Τράμπα, τραμπαλίζομαι, πέφτω & τσακίζομαι!... Του καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου

Τράμπα, τραμπαλίζομαι, πέφτω & τσακίζομαι!...

Του καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου

    «Είναι επικίνδυνο το παιχνίδι αυτό, παππού;»

     Με ρώτησε, κοιτάζοντάς με κατευθείαν στα μάτια (έτσι κάνει όταν θέλει να διαπιστώσει εάν του λέω αλήθεια ή του πουλάω…παραμύθι) ο εγγονός μου, καθώς παρακολουθούσαμε κάποια πιτσιρίκια να κάνουν «τρέλες» πάνω στο τραμπολίνο που είχε στηθεί στο Mall…

    «Δεν είναι» του είπα, «εάν δεν κάνεις χαζομάρες στις άκρες του τραμπολίνο ή εάν έχεις γύρω σου προστατευτικά δίχτυα και σε παρακολουθεί η μητέρα σου…»

    «Αυτή η τραμπάλα είναι επικίνδυνη;» με ρώτησε δείχνοντάς μου μία…

    «Σχεδόν καθόλου» του απάντησα, «αλλά πάλι χρειάζεται προσοχή, να κρατάς καλά τη χειρολαβή και να μην κάνεις καμιά τρέλα που μπορεί να σε ρίξει κάτω και να τραυματιστείς…»

     Παρενέβη μία νεαρή μητέρα με τον σύζυγό της, γονείς του συμμαθητή του εγγονού μου, παριστάμενοι και αυτοί στο πλήθος που παρακολουθούσε τις επιδείξεις ταλαντούχων πιτσιρικάδων σε τραμπολίνα και τραμπάλες…

     «Μήπως είστε λίγο παραπάνω συντηρητικός από όσο χρειάζεται κ Καθηγητά» με ρώτησε και αμέσως πρόσθεσε «και να με συγχωρείτε, δεν θέλω να σας προσβάλλω με αυτή την παρατήρηση…»

     Χαμογέλασε λίγο αμήχανα και ο σύζυγός της, χαμογέλασε χωρίς καμία αμηχανία και έλιωσε άμεσα τον ξαφνικό «πάγο» η κόρη μου και μητέρα του εγγονού μου…

    «Ο πατέρας μου τα ίδια έλεγε και σε μας» είπε χαμογελώντας «αλλά ξέρετε έτσι ήταν πάντα και τον είχαμε κατατάξει και εγώ και ο αδελφός μου και όλη μας η παρέα στους…συντηρητικούς…»

    Και πρόσθεσε χαϊδεύοντας το κεφαλάκι του γιού της,

   «πάντως όσο τον θυμάμαι, τριάντα χρόνια τώρα, μένει σταθερός σε αυτά που λέει, που πιστεύει και στις συμβουλές που δίνει…»

     Καταλήξαμε για καφέ έχοντας γίνει μια μεγάλη παρέα γνωστών και αγνώστων που τους έφεραν κοντά τα πιτσιρίκια τους (λίγο και η δική μου παρουσία καθότι, όπως όλοι γνωρίζουμε, η δημοσιότητα που αποκτά κανείς μετά από τόσα χρόνια στα ΜΜΕ γίνεται…μαγνήτης.)

     «Ποια είναι η θέση σας σχετικά με τα όσα αποδίδονται στον Δήμαρχό σας κ Μπουτάρη, στη συνάδελφό σας καθηγήτρια του ΑΠΘ και τώρα Βουλευτή κ Ρεπούση και σε όσους θέλουν να σταματήσουν οι παρελάσεις σε Εθνικές επετείους;» με ρώτησε ο νεαρός πατέρας φέρνοντάς με σε δύσκολη θέση…

    Και πριν προλάβω να αρθρώσω λέξη, ούτε στην τηλεόραση να ήμασταν που λέει ο λόγος, με πρόλαβε μια άλλη μητέρα

   «πείτε μας τη γνώμη σας κ καθηγητά και για τον Σουλεϊμάν και τα τόσα και τόσα τουρκικά σήριαλ…»

    «Επειδή ούτε εγώ έχω ακούσει από το στόμα του κ Μπουτάρη ή της κ Ρεπούση όσα τους αποδίδονται θα μου επιτρέψετε να μην εκφέρω γνώμη» τους είπα προσθέτοντας,

    «πάντως εάν ζούσε η μακαρίτισσα η Σμυρνιά μάνα μου μετά τα όσα έγραψε για τους συνωστιζόμενους Έλληνες στην παραλία της γενέτειράς της Σμύρνης εάν την έβρισκε θα την κυνηγούσε με την παντόφλα της…»    

     Για τα υπόλοιπα που λέγονται από δήθεν «προοδευτικά» στόματα εγώ από το δικό μου σταθερά «συντηρητικό» στόμα θα σας πω ότι

    «τους χρειάζεται και καμιά παντόφλα!..»

     «Γιατί συντηρητικός» με ρώτησε μια άλλη νεαρή μητέρα και απάντησα ότι τα γνωστά πλαστικά καθίσματα και το πλαστικό τραπέζι τα πετάμε εύκολα και αγοράζουμε άλλα…Αλλά ΣΥΝΤΗΡΟΥΜΕ και ΔΕΝ πετάμε αντικείμενα που έχουν αξία…Το ίδιο και με ιδέες, πεποιθήσεις και διαχρονικές αξίες!

      Ότι αρχίζει να διαπιστώνει κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος μια περίεργη, σχεδόν συντονισμένη επίθεση σε αξίες, επετείους, εθνικά συναισθήματα, και ιστορικά δεδομένα είναι «ηλίου φαεινότερο» για όσους διαθέτουν τις ικανότητες της όρασης και της ακοής και μαζί την απαιτούμενη διανοητική λειτουργία και ικανότητά με ευθυκρισία, νηφάλια και με αντικειμενικότητα να αντιλαμβάνονται, να κρίνουν και να αξιολογούν τα δεδομένα.

    Από τη μια μεριά θέλουν κάποιοι την ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ιστορικών συμβόλων, επετείων, παρελάσεων και κάθε άλλου είδους ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ για το χτες…

    Από την άλλη μας βομβαρδίζουν με τουρκικά σήριαλ και «αγκαλιές» της δήθεν συμφιλίωσης των δύο λαών ενώ η Τουρκική Ηγεσία και οι Ένοπλες Δυνάμεις παραμένουν σταθερά στις αδιάλλακτες θέσεις τους στο Αιγαίο, στην Κύπρο και σε διεθνείς Οργανισμούς…

    “Σκέφτηκα» είπα στην εκλεκτή παρέα των νεαρών ζευγαριών «να σας απαντήσω θυμίζοντάς σας εκείνο που αποδίδεται στον Churchill, ότι δηλαδή οι λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ζήσουν ξανά!...’

    Μετά συνειδητοποίησα ότι και ο δικός μου εγγονός και τα δικά σας χαριτωμένα πιτσιρίκια που γοητεύτηκαν από τα τραμπολίνα και τις τραμπάλες μου έδωσαν καλύτερες απαντήσεις και σας το θέτω Σωκρατικά:

    «Πότε ακριβώς μας άφησαν οι γείτονές μας Τούρκοι να είμαστε εμείς στην πάνω μεριά της τραμπάλας, απογειωμένοι, και αυτοί στην κάτω με τα πόδια τους να ακουμπάνε τη γη;»

    Και συνέχισα, καθώς με παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον,

    «Ποιοι είναι οι γυμναστές που θα σταθούν δίπλα στο Εθνικό τραμπολίνο ενώ κάποιοι σαν μικρά παιδιά και όχι ως υπεύθυνοι Ταγοί ενός από τους πλέον ιστορικούς λαούς της γης προτείνουν κατάργηση επετείων, παρελάσεων, και ιστορικών δεδομένων ενώ εμείς ρουφάμε σαν ‘πρεζόνια’ μηνύματα που μας περνούν οι ελληνικές τηλεοράσεις με Τουρκικά σήριαλ;»

    Να θυμίσω το παιδικό τραγουδάκι σε σας, στους Πολιτικούς μας Ηγέτες τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και τους κάθε λογής «προοδευτικούς»:

    Τράμπα, τραμπαλίζομαι, πέφτω και…ΤΣΑΚΙΖΟΜΑΙ…