Γιάννης Μπέζος: Η τηλεόραση τελείωσε για μένα...

Συμβιβάζεται μόνο με την τελειότητα. Κι αυτό φαίνεται από τη μακρά, απολύτως επιτυχημένη πορεία του στον καλλιτεχνικό χώρο και όχι μόνο. Ο Γιάννης Μπέζος είναι ένας σοβαρός κωμικός, ένας εξαιρετικός δραματικός ηθοποιός, ένας σημαντικός ερμηνευτής του έντεχνου τραγουδιού. Η επίτευξη των παραπάνω, φυσικά, δεν ήρθε επιπόλαια και γρήγορα. Προήλθε από μια προσωπικότητα άκρως συγκροτημένη, επίμονη, πειθαρχημένη.  Από έναν άνθρωπο που έχει το δικαίωμα να αγαπάει τα δύσκολα, να απεχθάνεται την τεμπελιά και να απαιτεί την καλύτερη απόδοση τόσο από τον εαυτό του όσο και από τους συνεργάτες του. 

- Κατά καιρούς «ξεκουράζεστε» από την κωμωδία και καταπιάνεστε με βαρύτερα έργα, όπως αυτό που ετοιμάζεστε να ανεβάσετε στο θέατρο «Αρμένη». Γιατί έτσι ξαφνικά την «Αντιγόνη»;Είναι ο γνωστός μύθος του Σοφοκλή, «Αντιγόνη», που ο Ζαν Ανούιγ τον έφερε κατά κάποιον τρόπο στη σημερινή εποχή. Στη Γαλλία του ’42 θεωρήθηκε ως αντιστασιακό και απαγορεύτηκε. Εγώ δεν θεωρώ ότι είναι έτσι. Πιστεύω ότι είναι ένα βαθύ υπαρξιακό δράμα κι έτσι το αντιμετωπίζουμε εμείς εδώ. Πρόκειται για ένα πολύ καλό, δυνατό έργο, που έχει να κάνει με το δίκαιο που ορίζει η φύση του ανθρώπου και το δίκαιο που ορίζει ο νόμος του κράτους. Η Αντιγόνη επωμίζεται την πρωτογενή επιθυμία του ανθρώπου για το δίκαιο της ζωής, ενώ ο Κρέοντας που εγώ υποδύομαι πρέπει να κάνει τη βρόμικη δουλειά. Δεν έχει σημασία ποιος έχει δίκιο ή ποιος έχει άδικο. Αυτό ακριβώς είναι που δημιουργεί το τραγικό, το αδιέξοδο, με την έννοια ότι δεν υπάρχει λύση, αφού κανείς δεν έχει ποτέ απολύτως δίκιο ή απολύτως άδικο.

- Οι θεατές σάς έχουν συνηθίσει στην κωμωδία. Πώς πιστεύετε ότι θα εκλάβουν την αλλαγή του ρεπερτορίου σας;Δεν νομίζω ότι θα εκλάβουν κάπως αυτή την αλλαγή. Οι θεατές δεν έχουν την όρεξη τη δική μου... Μπορεί να παραξενευτούν, αλλά αυτό δημιουργεί και την περιέργεια. Δεν είναι η δουλειά μου να πηγαίνω προς την πεπατημένη. Πιστεύω πως αν το κοινό αντιληφθεί πως οι προθέσεις σου είναι καλές, θα ακολουθήσει.

- Πού έγκειται η δυσκολία ενός ρόλου;Αυτό είναι το μυστικό της δουλειάς μου και δεν μπορώ να σας το αποκαλύψω, γιατί απλούστατα δεν το ξέρω. Οι ρόλοι δεν υπάρχουν. Είναι μόνο μια αφορμή για να παρουσιαστούν οι άνθρωποι στη σκηνή. Ξέρετε οι συνάδελφοί μου συνήθως λένε διάφορα βαρύγδουπα για τους ρόλους. Πώς νιώθουν, πώς δεν νιώθουν. Προσωπικά, πιστεύω πως οι θεατές βλέπουν στη σκηνή τους ανθρώπους και τίποτα άλλο. Κανείς δεν θυμάται τους ρόλους και τι έλεγα στην κάθε παράσταση. Σας βεβαιώ γι’ αυτό. Θυμάται μόνο τον ηθοποιό που κάποια στιγμή του έκανε μια τομή στον χρόνο της καθημερινότητάς του, τον έβγαλε απ’ αυτή και του δημιούργησε έναν άλλο κόσμο. Το θέατρο έχει την αποστολή να δημιουργήσει ερωτήμτα. Οχι να δώσει απαντήσεις.

- Η κόρη σας, η Ηρώ, θα υποδυθεί την Αντιγόνη. Είστε πιο απαιτητικός ως προς τις πρόβες λόγω της οικογενειακής σχέσης;Η Ηρώ από την ώρα που θα μπούμε στο θέατρο δεν είναι η κόρη μου, αλλά η ηθοποιός που θα υποδυθεί την Αντιγόνη. Δεν υπάρχουν συγγενικές σχέσεις στο σανίδι, αν θέλουμε να λεγόμαστε επαγγελματίες. Το έργο έτσι κι αλλιώς θα το ανέβαζα. Η Ηρώ συνδυάζει μια δύναμη και συγχρόνως μια παιδικότητα που είναι απαραίτητα στον ρόλο. Είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε και ίσως στο μέλλον να ξανατύχει, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητο. Οταν της έκανα την πρόταση αρνήθηκε, για προφανείς λόγους. Ομως συμφωνήσαμε και συνεχίζουμε να δουλεύουμε ήρεμα και αποκαλυπτικά.

- Εμπιστεύεστε τα νέα παιδιά;Βεβαίως και τα εμπιστεύομαι! Τους παλιούς δεν εμπιστεύομαι. Οι παλιοί είναι πιο υποψιασμένοι, ενώ η δουλειά μας θέλει ανυποψίαστους, να διατηρούν τη φρεσκάδα του ερωτηματικού, και όχι το δεδομένο. Εμείς οι παλαιότεροι θεωρούμε κάποια πράγματα δεδομένα, κι αυτό δεν μας κάνει καλό. Κι από πάνω κατηγορούμε και τους νέους ότι δεν έχουν παραδείγματα. Πώς να έχουν, αφού κανείς δεν γίνεται το παράδειγμα; Να τους δείξεις εμπράκτως ότι πρέπει να έχουν περισσότερη προσωπική δουλειά, ενθουσιασμό, λιγότερες παρλαπίπες, πολιτικές, μεγαλύτερη αυτοκριτική...

- Η ελαφρότητα στην αντιμετώπιση των θεμάτων έφερε την κρίση. Είναι καιρός να ξεκαθαρίσει το τοπίο από τους τεμπέληδες και τους ανίκανους;Αυτό θα έπρεπε να είχε γίνει πολύ καιρό τώρα. Στην Ελλάδα, ξέρετε, υπάρχει αυτή η εξίσωση προς τα κάτω. Η ισοπέδωση ότι όλοι είμαστε το ίδιο. Στις κοινωνίες αυτό είναι θάνατος. Η δική μας δουλειά δεν έχει μέσον, έχει την ευλογία ότι δεν «αντέχεις» για πολύ: ή κάνεις ή δεν κάνεις.

- Πιστεύετε ότι μεγαλώσαμε με μια ψευτοδημοκρατική ευαισθησία ;Απολύτως. Λυπάμαι που το λέω, αλλά ένα από τα μεγάλα κακά που έκανε το ΠΑΣΟΚ, ήταν να περάσει τη φιλοσοφία του ότι «όλοι είμαστε το ίδιο και δεν χρειάζεται να δουλέψεις, γιατί είσαι μάγκας και καραμπουζουκλής από το τίποτα κι από το πουθενά». Αυτό, λοιπόν, μας κατέστρεψε ως κοινωνία. Δημιούργησε ανθρώπους που δεν προσπάθησαν πολύ, γενιές γονέων που θέλησαν τα παιδιά τους να μεγαλώσουν εύκολα και βεβαίως γιγαντώθηκαν οι πελατειακές σχέσεις που έφεραν τη διαφθορά, την αδιαφάνεια και τη ραθυμία.

- Εσείς τόσα χρόνια όχι μόνο δεν επαναπαυτήκατε, αλλά προσπαθούσατε και επιτυγχάνατε τις καλύτερες θεατρικές και τηλεοπτικές δουλειές. Αισθάνεστε ότι παίζατε σε άλλο γήπεδο;Είναι αλήθεια ότι εκείνοι που έχουν μια επιθυμία για το καλύτερο νιώθουν αμήχανα. Νιώθουν ότι παίζουν σε άλλο γήπεδο. Αυτό πρέπει να τελειώσει υποχρεωτικά. Και σίγουρα θα τελειώσει χάρη στην παρέμβαση των Ευρωπαίων.

- Μέχρι πριν από λίγες ημέρες τραγουδούσατε στη μουσική σκηνή «Χαμάμ». Εκεί τονίσατε πολλές φορές το ρεφραίν: «Τι να φταίει, τι να φταίει που δεν πήγαμε μπροστά»... Τελικά, φταίμε εμείς που αφεθήκαμε;Φταίει που ο καθένας από εμάς δεν έκανε την αυτοκριτική του. Φταίει που βρέθηκαν δίπλα-δίπλα σε μια επιχείρηση οι ανίκανοι με τους ικανούς. Αυτό είναι το δράμα: ότι συνήθισε ο ικανός να λυπάται τον ανίκανο.  Ετσι, φθάσαμε στο αδιέξοδο. Στην εφηβική διάθεση που υπαγόρευε «φέρε μας λεφτά κι αφού μας φέρεις, θα σε βρίσω κιόλας». Τώρα θα με κατηγορήσουν πολλοί ότι είμαι δεσποτικός. Ουδόλως με ενδιαφέρει. Βαρέθηκα να ακούω αγράμματους και τεμπέληδες. Καλό είναι να σταματήσουν να γράφουν στο Διαδίκτυο αρλούμπες και να κάτσουν να δουλέψουν.

- Κάνετε επί είκοσι δύο χρόνια τηλεόραση, σημειώνοντας επιτυχίες. Πόσο επίπονο ήταν να μη χρησιμοποιήσετε ποτέ συνταγή;Πράγματι, ποτέ δεν χρησιμοποίησα συνταγές. Με πολύ μόχθο, κόπο και χωρίς φόβο, τολμούσα διαφορετικά πράγματα. Ξέρω ότι η τηλεόραση είναι μια οικιακή συσκευή και δεν μπορείς να κάνεις τη μεγάλη τέχνη, αλλά θα σε κάνει να περάσεις καλά με ένα επίπεδο γούστου. Μπορείς να κάνεις ξεχωριστές σειρές, όχι αποκλειστικά για τα χρήματα.

- Η αθλιότητα του τηλεοπτικού προγράμματος πού οφείλεται τόσα χρόνια;Αλλο κακό κι αυτό! Η νοοτροπία των συναδέλφων μου, ότι η τηλεόραση είναι δεύτερης κατηγορίας και πάμε εκεί άντε για να βγάλουμε χρήματα και για να γίνουμε γνωστοί, οδήγησε σε αυτή την αθλιότητα. Από τις σαράντα σειρές, πέσαμε στη μία ή και καμία. Ξαφνικά λοιπόν πέσαμε από τα σύννεφα, γιατί αυτό έγινε με πολύ κρότο. Επρεπε να το περιμένουμε, αφού από τις σαράντα σειρές οι περισσότερες ήταν για σφαλιάρες. Ηταν για χοντρά γέλια. Δεν ήταν αξίες ούτε κριτικής. Επειδή, όμως μου αρέσει να μιλάω πάντα από την πλευρά μου, σας λέω ότι έχω κουραστεί πολύ.

- Ισως γιατί αναλαμβάνατε τα πάντα;Ακριβώς. Υπήρχαν οκτάωρα γυρισμάτων, προετοιμασία πιο πριν, επαφές με σταθμούς, με παραγωγούς, με τεράστιες ευθύνες. Κι επειδή εγώ είμαι πάντα υπόλογος απέναντι στους τηλεθεατές, αυτό είχε πολύ μεγάλο κόπο. Εν τέλει, ίσως αυτό είναι που ακολουθεί το τηλεοπτικό κοινό: τη σοβαρότητα της δουλειάς μας.

 - Υποδυθήκατε χαρακτήρες που άφησαν ιστορία. Πέρα από το ταλέντο, παράγοντας της επιτυχίας ήταν η πλήρης ανθρώπινη υπόσταση που βρισκόταν σε απολύτως πλήρη δράση;Σε πληρέστατη δράση. Ποτέ δεν έκανα κάτι βιαστικά για να τα πάρω και να φύγω. «Στης Ελλάδος τα Παιδιά» δούλευα δεκάξι ώρες την ημέρα, γιατί είχα και τη σκηνοθεσία. Ξέρετε, οι άνθρωποι νομίζουν ότι πάμε σ’ ένα πλατό, κάνουμε την πλάκα μας, τα κονομάμε, γινόμαστε κι ονόματα και φεύγουμε. Φταίμε εμείς που δίνουμε την αίσθηση ότι η τηλεόραση είναι ένα πάρτι. Ε, λοιπόν, η τηλεόραση δεν είναι πάρτι. Διαφωνώ με τους συναδέλφους μου που λένε ότι διασκεδάζουν στα γυρίσματα. Δεν λέω ότι πρέπει να έχουμε τα μούτρα μας. Επισημαίνω όμως ότι επιβάλλεται να υπάρχει σοβαρός επαγγελματισμός.

- Μετά την «Κλινική Περίπτωση», που έβαλε τίτλους τέλους απότομα, τι σκέφτεστε να κάνετε τηλεοπτικά; Τίποτα. Ηταν αυτή η τελευταία μου σειρά και δεν θα ξανακάνω άλλη. Η «Κλινική Περίπτωση» σταμάτησε γιατί ο παραγωγός είχε τις οικονομικές δυσκολίες που γνωρίζετε. Νομίζω ότι τα πράγματα αν δεν γίνονται με σιγουριά, τότε πρέπει να σταματούν.

- Είστε πολύ δημοφιλής και η αγάπη του κόσμου είναι αδιαμφισβήτητη. Υπήρξαν στιγμές που αισθανθήκατε ιδιαίτερα σνομπ;Μισώ τους ψευτοσεμνούς ανθρώπους. Νομίζω πως οι καλλιτέχνες πρέπει να κάνουν αυτή τη δουλειά με κίνητρο να ξεχωρίσουν, μέσα από τον δύσκολο δρόμο. Με την έννοια αυτή αισθάνομαι όχι λίγο, αλλά αρκετά σνομπ, με την έννοια του δύσκολου. Δεν θέλω να αποσπούν εύκολα την οικειότητά μου και νομίζω ότι το κοινό το έχει καταλάβει. Απόδειξη ότι εγώ που είμαι σνομπ αγαπώ πιο πολύ το κοινό απ’ εκείνους που είναι με πολύ λαϊκότητα κοντά του. Οι οποίοι βέβαια κάνουν ότι είναι λαϊκοί μόνο και μόνο για να κονομήσουν. Ξέρετε, το κοινό δεν σε θέλει να του πλύνεις τα πιάτα ή να του μαγειρέψεις σε εκπομπές. Σε θέλει μόνο για να του δημιουργήσεις έναν κόσμο. Το να βγω και να του λέω μπούρδες ή να του χαϊδεύω τα αφτιά, δεν είναι κάτι που το επιθυμεί. Ο κόσμος μάς θέλει ψηλά, ως ένα σημείο αναφοράς.

- Τα χρήματα πόσο σημαντικό ρόλο έχουν παίξει στη ζωή σας;Θα μπορούσα να είχα βγάλει πάρα πολλά χρήματα. Με προτάσεις απίστευτες, που δεν φαντάζεστε. Προτιμώ που καθόμαστε και κάνουμε αυτή τη συνέντευξη, παρά να είχα ένα κότερο και να ήμουν αλλού για αλλού. Δεν με ενδιαφέρουν οι βίλες και τα σκάφη. Η ζωή μου είναι λιτή.

«Με τη Ναταλία είμαστε σπιτόγατοι»
- Με τη σύζυγό σας κάνετε το ίδιο επάγγελμα. Αυτό μπορεί να αποτελεί και πηγή διαφωνιών; Κάθε άλλο. Θεωρώ ότι έχουμε κοινά ενδιαφέροντα που μας ισορροπούν απολύτως ενδοοικογενειακά. Δεν παύει, βέβαια, να είμαστε ένα φυσιολογικό ζευγάρι με τις παροδικές εντάσεις μας, αλλά μέχρι εκεί. Τα νεύρα περνάνε γρήγορα και επανερχόμαστε συντόμως στα φυσιολογικά.

- Κάθε εξάμηνο πρέπει να βρίσκετε και οι δύο δουλειά...Αυτή είναι η ευλογία και η κατάρα της εργασίας μας. Για εμάς όμως αυτό είναι το γοητευτικό. Δεν μας αρέσει να ζούμε με το αναμενόμενο. Προσωπικά πηγαίνω πάντα εκεί που έχει ρίσκο, εκεί που δεν υπάρχει το αυτονόητο.

 - Η ημέρα σας πώς περνάει, πέραν της δουλειάς; Με τη Ναταλία θα έλεγα ότι είμαστε σπιτόγατοι. Μας αρέσει να έρχονται φίλοι στο σπίτι ή να ακούμε μουσική. Προσπαθώ καθημερινά να βρίσκω χρόνο να διαβάζω, κάνω τζόκινγκ, λίγο γυμναστική και παίζω μπάσκετ.

 - Στο σπίτι εκνευρίζεστε με την ακαταστασία;Είμαι σε μια φάση... που δεν με εκνευρίζει τίποτα πια. Αυτό που με φοβίζει είναι η ρουτίνα. Τίποτα άλλο δεν με απασχολεί.

 - Τόσα χρόνια πώς καταφέρατε να κρατήστε την προσωπική σας ζωή κεκλεισμένων των θυρών;Είναι τόσο σπουδαία η προσωπική μου ζωή, που δεν τη χαραμίζω για να κανέναν και για τίποτα. Είναι πηγή γαλήνης.

espresso