Όταν ο Ηλιάδης πλήρωνε για να προπονηθεί!

Ένα προφητικό άρθρο του Γιώργου Λιάνη για τον χάλκινο Ολυμπιονίκη.... 

Η οικονομική εξαθλίωση, οι άνεργοι, οι άστεγοι, η Τρόικα, το Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο, οι «Μινώταυροι» που τρώνε καθημερινά τα σωθικά μας. Κι από την άλλη αυτό το παιδί που «μάχεται την συννεφιά του κόσμου». Από το Τόκιο στην Κωνσταντινούπολη, από κει στο Παρίσι, λίγο πιο πριν στο Ρίο ντε Τζανέιρο.

Γράφει την μοναδική του ιστορία στον παγκόσμιο αθλητισμό σ’ ένα άθλημα που είναι για τους πολύ δυνατούς. Το Τζούντο. Σήμερα παραληρούν τα ξένα ΜΜΕ χαρακτηρίζοντας τον «υπεραθλητή», «σουπερ-σταρ», «Ηρακλή του Τζούντο». 
Στην Ελλάδα τα γνωστά. Ανίερη σιγή και πέπλα λησμοσύνης. Ω, αν ήταν ποδοσφαιριστής ή έστω αν έπαιζε μπάσκετ… Αν είχε βάλει κάποια γκολ ή κάποιο τρίποντο σε κρίσιμο παιχνίδι. Θα ‘χαμε σελίδες επί σελίδων, αφιερώματα στην τηλεόραση, βιβλία! Όμως, για τον Ηλία Ηλιάδη πέτρινη σιγή. Τσιμουδιά.
Πήρα να μάθω στο Αμύνταιο, όπου ζει η υπόλοιπη οικογένειά του και έμαθα ότι ο ίδιος ζει μόνιμα πια στην Αθήνα με τον προπονητή του, τον Νίκο Ηλιάδη, που περνάει «ντούκου» στη χώρα μας κι αυτός. Ο κάθε προπονητίσκος εδώ γίνεται σταρ, μας πρήζει με ανούσιες δηλώσεις και αμείβεται αδρά. Κι ο Νίκος Ηλιάδης ακόμα γυρεύει τα οδοιπορικά του, τα οδοιπορικά του αθλητή του, ένα δωμάτιο στον Άγιο Κοσμά και παίρνει την καταπληκτική απάντηση ότι πρέπει να πληρώσει για να μπει εκεί!!
Η Ομοσπονδία, προφανώς, τους έχει ξεχάσει. Εδώ κι ένα χρόνο όπου ο ξέφρενος καλπασμός του Ηλιάδη μετράει δυο παγκόσμια και ένα ευρωπαϊκό, κανείς δεν συγκινήθηκε να του δώσει τουλάχιστον τα έξοδα για να αθλείται. Κανένα πριμ. Πριν λίγο καιρό οι «Γοργόνες» μας δικαίως πήραν ένα αξιοπρεπές πριμ, αλλά ο Ηλιάδης τίποτα.
Κι όπως κάθε αθλητής είχε κι αυτός τους μεγάλους τραυματισμούς του. Ένας από αυτούς, ο χειρότερος, του στέρησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου. Πήγε με ένα πόδι εκεί! Το άλλο δεν μπορούσε σχεδόν να το πατήσει. ΑΛΛΑ ΠΗΓΕ κι έχασε από τον πρώτο αγώνα και απεκλείσθη. Και ουδείς του συμπαραστάθηκε για να μάθει τι ακριβώς συνέβη. Θεέ μου, γιατί πάντα η Ελλάδα μας επιβάλλει δάκρυα και γίνεται η χώρα που, όπως έλεγε ο Καρούζος, «Παιδεύει τα δροσερά Ελληνόπουλα και ανεμίζει τους αμέτρητους γραικύλους»;
Ρώτησα τον προπονητή του αν θα τα καταφέρει και στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Η απάντηση ήταν καταπληκτικά άμεση. «Χίλια τα εκατό!» Αυτό το παιδί δεν περιμένει στην στάση του τρόλεϊ να συναντήσει την Ιστορία. Πηγαίνει και την συναντάει συνεχώς στα γήπεδα όλου του κόσμου. Κι όταν γυρίζει με δάφνες και στεφάνια, με χρυσά και ασημένια μετάλλια, γυρίζει σ’ ένα σπίτι όπου τον περιμένουν η άγνωστη σε όλους μας γυναίκα του κι ένα κοριτσάκι έξι χρόνων, η Μαρία.
Από τον ερχόμενο Οκτώβριο αυτό το κοριτσάκι θα έχει κι ένα αδερφάκι. Ένα αγόρι που είναι το κρυφό όνειρο του Ηλία.
Ο Ηλίας Ηλιάδης δεν είπε ποτέ ότι είναι νικητής. Δεν είπε ποτέ ότι είναι και νικημένος, όμως… Για σκεφτείτε το. Σας το παραθέτω ποιητικά:
«Όποιος λέει πως είναι νικητής
διαπράττει ένα ανίερο λάθος
Όποιος λέει πως είναι νικημένος
διαπράττει ένα σπαρακτικό λάθος».
Υ.Γ. Συνάντησα σήμερα, 31 Αυγούστου, τον Ηλία Ηλιάδη στο γραφείο μου. Σεμνός, σεμνότερος από κάθε άλλη φορά. «Με το τσιγκέλι» του έβγαλα δυο λόγια. Λοιπόν, οι τύποι που διοικούν το Τζούντο πήγαν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα για τους αγώνες και δεν αξιώθηκαν να μείνουν μέχρι το τέλος για να τον δουν! Επέστρεψαν στην Αθήνα και δεν του έστειλαν ένα συγχαρητήριο τηλεγράφημα…! Στο αεροδρόμιο τον περίμεναν μόνο δύο πρόσωπα. Η γυναίκα του και η κόρη του Μαρία. Όμως, πριν λίγο καιρό, ο μεγαλύτερος Ιάπωνας αθλητής όλων των εποχών στο Τζούντο, ο Γιασουχίρο Γιαμασίτο, όταν τον είδε, πήγε γονάτισε μπροστά του με τον χαρακτηριστικό τρόπο των Ιαπώνων, ένωσε τις δύo του παλάμες, υποκλίθηκε, και του είπε: «Παιδί μου, είσαι ο καλύτερος που έχω δει ποτέ! Καλύτερος κι από μένα. Να παραμείνεις έτσι. Ήταν από τις μεγαλύτερες χαρές στη ζωή μου που σε είδα να αγωνίζεσαι».
Όταν οι θρύλοι τον αναγνωρίζουν δεν έχουμε στην Ελλάδα το δικαίωμα να σιγούμε. Ο προπονητής του και θείος του, Νίκος Ηλιάδης μου είπε ότι η Ομοσπονδία δεν αναγνωρίζει τα δικά του έξοδα ποτέ και ότι πια επειδή δεν έχουν καν αθλητές για να γυμναστούν μαζί του, αφού οι περισσότεροι έχουν λόγω ανέχειας σταματήσει το Τζούντο, αναγκάζονται να πηγαίνουν στο εξωτερικό προσκεκλημένοι ξένων μεγάλων ομοσπονδιών που τον αντιμετωπίζουν με τις τιμές που του αξίζει. Έτσι καταφέρνει να προπονείται.

Πηγή: aixmi.gr