που θέλουμε να πούμε και δεν το ξέρουμε κι εμείς καλά, αλλά και για να προστατευθούμε. Μάλιστα, θεωρώ, ότι τις περισσότερες φορές, το κάνουμε για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας. Υποδυόμαστε ένα ρόλο, επικαλούμαστε μια ιδιότητα, ενώ δεν είναι αναγκαίο. Το κάνουμε για να αποκτήσουμε μια ταμπέλα, μια ιδιότητα να μας καταλαβαίνει ο κόσμος.
- Ταυτόχρονα, Αλέξη, συνεχίζεις τα project στο Λος Άντζελες. Πατάς με δύο πόδια, σε δύο βάρκες. Είναι δύσκολη ιστορία....
Είναι όντως, πολύ δύσκολη ιστορία και σε βάθος χρόνου, γιατί γύρω στα τέσσερα-πλέον- χρόνια το κάνω αυτό, είναι πολύ δύσκολο και επαγγελματικά και προσωπικά. Ουσιαστικά, κόβεται η ζωή σου στη μέση. Στην αρχή μου άρεσε, αλλά μετά δυσκόλεψε το πράγμα. Το έχω συνηθίσει, όμως, πια.
- Δεν γέρνεις προς μια πλευρά πλέον;
Όχι. Όταν είμαι στο Λος Άντζελες, μου λείπει η Ελλάδα. Και όταν είμαι στην Ελλάδα, το ανάποδο.
- Θεσσαλονίκη, έζησες ως φοιτητής και έχεις πει, ότι αυτό που έχεις να θυμάσαι από εκείνα τα χρόνια, είναι πως όλη μέρα ήσουν έξω. Κυκλοφορείς ακόμα, όπως τότε, τα βράδια; Έχεις την ίδια ζωντάνια, όπως στα είκοσι σου χρόνια;
Ναι! Δεν μου αρέσει να κλείνομαι μέσα! Θέλω να κυκλοφορώ έξω. Μου αρέσει! Ακόμα και σε στιγμές απομόνωσης. Κι αυτές έξω τις αναζητώ! Νομίζω, ότι είμαι άνθρωπος του έξω. Η πιθανότητα να συμβεί κάτι αναπάντεχο με εξιτάρει. Με κάνει να νιώθω ζωντανός. Ενώ, στο σπίτι περιορίζεται λίγο αυτή η αίσθηση.
- Φαντάζομαι, ότι όσο περνάνε τα χρόνια, δεν θέλεις να "σκορπιέσαι" έξω. Επιζητάς πιο ποιοτικές εξόδους...
Το ότι βγαίνεις έξω, δεν σημαίνει ότι "σκορπιέσαι" κιόλας!
- Άλλη δεν είναι η αίσθηση όσο μεγαλώνεις και κυκλοφορείς;
Ναι. Όσο μεγαλώνω, θέλω να το απολαμβάνω πιο αποτελεσματικά και σε χρόνο και σε ποιότητα!
- Δεν σε κουράζει να βλέπεις σε επανάληψη στη τηλεόραση, ξανά και ξανά, μετά από τόσα χρόνια, το "Είσαι το ταίρι μου";
Αυτό, είναι λίγο περίεργο, όντως! Γιατί λες, πάλι και πάλι, το ίδιο;! Με κάνει και αισθάνομαι νέος, διότι είναι δέκα χρόνια πριν! Το κοινό, φαντάζομαι, είναι αυτό που κουράζεται! Το κοινό, βέβαια, ανανεώνεται κιόλας!
- Δεν το βλέπεις σα τροχοπέδη; Ότι σε καλουπώνει στο μυαλό του θεατή, και σε έχει στο νου, μονίμως, σε ένα ρόλο που ήταν-τηλεοπτικά-δέκα χρόνια πριν;
Δεν το έχω νιώσει αυτό. Αλλά, λογικά, συμβαίνει. Αυτό το νιώθεις όταν κάποιος σε βλέπει από κοντά και θεωρεί ότι είσαι μόνο αυτό. Δεν έχω νιώσει να έχω περιοριστεί, στο ρόλο αυτό.
- Κιθάρα εξακολουθείς να παίζεις; Τη "γραντζουνάς" ακόμα;
Ναι, ναι, "γραντζουνάμε"! (γέλια) Η πιο σταθερή σχέση που έχω δημιουργήσει τα τελευταία είκοσι χρόνια!
- Σε χαλαρώνει να παίζεις κιθάρα μόνος;
Ναι. Έτσι ξεκίνησε και παραμένει. Κυρίως με χαλαρώνει να παίζω κιθάρα μόνος, αλλά και κάποιες φορές και με παρέα. Περισσότερο, να χαλαρώνω εγώ. Να εκτονώνομαι μόνος μου.
- "Σεντόνι" (να ξεχάσεις τα λόγια σου δηλαδή σε παράσταση) σου έχει τύχει πάνω στη σκηνή; Ειδικά σε αυτή τη παράσταση, που είστε δύο άνθρωποι στο έργο....
Ναι, μου έχει τύχει να χάσω τα λόγια κάποιες φορές, αλλά το κοινό δεν το κατάλαβε. Το "σώσαμε" αμέσως και οι δύο. Όταν παίζουν δύο άτομα, αναπτύσσεται ένας κοινός κώδικας, και αλληλοκαταλαβαινόμαστε, άμεσα και εύκολα. Το καλύψαμε, αυτοσχεδιάζοντας και λέγοντας κάτι άσχετο. Σχετικό με το έργο, αλλά άσχετο με το κείμενο!
- Ετοιμάζεις και μια κινηματογραφική ελληνική ταινία....
Πρωταγωνιστώ, στη "Μαγιονέζα". Τελειώσαμε τα γυρίσματα και είμαστε στη φάση του μοντάζ.
