Θοδωρής Αθερίδης:"Έχω «ρίξει» κατά 50% το κασέ μου στην τηλεόραση"

O Θοδωρής Αθερίδης έδωσε μια αποκλειστική συνέντευξη στο thesout.gr και μίλησε για τα πάντα...

• Γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιός και ένα… «άγριο» νιάτο, μέχρι που μπήκε στη ζωή σας το θέατρο. Με πιο μαγικό τρόπο σάς την άλλαξε;

Με την υπόσχεση ενός μέλλοντος με προοπτική, με ορίζοντα… Ήταν μεγάλη η χαρά και δεν ήταν αυταπάτη!

Από τότε μέχρι τώρα σ’ αυτή τη δουλειά προσθέτω ιδιότητες, δεν αφαιρώ. Αρχικά ήταν  το όραμα του θεάτρου, της ηθοποιίας και σιγά σιγά μπήκε η συγγραφή, η σκηνοθεσία… Μπήκε το σινεμά, η σκηνοθεσία εκεί, η γραφή σεναρίων! Άρα το αίσθημα αυτό, όταν το ένιωσα για πρώτη φορά -εκεί στα δεκαεννιά μου-, ήταν ένα καθολικής φύσεως αίσθημα. Μπορώ να σας πω, λοιπόν, πως μαζί με τη γέννηση της κόρης μου, η εισαγωγή μου και μόνο στη Δραματική Σχολή αποτελεί από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου!

• Φέτος το χειμώνα θα σας απολαύσουμε στο θέατρο «Αποθήκη» με το έργο «Άγρια Δύση», το νέο σας συγγραφικό εγχείρημα που σκηνοθετείτε, επίσης! Θα μας πείτε λίγα λόγια για το καινούριο σας θεατρικό; Είναι κωμωδία ή δράμα και σε τι αφορά;

Είναι κωμωδία με χαρακτηριστικά σατυρικής γραφής κι ένας λόγος είναι πως σ’ αυτό το είδος έχω ασκηθεί πολλά χρόνια. Ο άλλος λόγος είναι γιατί έτσι είμαι εγώ, δηλαδή σκέφτομαι μ’ αυτόν τον τρόπο! Σαφέστατα και είναι κωμωδία, με ατμόσφαιρα γουέστερν.

Διαδραματίζεται στα Σφακιά, σ’ ένα χωριό, στα Λιβανιανά, όπου υπάρχει ένα ξενοδοχείο που δεν έχει πελάτες, δεν έχει νερό, δεν έχει τηλέφωνο, βάλλεται από την κρίση. Εκεί έρχεται ένας ξένος, μοναχικός, για να φέρει προβλήματα αλλά και λύσεις με την παρουσία του, να σημαδέψει με τον ερχομό του τη συνέχεια η οποία θα δοθεί.

Οι αιχμές είναι σαφείς… και για την κρίση, είναι έργο των ημερών! Είναι μια αλληγορία, γιατί κάθε ήρωας αλληγορικά εκφράζει μάζες κοινωνικές, οι οποίες αυτή τη στιγμή είναι στο προσκήνιο. Οι ήρωες αυτοί βιώνουν, συγκρούονται υπό το καθεστώς αυτής της σκιάς της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που ζούμε.

• Τον τίτλο «Άγρια Δύση» πώς τον αποφασίσατε; Υπονοεί κάτι;

Τον αποφάσισα λόγω της αμφισημίας του. Απ’ τη μια αφορά σ’ όλη αυτή την ατμόσφαιρα του γουέστερν, στην οποία το έργο υπακούει, που είναι σε απόλυτη αντιστοιχία, βέβαια, με το κρητικό τοπίο και το σφακιανό εσωτερικό παλμό και κόσμο, το αντίστοιχο duende των Ισπανών!

Κάποιος θα μπορούσε να το συναντήσει ως μεσογειακό ταμπεραμέντο αυτό, στην Ελλάδα, στην Κρήτη.

Η αμφισημία έγκειται, λοιπόν, απ’ τη μια πλευρά στο γουέστερν και από την άλλη σ’ αυτό που λέμε «Δύση», ανήκουμε στη Δύση, στην οικονομία… και είναι άγρια αυτή!

• Οι συνεργασίες σας στο θεατρικό σανίδι είναι πάντα αξιόλογες. Συνεργάζεστε με παλιότερους αλλά και με νεότερους ηθοποιούς. Ποιοι είναι οι τωρινοί σας συνεργάτες και πόσο εύκολα «δέσατε»;

Η Ρένια Λουιζίδου που ήταν συμμαθήτριά μου στη σχολή. Ήμασταν αγαπημένοι φίλοι και κολλητοί εκείνη την περίοδο των θεατρικών σπουδών. Μας τα έφερε έτσι η ζωή που στο θέατρο είναι η πρώτη φορά που θα συνεργαστούμε. Το μόνο που έχουμε κάνει με τη Ρένια, όλα αυτά τα χρόνια, είναι που έχουμε παίξει μαζί σ’ ένα επεισόδιο τού «Εσύ αποφασίζεις». Είναι το συγκυριακό, ξέρετε, το οποίο είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα! Νομίζουμε πως εμείς καθορίζουμε τα πράγματα, αλλά δεν είναι έτσι. Η συγκυρία είναι πιο δυνατή, πιο ουσιαστικός παράγοντας από τα πάντα!

Η Τζένη Θεωνά, που ήμασταν  και στο σήριαλ «Πίσω στο Σπίτι», την οποία υπεραγαπώ, γιατί είναι πολύ ταλαντούχο πλάσμα και πανέμορφο κορίτσι. Η Τζένη έχει μια εσωτερική ανησυχία απέναντι σ’ αυτό που λέμε γνώση, μάθηση και προσπάθεια και θα είναι και πάρα πολύ καλή σ’ αυτό!

Και ο Λευτέρης Ελευθερίου που απ’ την πρώτη στιγμή που τον είχα δει στους AbOvo είχα πει ότι μ’ αυτόν θέλω να δουλέψω. Ο Λευτέρης μού θύμισε και τον εαυτό μου στα βήματα αυτά με τους «Άγαμους Θύταις», με αυτή την καλώς εννοούμενη αντροτσογλανική παρέμβαση την οποία εμπεριέχει και η οποία δίνει φοβερή αισιοδοξία, κυρίως…   

• Έχετε πει πως το hobbie σας τυχαίνει να είναι και η δουλειά σας. Αυτό, εκτός από πλεονεκτήματα, μπορεί να έχει και αρνητικά;

Πιθανότατα, αλλά δεν το έχω σκεφτεί ποτέ έτσι… Εγώ όταν δεν είμαι στη δουλειά, για τη δουλειά σκέφτομαι, άρα καλύτερα να γίνεται και η δουλειά! Εφόσον  σκέφτομαι πάντα θεατρικά, συγγραφικά, σκηνοθετικά, όταν είμαι στη δημιουργία μιας παράστασης ή μιας ταινίας νιώθω πιο ολοκληρωμένος, ούτως ή άλλως.

• Ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας, είστε ένας πολυπράγμων άνθρωπος. Ποιο  από τα τρία απολαμβάνετε περισσότερο και ποιο σας δίνει τη μεγαλύτερη ικανοποίηση;

Τη μεγαλύτερη ικανοποίηση μού τη δίνει το συγγραφικό, γιατί είναι το απόλυτα δημιουργικό! Είναι η δημιουργία ενός παράλληλου σύμπαντος από το μηδέν. Δηλαδή, ξαφνικά υπάρχει αυτό το σύμπαν και με τη συγγραφή δημιουργείς ένα παράλληλο… Ένα παράλληλο στο οποίο κατοικείς, δεν είναι ψευδαίσθηση…

Ξοδεύεις πάρα πολύ χρόνο γι’ αυτό και στο τέλος το ζωντανεύεις, κιόλας, γιατί το δραματοποιείς. Δεν είναι σαν τη μυθιστοριογραφία, στην οποία δεν κατοικείς μέσα. Εγώ σ’ αυτό το σύμπαν που φτιάχνω θα κατοικήσω τώρα!

Από 16 Οκτωβρίου που ξεκινάμε, μέχρι το Πάσχα τουλάχιστον, θα μπω και θα μείνω μέσα στο σύμπαν που έχω φτιάξει, λόγω της δραματοποίησης. Αυτό είναι που με συγκινεί πιο έντονα απ’ όλα!

Από εκεί και πέρα την ηθοποιία την έχω ανάγκη ως καθημερινότητα αυτοκαθορισμού! Όπως ο τσαγκάρης ανοίγει το μαγαζί του κάθε μέρα και πηγαίνει στη δουλειά του έτσι έχω ανάγκη κι εγώ να πηγαίνω στο θέατρο, να βγάζω τα ρούχα μου, να βάζω τα ρούχα του ρόλου και να το κάνω σαν την εργασία, αλλιώς νιώθω ότι δεν εργάζομαι αν δεν είμαι σαν ηθοποιός.

Το λιγότερο απ’ όλα που με συγκινεί είναι η σκηνοθεσία, γιατί ο τρόπος που την προσεγγίζω δεν έχει τη χαρά της εξουσίας που σου δίνει μια τέτοια θέση. Στη σκηνοθεσία γίνομαι λίγο δούλος, δηλαδή προσπαθώ να γίνω μεταφραστής της μίας γλώσσας, που είναι η γλώσσα της γραφής, στη γλώσσα της δραματοποίησης. Είναι αυτός ο διαβιβαστής, ο μεσίτης,  ο οποίος πρέπει να μας πει την ιστορία. Είμαι ο παραμυθάς, ο σκηνοθέτης και πρέπει να μάθω αυτή τη γλώσσα στους ηθοποιούς… Τι χαρά μπορεί να έχει ένας μεταφραστής; Δεν το κοιτάω για να εξουσιάσω, σαν θέση κύρους, αλλά σαν θέση εργασίας σκληρής.

• • Όταν σας σκηνοθετεί κάποιος άλλος σκηνοθέτης, πώς αισθάνεστε; Θέλετε κάποιες φορές να κάνετε την παρέμβασή σας;
  

Αισθάνομαι μια χαρά! Όταν με σκηνοθετεί κάποιος άλλος δεν ανακατεύομαι ποτέ! Μόνο όταν ρωτάει κανείς τη γνώμη μου ή ζητάει τη βοήθειά μου, τότε ναι. Όταν με σκηνοθετούν πειθαρχώ σαν φαντάρος.

• Επίσης, είστε δάσκαλος… 13 χρόνια τώρα διδάσκετε νέους ηθοποιούς και συνεργάζεστε στο θέατρο μαζί τους με μεγάλη επιτυχία. Σίγουρα τους δίνετε πολλά! Τι παίρνετε εσείς από τα νέα παιδιά;

Τα περισσότερα, νομίζω, τα έχω πάρει εγώ! Μέσα από αυτό το αλισβερίσι τού να επικοινωνήσεις, να δώσεις και να πάρεις κάποιες πληροφορίες, ανακάλυψα εκατομμύρια πράγματα και για μένα και για το θέατρο και για τη γραφή και για τη σκηνοθεσία. Κατάλαβα λίγο τα της μοναξιά του κάθε ανθρώπου… το πώς βλέπει την πραγματικότητα. Ο καθένας την πραγματικότητα τη φιλτράρει μ’ ένα δικό του τρόπο.

Όταν κάνεις με ένα μαθητή δουλειά, η όλη προσπάθεια είναι να βρεθεί μία γλώσσα με την οποία να επικοινωνείς. Δηλαδή να μιλάς για κοινά πράγματα, όπως είναι η αγάπη, πώς καταλαβαίνει κανείς την αγάπη… Δεν μπορείς να μιλάς με λέξεις για να μεταφέρεις συναισθήματα. Πρέπει η καθοδήγηση των ανθρώπων που συνεργάζονται να γίνεται με πλάγιους δρόμους, με παράλληλους δρόμους μ’ αυτό που θέλεις να φτιάξεις για να επικοινωνήσεις με κάποιον.

Κι έχω ανακαλύψει ότι μεταξύ των ανθρώπων η λιγότερο βοηθητική πλευρά επικοινωνίας είναι η γλώσσα! Δεν επικοινωνούμε με τη γλώσσα, αλλά με αιχμές, με υπαινιγμούς, με υπονοούμενα, με την τέχνη. Συγχρονιζόμαστε μέσω της τέχνης σε μία συχνότητα και έτσι επικοινωνούμε. Η γλώσσα είναι, κυρίως, παρούσα για να κρύψει, όχι για να φανερώσει…

• Έχετε πει πως η σκηνή είναι καθρέπτης. Τι εννοείται;

Δεν το έχω πει εγώ, αλλά σημαίνει πως ακόμα και άσχετο έργο να είναι, καθρεπτίζει κάτι από την εποχή που γράφτηκε. Όπως τα έργα που γράφτηκαν την Αναγέννηση και το Μεσαίωνα, τα οποία και καθρεπτίζουν το κοινωνικό γίγνεσθαι της εποχής τους.

• Τα θεατρικά που γράφετε και ανεβάζετε έχουν να κάνουν με τις ανθρώπινες σχέσεις. Σήμερα που τα οικονομικά προβλήματα έχουν κάνει τη ζωή μας ανυπόφορη, οι ανθρώπινες σχέσεις σε τι κατάσταση βρίσκονται; Έχουμε έρθει πιο κοντά ή το αντίθετο;

Αυτό είναι το διακύβευμα! Πάντα λέμε πως η φτώχια μπορεί να ενώσει μια οικογένεια σε μια κοινή προσπάθεια να πιαστούν όλοι από τα χέρια και να κάνουν κάτι… Μπορεί, όμως, να φέρει και την οριστική ρήξη σ’ ένα ράγισμα… Είναι επιλογή! Το διακύβευμα αυτό είναι! Αν ήταν καλό, θα προτιμούσα που έχουμε κρίση… Αν ήταν μόνο κακό… Η λέξη της κρίσης έχει την έννοια της κρισιμότητας! Είναι κρίσιμη στιγμή και για τις ανθρώπινες σχέσεις!

• Εσείς είστε άνθρωπος της παρέας ή μοναχικός τύπος;

Είμαι της παρέας! Είμαι μοναχικός πολλές φορές μέσα στην παρέα, στη δημιουργία, όταν φτιάχνω πράγματα… Στο γράψιμο είμαι μοναχικός… Αλλά είμαι της παρέας, είμαι κοινωνικός πάρα πολύ! Θέλω να μοιράζομαι τα πράγματα, γενικώς!

• Έχετε δηλώσει σε συνέντευξή σας πως αυτό που φοβάστε περισσότερο, στη δύσκολη εποχή που διανύουμε, είναι τη φτώχεια στις ιδέες, στα αισθήματα και στην Παιδεία. Ποια λύση θα δίνατε εσείς ως καλλιτέχνης για την καταπολέμηση της πνευματικής και συναισθηματικής φτώχιας;

Τη συμμετοχή! Η καλώς εννοούμενη συνενοχή, δηλαδή να εμπλακούμε, να μην απέχουμε! Να εμπλακούμε σ’ οποιαδήποτε προσπάθεια, μ’ οποιοδήποτε ρόλο!  Όταν εμπλέκεσαι, μαθαίνεις! Εμπλοκή στα κοινά! Εμπλοκή…

• Η τηλεοπτική σειρά «Πίσω Στο Σπίτι» που σας απολαμβάναμε το χειμώνα στο Mega έχει συμβολικό τίτλο;

Ήταν αυτό που όλοι περιμέναμε και ήδη συνέβαινε. Αυτή η κρίση δεν μπορούσε να έχει ανοιχτά οικονομικά μέτωπα…  ένα σπίτι εδώ, ένα σπίτι εκεί, ένα σπίτι τα παιδιά. Άφησαν τα παιδιά το σπίτι τους και γύρισαν στους γονείς… Από εκεί ξεκινούσε.

• Θα ξαναδούμε το «Πίσω στο Σπίτι» τη φετινή τηλεοπτική σεζόν;

Ναι, για 12 επεισόδια ακόμα τα οποία θ’ αρχίσουν να προβάλλονται από το Γενάρη. Τέλη Νοεμβρίου θα μπούμε για τα γυρίσματα. Αυτά είναι τα τελευταία νέα.

• Ποια η γνώμη σας για την πληθώρα των τούρκικων σίριαλ στην ελληνική τηλεόραση και πλέον στην prime time ζώνη των καναλιών;

Μα αν δεν ήταν τα τούρκικα σίριαλ, θα ήταν αγγλικά, ολλανδικά… ελληνικά δε θα ήταν!

Ένα ελληνικό σίριαλ κοστίζει γύρω στις 60.000 ευρώ σ’ αυτή τη φάση κι αυτά που σας λέω δεν είναι πολλά χρήματα, είναι λίγα, είναι τα μισά ακριβώς απ’ όσο κόστιζαν πριν. Ενώ ένα τούρκικο σίριαλ, νομίζω, κοστίζει 6-7 χιλιάδες ευρώ. Εσείς αν ήσασταν το κανάλι και αν δεν είχατε λεφτά τι θα κάνατε; Αυτό δε θα κάνατε;

Θέλω να πω ότι, δυστυχώς, ορισμένα πράγματα είναι απλά νούμερα, απλοί αριθμοί… Τόσο έχει, τόσο μπορεί…

• Ποιο πιστεύετε πως θα είναι το μέλλον της ελληνικής τηλεόρασης; Θα ξαναγίνουν σύντομα καλές τηλεοπτικές σειρές;

Σύντομα, δύσκολα… Ότι θα ξαναγίνουν, θα ξαναγίνουν! Σαφέστατα! Τώρα περνάμε μια ιστορική περίοδο η οποία είναι στη φάση της ύφεσης. Θα ξανανέβει, όμως!

• Ο Θοδωρής Αθερίδης έχει «ρίξει» το κασέ του στην τηλεόραση;

Βέβαια! Το έχω «ρίξει» κατά 50%.

• Έχετε υπάρξει σπάταλος στο παρελθόν ή πάντα διαχειριζόσασταν τα χρήματά σας με σύνεση;

Έχω ένα χάρισμα! Όταν έχω πολλά λεφτά μπορώ να ζήσω με πολλά λεφτά, όταν έχω λίγα λεφτά μπορώ να ζήσω με τα λίγα. Δεν έχω τέτοιο θέμα… Είμαι προσαρμοστικός! Ό,τι χρήματα πέρασαν από τα χέρια μου, επειδή έχω παιδί, φρόντισα να τα επενδύσω, γιατί πάντα ένας γονιός οφείλει να σκέφτεται τον αιφνίδιο χαμό του κι ότι αφήνει το παιδί εκτεθειμένο. Θα ήταν, λοιπόν, πολύ άσχημα να σκέφτεσαι πως πέρασαν τόσα λεφτά από τα χέρια σου και δεν άφησες τίποτα. Ό,τι είχα και μπόρεσα να κάνω το έκανα! Από εκεί και πέρα, δουλειές δεν ήξερα και έτσι κινήθηκα σε real estate.

Προσωπικά δεν ανησυχώ… Εγώ τη φτώχια δεν τη φοβάμαι… Φτωχό παιδί ήμουνα και περνούσα μια χαρά, δεν περνούσα άσχημα. Εξάλλου, όσα περισσότερα κάνεις τόσο περισσότερο δένεσαι μ’ αυτά και μπερδεύεσαι.

• • Έχετε μία κόρη 22 ετών που λατρεύετε, τη Φωτεινή, η οποία είναι ηθοποιός. Την αποτρέψατε ή την ενθαρρύνατε ν’ 
  
  • ασχοληθεί με την υποκριτική;

Την ενθάρρυνα όταν μου είπε ότι θέλει να το κάνει… όχι πιο πριν!

• Αν βλέπατε ότι η κόρη σας δεν είχε το απαιτούμενο ταλέντο και όλη αυτή η επιθυμία της για την ηθοποιία είχε να κάνει με τη φιλοδοξία της. Πώς θα το διαχειριζόσασταν;

Και ποιος είμαι εγώ για να πω ποιος έχει ταλέντο και ποιος δεν έχει;; Η κόρη μου έχει ταλέντο και όχι μόνο στην ηθοποιία, αλλά και σε άλλα πράγματα με τα οποία ασχολείται!

Στη σχολή, που είμαι 13 χρόνια δάσκαλος, έχω διαπιστώσει ότι υπάρχουν κάποια τείχη στην ψυχή όλων, τα οποία κάποιοι άνθρωποι θα τα κρατήσουν υψωμένα μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής τους, στα βαθιά τους γεράματα. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που αγωνιούν να ρίξουν τα τείχη. Έχω δει, κατά τη διάρκεια 2-3 ετών, παιδιά που ανέβαιναν στη σκηνή και δεν εξέπεμπαν ούτε λάμψη ούτε γοητεία ούτε αποφασιστικότητα να ρίχνουν τα τείχη και να μεταμορφώνονται σε ταλαντούχους ανθρώπους! Θέλω να πω πως όσο πιο έμπειρο είναι το μάτι ενός δασκάλου τόσο πιο γρήγορα καταλαβαίνει ότι δεν είναι άξιος να πει ποιος είναι ταλαντούχος και ποιος δεν είναι, αν θέλει να είναι σοβαρός. Ακόμα και η Μελίνα Μερκούρη είχε «φάει πόρτα» από τις δραματικές σχολές... Κι άλλες, μεγάλες μορφές που τις έλεγαν ατάλαντες και όμως έκαναν τεράστιες καριέρες.

Υπάρχει μια ομορφιά σ’ αυτή τη μεταφυσική σχέση που έχει ο καθένας με την τέχνη, την οποία δεν μπορεί να την προκαθορίσει κανείς! Κι αυτό είναι το ευτύχημα! Αν κάποιοι ήξεραν  να την προκαθορίσουν θα ήταν πάμπλουτοι και θα είχαν τα κλειδιά όλων των θεαμάτων. Κανένας δεν ξέρει τι θα κάνει επιτυχία και τι θα κάνει αποτυχία. Κανένας δεν ξέρει ποιος έχει ταλέντο και ποιος δεν έχει.

Ταλαντούχο λέμε αυτόν που κατ’ επανάληψη είναι καταπληκτικός! Το ξέρετε ότι κι ο ταλαντούχος δικαιούται να είναι χάλια κάποια στιγμή; Αλλά αν τις περισσότερες φορές που παίζει είναι καλός, τον λέμε ταλαντούχο! Ταλέντο είναι μια άγνωστη γνώση! Είναι να κάνεις το σωστό χωρίς να στο έχει διδάξει κανένας!

• Εσείς έχετε υπάρξει φιλόδοξος; Το θεωρείτε απαραίτητο στη δουλειά σας;

Όχι! Εξαρτάται, βέβαια, τι φιλοδοξίες έχεις. Εμένα η μεγαλύτερη μου φιλοδοξία ήταν να μπορέσω να επιβιώσω και να μεγαλώσω το παιδί μου κάνοντας, απλώς, αυτή τη δουλειά. Μέχρι τώρα τα έχω καταφέρει. Δε θέλω κάτι παραπάνω.

• Τι άλλο μας ετοιμάζετε το χειμώνα που έρχεται; Κάποια ταινία, ίσως;

Τώρα κάνω μια ταινία και είμαι στα γυρίσματα. Η ταινία είναι του Βαγγέλη Σεϊτανίδη και λέγεται «Με Χωρίς Γυναίκες». Παίζω κυρίως εγώ και ο Δημήτρης Ήμελλος, δύο φίλοι σ’ ένα on the road φιλμ. Το σίριαλ «Πίσω Στο Σπίτι» που θα συνεχιστεί το χειμώνα και το θεατρικό που ετοιμάζουμε τώρα. Και να ήθελα να έχω κι άλλα, δε χωράνε…

• Είπατε… με χωρίς γυναίκες. Με χωρίς γυναίκες μπορείτε;

Βεβαίως! Έχω περάσει μεγάλο διάστημα στην εφηβεία μου που ήμασταν μόνο αγόρια στην παρέα. Στην πορεία όμως της ζωής μου… (γελάει) Είναι δυνατόν;;

• Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις σινεμά την εποχή της κρίσης;

Πάρα πολύ! Το κάνεις μόνο επειδή σ’ αρέσει…

• Ποιο θεατρικό σας θα θέλατε να ξανανεβάσετε και με ποιους συντελεστές αυτή τη φορά;

Ήθελα να ξανανεβάσω το «Συνέβη Κι Όποιος Θέλει Το Πιστεύει». Έκανα μια προσπάθεια να το ανεβάσω με νέα παιδιά, αλλά το αναβάλλαμε γιατί άλλαξε κάτι εδώ, στο θέατρο. Θα ήμασταν αρχικά για κάποιες λίγες παραστάσεις, όμως τελικά πρέπει να καλύψουμε όλη την εβδομάδα, τις 7 παραστάσεις από Τετάρτη έως Κυριακή. Οπότε τα Δευτερότριτα, που το είχαμε βάλει, δε θα μπορούσαμε…

• Η «Άγρια Δύση» θ’ ανέβει κάποια στιγμή προς το Βορρά, στην όμορφη Θεσσαλονίκη;

Ναι! Όλα εξαρτώνται, βέβαια, από την παραγωγό εταιρεία, την «Ελληνική Θεαμάτων». Άμα δει ότι τη συμφέρει, θα το κάνει.

• Και μια τελευταία ερώτηση…  Εάν ο Μπούμπη, ο αστυνομικός σκύλος του «Τυφλοσούρτη», συναντούσε τον Λουκάνικο, τον επαναστάτη σκύλο της Πλατείας Συντάγματος, τι θα μπορούσαν να κουβεντιάσουν;

Είχε δυο συνομιλίες ο Μπούμπη! Μία με τον Οδυσσέα, πάνω στην Ακρόπολη και  άλλη μία με τον Νταγιάν στο Σύνταγμα. Βρέθηκε εκτεθειμένος και με τους δύο. Ο Μπούμπη ήταν σκύλος σπιτιού κι αυτοί πολύ αλάνια, έμαθε όμως πράγματα από αυτούς. Το ίδιο θα γινόταν και με τον Λουκάνικο. Θα του έδινε και θα έπαιρνε!

• Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!

Εγώ σας ευχαριστώ πάρα πολύ και σας εύχομαι έναν υπέροχο θεατρικό και τηλεοπτικό χειμώνα!