Tα παιδιά του λαού και η υποκρισία των ελλήνων stars

Δίχως τέλος είναι ο καταιγισμός αντιδράσεων και σχολίων μετά τη δημοσιοποίηση φορολογικών δηλώσεων γνωστών τραγουδιστών.

Πολλοί εξ΄αυτών, εμφανίζονται ως αριστεροί και συχνά-πυκνά twettάρουν εναντίον του πολιτικού συστήματος, το οποίο πάντως τους έχει επιτρέψει νομίμως, μέσω εταιριών, να πληρώνουν πολύλιγότερους φόρους από τους ταλαίπωρους μισθωτούς και συνταξιούχους, που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται.

Διαβάστε πώς τους απαντάει, ο Βάϊος Παπανάγνου, στο Bήμα:

Την προηγούμενη εβδομάδα η Εύα Λονγκόρια εμφανίστηκε στο συνέδριο των Δημοκρατικών για να στηρίξει τον Ομπάμα και στην ομιλία της είπε το εξής “η Εύα που έψηνε μπέργκερ στα Wendy’s χρειαζόταν φορολογική ελάφρυνση, αλλά η Εύα που δουλεύει στα στούντιο δεν χρειάζεται καμία”. Η Λονγκόρια, που έγινε γνωστή από το Desperate Housewives, έχει λαϊκό προφίλ, δεν είναι ας πούμε η Γκλεν Κλόουζ, ούτε η Τζόντι Φόστερ, και αυτό είναι και το ελκυστικό, ότι είναι το κορίτσι της γειτονιάς που τα κατάφερε, σαν να λέμε στην Ελλάδα, η Πέγκυ Ζήνα, ή η Κοκκίνου.

Στους σταρς αρέσει να μιλάνε για τις περιόδους που ήταν φτωχοί, γιατί εκτός από την έκφραση της περηφάνιας του αυτοδημιούργητου, καταφέρνουν να συνδεθούν με τους φανς τους στο φαντασιακό επίπεδο που χαρακτηρίζει αυτές τις σχέσεις. Με αυτό τον τρόπο δημιουργούνται οι σταρς, όταν ο κόσμος μπορεί να ταυτιστεί με το πρόσωπο και όχι απλώς με την δουλειά ενός καλλιτέχνη. Αναγκαστικά όσοι διεκδικούν την ταμπέλα του σταρ παραχωρούν στην δημόσια θέα όσο μέρος της ζωής τους και του παρελθόντος τους αντέχουν. Ενσαρκώνουν την ελπίδα της κοινωνικής κινητικότητας, ότι μπορώ κι εγώ να τα καταφέρω, κι αν είμαι στο Τέξας θέλω να ζήσω το “αμερικάνικο όνειρο”, αν είμαι στην Ελλάδα θέλω να γίνω “αυτοδημιούργητος”. Είναι πρότυπα κοινωνικά αυτά, μία προσιτή ελίτ, η ζωή και οι επιλογές τους σχεδιαγράμματα επιτυχούς πλοήγησης. Στις τελευταίες μεγάλες του συνεντεύξεις, από τότε που ξέσπασε η κρίση, ο Σάκης Ρουβάς αναφέρεται σταθερά στα δύσκολα και φτωχικά χρόνια της ενηλικίωσής του, καλλιεργώντας καλή θέληση για την τωρινή επιτυχία του.

Η Λονγκόρια κάνει το ίδιο, αλλά με έναν τρόπο διαφορετικό. Αναγνωρίζει δύο διαφορετικές κοινωνικές ταυτότητες στον εαυτό της, μία τότε και μία τώρα, όπως και οι περισσότεροι δικοί μας σταρς, αλλά ταυτόχρονα και διαφορετικό κοινωνικό ρόλο. Οι δικοί μας αντιλαμβάνονται διαφορετικές ταυτότητες, αλλά τον ίδιο κοινωνικό ρόλο, αισθάνονται δηλαδή ακόμα τα αδύναμα παιδιά στα οποία η κοινωνία χρωστάει, και τώρα που μπορούν να πληρώσουν τον σωστό λογιστή και δικηγόρο, μπορούν να βγάλουν τα σπασμένα. Δεν θέλουν να σκέφτονται ότι αν η 37χρονη Εύα Λονγκόρια πληρώσει λιγότερο φόρο τώρα, η 20χρονη Εύα που δουλεύει στα Wendy’s δεν θα τελειώσει ποτέ το πανεπιστήμιο. Στις ανακοινώσεις που ακολούθησαν το δημοσίευμα των Νέων για τις αμοιβές των τραγουδιστών, οι περισσότεροι ανέφεραν ότι φορολογούνται μέσω των εταιρειών τους, πράγμα νόμιμο (εξάλλου το ίδιο το ρεπορτάζ το ανέφερε). Ουσιαστικά έσπευσαν να ανακοινώσουν ότι δεν φοροδιαφεύγουν, αλλά έχουν βρει έναν τρόπο για ελάφρυνση του φόρου, ο φόρος στις εταιρείες είναι κατά μέσο όρο 30%, σε σχέση με το 40% που μπορεί να φτάσει σε τέτοια επίπεδα εισοδημάτων. Σε αυτές τις εταιρείες ο μοναδικός έλεγχος που μπορεί να δείξει που πηγαίνουν τα χρήματα είναι ο έλεγχος του ταμείου τους, και αυτό θα έπρεπε να ζητήσει η εφορία αν είχε υπόνοιες για φοροδιαφυγή.

Πολλές περιπτώσεις υποκρισίας υπάρχουν εδώ. Η προφανής είναι ότι δεν μιλάμε πια για παιδιά του λαού, οπότε θα πρέπει να σταματήσουν τις επικλήσεις στα συναισθήματά μας. Η δεύτερη είναι όλες αυτές οι δημόσιες δηλώσεις συγκίνησης για το ελληνικό δράμα “του κόσμου”, και της “Ελλάδας μας” που έχουν προηγηθεί. Καλό θα ήταν να κοπούν και αυτά τα proud to be Greek από τα προφίλ στο Twitter, εκτός αν βρούμε έναν τρόπο να τα απονέμει η εφορία. Τρίτη είναι η παρουσία σε αυτές τις λίστες ανθρώπων που πρεσβεύουν προοδευτικές αξίες και αντίθεση στην επιφανειακότητα των τρυφηλών πλουσίων. Το τελευταίο αν δεν γνώριζα την κοινωνική συνάφεια αυτής της πόλης θα το θεωρούσα το χειρότερο.

Μία από τις κοινές διαπιστώσεις όσων γίνονται διάσημοι είναι πώς ξαφνικά σταματάς να πληρώνεις. Δεν χρειάζεται να πληρώνεις στα εστιατόρια, αρκεί που είσαι εκεί και λες δυο κουβέντες στον ιδιοκτήτη. Εκείνος θα το πει στους πελάτες του και στο φίλο του το δημοσιογράφο και θα γίνει η δουλειά του. Δεν χρειάζεται να πληρώνεις στα ξενοδοχεία αρκεί να ανεβάσεις στο Instagram μια φωτογραφία από την πισίνα του. Δεν χρειάζεται να πληρώσεις μεταφορικά γιατί ο φίλος σου με το σκάφος θα χαρεί να σε έχει μαζί του. Οι σταρς διαθέτουν εντυπωσιακό κοινωνικό κεφάλαιο που ενδιαφέρει τις ανώτερες τάξεις. Είναι διατεθειμένοι να διαθέσουν χρήμα και να μοιραστούν τις προνομιακές τους κοινωνικές σχέσεις μαζί τους. Τα παιδιά από την εργατική ή μεσοαστική γειτονιά προφανώς συγκινούνται από τις γνωριμίες με τους εφοπλιστές και επιχειρηματίες που δεν τους ξέρει η μάνα τους, και εκείνοι όταν αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους στις κοσμικές στήλες. Οι σταρς μόνο τότε είναι διατεθειμένοι να εμπλακούν σε κάποιου είδους φιλανθρωπικό έργο. Σε τεράστια αντίθεση με την Αμερική για παράδειγμα, όλοι οι Ελληνες που έχουν διατρέξει προς τα πάνω την κοινωνική ιεραρχία δεν έχουν καμία εμπλοκή ως δημόσιοι, σημαντικοί χρηματοδότες φιλανθρωπικών ΜΚΟ, κανείς δεν έχει δώσει πίσω στην κοινότητα κάτι παραπάνω από την παρουσία του σε μία συναυλία, ή την εμφάνιση σε ένα σποτ. Οταν νιώθουν ελεήμονες στηρίζουν μεμονωμένα άτομα που ξέρουν προσωπικά ή έχουν στην δούλεψή τους. Δεν δουλεύει έτσι. Αν δεν έχεις πρόβλημα να ταυτιστείς με ένα προϊόν για διαφήμιση τότε δεν θα έπρεπε να έχεις πρόβλημα να ταυτιστείς με μια φιλανθρωπία. Τα κίνητρά σου ματαιόδοξα ή μη δεν έχουν καμία σημασία, τουλάχιστον για τους νοήμονες.

Στα τραπέζια της Αθήνας συναντώνται όλοι αυτοί, και για τις ακριανές θέσεις που ξεμένουν μάχονται οι πιο κινητικοί από τους επαγγελματίες. Σύμφωνα με αυτή την έρευνα, αυτή η κάστα είναι οι κατεξοχήν φοροφυγάδες: γιατροί, μηχανικοί, λογιστές και δικηγόροι. Εχει ενδιαφέρον και η μεθοδολογία της, βασίστηκαν στις αιτήσεις τους σε μια μεγάλη τράπεζα για δάνεια. Οι φοροφυγάδες με βάση αυτά τα στοιχεία δήλωναν μικρότερο εισόδημα από το χρέος τους. Το 2009 το κράτος έχασε 28 δις εσόδων από αυτούς και αυτό το νούμερο ήταν το μισό σχεδόν από το έλειμμα του 2008.

Το 2009 βρέθηκα σε ένα από αυτά τα τραπέζια με τέτοια σύνθεση επαγγελματικής επιτυχίας. Η συζήτηση ήταν για την κρίση που δεν είχαμε νιώσει ακόμη, και οι επιχειρηματίες του τραπεζιού έλεγαν ότι την Ελλάδα δεν θα την άγγιζε γιατί είχε πολύ μεγάλη μαύρη οικονομία. Η συλλογιστική είχε τον κυνισμό που άρεσε στην παρέα για να την δεχθεί με ενθουσιασμό, αγνοώντας την προφανή βλακεία. Μετά είπαμε για το πόσο τεμπέλες ήταν οι οικιακές βοηθοί τους, και κάποιοι βγήκαν φωτογραφίες με τον σταρ κάνοντας γκριμάτσες.

star.gr