Επτά χρόνια απο το θάνατό της Βίκυς Μοσχολιού

Επτά χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την ημέρα που η μεγάλη κυρία του λαϊκού τραγουδιού, Βίκυ Μοσχολιού, έφυγε από την ζωή χτυπημένη από την επάρατη νόσο.

Η Βίκυ Μοσχολιού που χάρισε στο ελληνικό πεντάγραμμο μοναδικές επιτυχίες όπως "Τα τρένα που φύγαν", "Ναύτης βγήκε στην στεριά", "Τα δειλινά", "Οι μετανάστες", "Δεν ξέρω πόσο σε αγαπώ", χαρακτηρίστηκε κορυφαία ερμηνεύτρια και είχε την αμέριστη αγάπη του κόσμου μέχρι το τέλος της ζωής της.

Σπουδαίοι δημιουργοί συνεργάστηκαν μαζί της και δικαίως ο Μάνος Χατζιδάκις την είχε χαρακτηρίσει  το "βιολοντσέλο" της ελληνικής μουσικής.

Γεννήθηκε στις 17 Μαΐου του 1943 στο Μεταξουργείο και έζησε τα παιδικά της χρόνια στο Αιγάλεω.  Μεγάλωσε σε μια πολύ αυστηρή, φτωχή οικογένεια,  αλλά με πολύ αγάπη.

Δίπλα στον πατέρα της αγάπησε τη μουσική και το ελληνικό τραγούδι, καθώς εκείνος καθημερινά έβαζε τα αγαπημένα του δισκάκια να παίζουν στο γραμμόφωνο.

Στην ηλικία των 13 χρόνων ξεκίνησε να εργάζεται ως κορδελιάστρα, αλλά το κρυφό της όνειρο ήταν να ανέβει στο πάλκο. Αυτή της η λαχτάρα και η επιθυμία ήταν απαγορευτική και το ήξερε. Οι γονείς της δεν θα της επέτρεπαν ποτέ να εργαστεί νύχτα.

Λίγα χρόνια αργότερα, η νεαρή και πολύ όμορφη Βίκυ, που συνεχίζει να… ονειρεύεται μελωδίες και χειροκροτήματα, καταφέρνει με τη βοήθεια της εξαδέλφης της Έφης Λίντα να πείσει τον πατέρα της να την αφήσει να τραγουδήσει.

Το Πάσχα του 1962 κάνει το ντεμπούτο της στο κέντρο "Τριάνα" δίπλα στον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Δούκισσα, με μεροκάματο 150 δραχμές.

Δύο χρόνια μετά ο Σταύρος Ξαρχάκος της κάνει πρόταση να συνεργαστούν και της δίνει να ερμηνεύσει το τραγούδι "Χάθηκε το φεγγάρι" για την κινηματογραφική ταινία "Λόλα", με πρωταγωνιστές τον Νίκο Κούρκουλο και την Τζένη Καρέζη.

Από εκείνη τη στιγμή, η ζωή της αλλάζει σελίδα. Καταξιώνεται και γίνεται γνωστή σε όλη την Ελλάδα. Απολαμβάνει σεμνά την αναγνωσιμότητα της και η βαθειά φωνή της δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο.

Κορυφαίοι συνθέτες και στιχουργοί μεταξύ των οποίων οι Γιάννης Σπανός, Γιώργος Ζαμπέτας, Απόστολος Καλδάρας, Άκης Πάνου, Μίκης Θεοδωράκης, Βασίλης Τσιτσάνης, της γράφουν τραγούδια που γίνονται αμέσως επιτυχίες.

Το 1967 παντρεύεται  τον "στρατηγό" του ελληνικού ποδοσφαίρου και παίκτη του Παναθηναϊκού Μίμη Δομάζο, με τον οποίο απέκτησε δύο κόρες. Λίγα χρόνια αργότερα, πήραν διαζύγιο.

Η Αρετή Γκόρντον συνεργάτης και βιογράφος της μεγάλης ερμηνεύτριας μιλώντας στην εκπομπή της ΝΕΤ "Η μηχανή του χρόνου" θυμάται: "Σε αυτόν τον γάμο είχε τόσο κόσμο που δεν μπορούσε ούτε η Βίκυ ούτε ο Μίμης να μπουν στην εκκλησία. Και ευτυχώς ήταν ένας παλαιστής εκεί κοντά και ... τους άνοιξε δρόμο αλλιώς, είπε η Βίκυ, δεν νομίζω να είχαμε μπει. Και ο κόσμος μέσα στην εκκλησία είχε κρεμαστεί από τον γυναικωνίτη, από τις εικόνες και είχε κάνει μεγάλες ζημιές μέσα στην εκκλησία. Την άλλη ημέρα, λέει η Βίκυ "πλήρωσα πάνω από 15.000 δρχ". Το '67 αυτά ήταν πολλά λεφτά, για τις ζημιές που είχαν γίνει στην εκκλησία. Ήρθε η ώρα να μοιράσουν μπομπονιέρες και δεν είχαν υπολογίσει 30.000 μπομπονιέρες, είχαν υπολογίσει 7.000 όλο και όλο και νομίζανε ότι ήταν και πολλές! Και με όλο αυτό τον κόσμο τι να κάνουν, τις πήραν τα κορίτσια που τις μοιράζανε και τις πέταγαν στον αέρα με το καλάθι. Και όποιος πρόλαβε, πρόλαβε. Και την άλλη ημέρα τις πουλάγανε στη μαύρη αγορά σε εξωφρενικές τιμές. Ήταν το κλειδί του σολ και του παναθηναϊκού το τριφύλλι. Κάποια στιγμή έχασε τη βέρα της μέσα στο πλήθος, φαίνεται γλίστρησε από τα γάντια και έπεσε. Από θαύμα βρέθηκε μέσα σε αυτό το πλήθος."

Η καριέρα της έχει πλέον "απογειωθεί"...

Στα μαγαζιά που εμφανίζεται, γίνεται το αδιαχώρητο! Η καλλιτεχνική της πορεία είναι ζηλευτή! Ο κόσμος την αποθεώνει! Το όνομά της φιγουράρει με τεράστια γράμματα στις μαρκίζες των πιο γνωστών νυχτερινών κέντρων, μέχρι την ημέρα που η ίδια αποφασίζει να εγκαταλείψει τις μεγάλες πίστες.

Ήταν το 1972. Η Βίκυ Μοσχολιού αναζητά πλέον την ποιότητα, την ηρεμία, την καλή παρέα πάνω στο πάλκο και εμφανίζεται μόνο σε μπουάτ. Το διάστημα εκείνο ηχογραφεί και τα πιο σημαντικά τραγούδια της καριέρα της, μεταξύ των οποίων "Η Ρόζα η ναζιάρα" και το "Άνθρωποι Μονάχοι".

Η σπουδαία ερμηνεύτρια που με την βραχνή της φωνή σφράγισε την ιστορία του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, χτυπήθηκε από την επάρατη νόσο το 2003.

Έφυγε από τη ζωή στις 16 Αυγούστου του 2005 σε ηλικία 62 ετών, στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του νοσοκομείου "Υγεία".

Η κηδεία της έγινε δημοσία δαπάνη στο A΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Η σορός της είχε εκτεθεί σε λαϊκό προσκύνημα.

Το 2008 πωλήθηκε, ύστερα από δημόσια διαμάχη μεταξύ των δύο θυγατέρων της, η μαρμάρινη έπαυλη 1.200 τ.μ., στην οποία έζησε.

Όπως διαβάζουμε στο fthis.gr, στο βιβλίο "Θυμάμαι τη Βίκυ Μοσχολιού" (που κυκλοφόρησε παρά τα εξώδικα που στάλθηκαν στη βιογράφο από την οικογένεια της Μοσχολιού) η Αρετή Γκόρντον σημειώνει: "Θέλω να τη θυμάμαι όπως ήταν εκείνη τη βραδιά στα βραβεία ΑΡΙΩΝ, τότε που ολόκληρο το Μέγαρο Μουσικής σηκώθηκε όρθιο να τη χειροκροτήσει, μια έκφραση εκτίμησης, σεβασμού και αγάπης. Πέντε λεπτά κράτησε και παρακαλούσα το Θεό αυτή η στιγμή να κρατήσει για πάντα. Τη θυμάμαι με αυτό το υπέροχο χαμόγελο να απλώνεται στο πρόσωπό της, να λάμπει, το κορμί της όρθιο και γεμάτο σιγουριά, το χέρι της στην καρδιά για να τους ευχαριστήσει. Για πάντα θα τη θυμάμαι έτσι ευτυχισμένη, περήφανη αλλά και σεμνή. Ο πόνος, η κούραση, η αρρώστια σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Ξεχάστηκαν μέσα σε αυτή τη στιγμή. Έτσι θέλω να τη θυμάμαι..."