Αθηνά Οικονομάκου:"O πατέρας μου ήταν σαν να ήταν ένας ξένος άνθρωπος "

Μπορεί να έπαθε «υπερκόπωση» αλλά συνεχίζει για άλλη μια σεζόν να κάνει τηλεόραση και θέατρο παράλληλα, μπορεί να μεγάλωσε χωρίς να της λείπει τίποτα, αλλά της έλειπε ο ναυτικός μπαμπάς της, μπορεί να μην έχει βρει τον κατάλληλο σύντροφο ακόμα, αλλά θέλει πολύ να κάνει οικογένεια.

Η ηθοποιός Αθηνά Οικονομάκου μιλάει στην εκπομπή Joy και τη Νάνσυ Ζαμπέτογλου για τη ζωή της.

Η περιπέτεια με την υγεία της 

«Έχω κουραστεί πολύ», θα πει η Αθηνά για το γεγονός ότι δουλεύει πολλές ώρες. «Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, όμως. Πρώτον, γιατί μ’ αρέσει να δουλεύω και δεύτερον, η σειρά [σημ.: «Κλεμμένα Ονειρα»] συνεχίζεται από πέρυσι και θέατρο δεν μπορώ να μη κάνω, μ’ αρέσει πάρα πολύ», θα προσθέσει. Ο προσωπικός της χρόνος είναι ελάχιστος («μια μέρα ολόκληρη ελεύθερη δεν έχω ποτέ»), ενώ ευελπιστεί ότι θα τα καταφέρει να ξεκουραστεί πλέον το επόμενο καλοκαίρι («γιατί πρέπει να φροντίσω τον εαυτό μου»). Όπως θα αποκαλύψει, εξάλλου, τον χειμώνα που μας πέρασε έπαθε υπερκόπωση: «Έφτασα στα όρια μου! Κάνω πολλά χρόνια καθημερινό σίριαλ, που έχει πολύ απαιτητικά γυρίσματα, και αυτό σε συνδυασμό με το θέατρο, που τα τελευταία χρόνια δουλεύω και τα καλοκαίρια, είχαν αυτό το αποτέλεσμα. Ένιωθα ότι δεν είχα δύναμη να ξυπνήσω το πρωί να πάω στη δουλειά, ήθελα μόνο να κλαίω, είχα πάθει μεγάλο σοκ, καθώς είμαι και ένας άνθρωπος που είναι συνήθως σε καλή διάθεση, νευρική, ζιζάνιο και ξαφνικά ένιωσα ένας άλλος άνθρωπος. Μόνο δούλευα, δεν ζούσα. Ήταν μεγάλη η πίεση που βίωσα. Άρχισα να πιστεύω ότι κάτι κακό μου συμβαίνει, είχα μεγάλη θλίψη. Τελικά, πήγα στο γιατρό, πήρα βιταμίνες, έκανα διατροφή, προσπαθούσα να ξεκουραζόμαι και συνήλθα σιγά -σιγά».

Τα παιδικά της χρόνια, ο καπετάνιος μπαμπάς και η μαμά – «ήρωας»

«Ο μπαμπάς μου είναι καπετάνιος και ταξιδεύει ακόμα! Κάνει υπερατλαντικά ταξίδια» θα πει η ηθοποιός και θα σχολιάσει παράλληλα«δυστυχώς!». Μιλώντας για την παιδική της ηλικία, η Αθηνά θα περιγράψει τα συναισθήματα που βίωσε ως παιδί εξαιτίας της απουσίας του πατέρα της: «Έχουν περάσει μέχρι και 10 μήνες χωρίς να δω τον πατέρα μου. Ήταν δύσκολο όλο αυτό, ειδικά στην εφηβεία, γιατί κάθε φορά που επέστρεφε ο μπαμπά εγώ ήμουν ένα άλλο παιδί σαν εμφάνιση και σαν προσωπικότητα. Ο μπαμπάς, μαθημένος από τα καράβια, ήθελε να επιβάλλει το δικό του και υπήρχε αντίδραση τόσο και από εμένα, όσο και από τον αδελφό μου. Ξαφνικά ήταν σαν να ήταν ένας ξένος άνθρωπος στο σπίτι, δεν τον είχαμε ζήσει. Μας έλεγε κάτι και απαντούσαμε “δεν θα μου πεις εσύ, η μαμά θα μου πει”. Με τα χρόνια φυσικά, καταλάβαμε πώς έχουν τα πράγματα. Από την άλλη, βέβεια, είχα πράγματα που δεν είχαν οι άλλοι, είχα παιχνίδια που δεν είχαν τα άλλα παιδιά. Τα έχω ακόμα αυτά!».

«Είχα μάθει να μου λείπει, αναγκαστικά», θα προσθέσει περιγράφοντας πως το διαχειρίστηκε όλο αυτό και προσθέτει «, ωστόσο η μαμά μου μου είπε κάποτε ότι όταν άρχισα να καταλαβαίνω, την πρώτη φορά που έφυγε ο πατέρας μου, στα 2 ή 3 μου χρόνια, είχα πάθει κατάθλιψη, δεν έτρωγα, δεν γελούσα, δεν κοιμόμουν, δεν έπαιζα. Έχω ακόμα αυτό το σύνδρομο στέρησης, με τη σκέψη και μόνο ότι μπορεί κάποιος να φύγει και να μην τον ξαναδώ έχω θέμα…». Κάτι που την έχει επηρεάσει και στις σχέσεις της με τους άντρες, θα παραδεχτεί.

«Στις μεγάλες αποφάσεις της ζωής μου, ο πατέρας μου δεν ήταν παρών, και πάντα σ’ αυτές πρώτα μετράει η άποψη της μητέρας μου, γεγονός που στεναχωρεί και τον ίδιο και εμένα», θα συνεχίσει την κουβέντα, αλλά θα συμπληρώσει από την άλλη ότι«την μεγαλύτερη εμπιστοσύνη ωστόσο την έχω στον μπαμπά μου και μοιάζω πιο πολύ στον χαρακτήρα του. Είμαι δυναμική, απόλυτη σε κάποια πράγματα, πολύ δουλευταρού. Μπορεί να μην έχουμε την τακτική επαφή που θα έπρεπε να έχουμε, ωστόσο όταν επικοινωνούμε, μπορούμε να συνεννοηθούμε με ένα βλέμμα».

Με τη μαμά της παραδέχεται ότι έχει τις κόντρες που έχει κάθε κορίτσι με τη μητέρα του, ιδίως στην εφηβεία. «Η μαμά μου είναι ήρωας» θα προσθέσει όμως «μας μεγάλωσε μόνη της με πολύ κόπο, απόλυτη αφοσίωση... Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κάνω ποτέ, δεν θα το επέλεγα…». Και θα συνεχίσει: «Έπρεπε να γυρίσει ο μπαμπάς και να μας βρει πρώτους μαθητές, καλά παιδιά, πρώτους στο πιάνο, να μην έχει κανείς να πει κανείς τίποτα… και εξαιτίας αυτού κουβαλάω και το σύνδρομο της καλής μαθήτριας, φυσικά.»

Οι άντρες, οι σχέσεις της και η οικογένεια που θέλει να κάνει

Η ηθοποιός περιγράφει πως οι παιδικές της ανασφάλειες έχουν παίξει το ρόλο τους και στις σχέσεις της: «Άλλο είναι αυτό που δείχνω, και άλλο συχνά αυτό που νιώθω.Μπορεί μέσα μου να θέλω ο άλλος να μου πει σ’ αγαπώ, αλλά είμαι και το κορίτσι που απέξω θα πει “κοίτα, αν δεν με θες, φεύγω”. Αυτό μπερδεύει τον άλλο, είναι σαν να έχει απέναντί του δύο διαφορετικούς ανθρώπους. Πρέπει να ψάξει πολύ ο άλλος να βρει την αλήθεια μου, το πώς θα με κρατήσει, τι μου λείπει, τι ανάγκες έχω… Δεν δείχνω καθόλου ότι είμαι ανασφαλής. Όλοι νομίζουν ότι τους χειρίζομαι, ότι όλα ήταν υπό έλεγχο, ότι δεν με επηρεάζει τίποτα, ότι δεν στεναχωριέμαι… Είμαι πολύ φοβισμένη, και αντί να δείχνω αυτό, τρομάζω τους άλλους. Οι άντρες φοβούνται μαζί μου, είμαι λίγο παραπάνω δυναμική απ’ ότι πρέπει να είναι μια γυναίκα. Άλλο νιώθω, άλλο δείχνω, άλλο καταλαβαίνει ο άλλος, άλλος θέλει να καταλαβαίνει… γενικά, πολύ μπέρδεμα».

Πότε χαλαρώνει σε μια σχέση; «Όταν νιώθω ασφάλεια και σιγουριά. Αλλά αυτό είναι δύσκολο να γίνει. Θέλει πολλή δουλειά και χρόνο. Πρέπει ο άλλος να κερδίσει την εμπιστοσύνη μου». Και πότε φεύγει από μια σχέση; «Όταν βλέπω ότι δεν υπάρχει καμία εξέλιξη. Όταν βλέπω ότι δεν υπάρχει κάποιο μέλλον μ’ αυτόν τον άνθρωπο… Όταν αρχίσω να λέω ότι δεν περνάω και τόσο καλά και τελικά δεν είναι όπως νόμιζα στην αρχή, αρχίζω να απομακρύνομαι και να φεύγω». Θα κλείσει λέγοντας: «Το να κάνω οικογένεια και παιδιά είναι σκοπός της ζωής μου. Θα ήθελα πολύ να μου συμβεί, αν και δεν εξαρτάται αποκλειστικά από εμένα».