Γιάννης Στάνκογλου:" Αρχικά, ήµουν κατά της τηλεόρασης "

Από τα πρώτα λεπτά της συνέντευξης µας δεν είχε τουπέ. Καθαρές κουβέντες χωρίς υπονοούµενα. Ιδιαίτερη προσωπικότητα.  Υπό τον ήχο του τραγουδιού της Nina Simone “ Wild is the wind” ξεκίνησε µία συζήτηση από την αρχή της ζωής του µέχρι και το σήµερα. Tο επετειακό τεύχος του Refresh υποδέχεται το Γιάννη Στάνγκογλου...

• Από διάφορες συνεντεύξεις που έχετε δώσει, έχετε σχηµατίσει το προφίλ ενός ανεξάρτητου άντρα που από τα δεκαεφτά του χρόνια πήρε τη ζωή στα χέρια του.

Από τα πρώτα χρόνια της ζωής µου πήρα την απόφαση αυτή. Ο τρόπος που µεγάλωσα τόσο στην προεφηβική όσο  και στην  εφηβική µου ηλικία µ’ έκανε να συνειδητοποιήσω και  να καταλάβω πολλά: το ότι πρέπει να ανεξαρτητοποιηθώ. Μπορώ να πω ότι και οι άνθρωποι µε τους οποίους συναναστρεφόµουν, επειδή ήτανε πάντα µεγαλύτεροι από εµένα, έπαιξαν µεγάλο ρόλο σε αυτή τη «διαδικασία». Εµπειρίες πολλές, ήµουν αρκετά ατίθασος, ήθελα να κάνω πράγµατα µόνος µου. Στα 17 µου ένας άδειος χώρος που άνηκε στη θεία µου αποτέλεσε το καταφύγιο µου αλλά και την αρχή της ζωής µου.

• Ξεκινήσατε να ασχολείστε µε την υποκριτική στα 23 σας χρόνια. Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε σ’ αυτή σας την επιλογή;

Μπορώ να σας πω ότι τώρα ότι η τέχνη της υποκριτικής είναι το άλλο µου µισό. Κινητήριος δύναµη αυτής της απόφασης ήταν οι απόψεις κάποιων φίλων όταν συζητούσαν για το θέατρο και είχαν άµεση σχέση µ’ αυτό. Μ’ έβαλε σε µια διαδικασία να σκέφτοµαι ότι µήπως πρέπει να ξεκινήσω και εγώ. Το ένστικτό µου τελικά είχε δίκιο! Στα 23 µου χρόνια µπήκα στη Δραµατική Σχολή. Μ’ έβαλε στην εξής διαδικασία: της έκφρασης.  Είναι ένας τρόπος έκφρασης και δηµιουργίας. Ήταν και είναι ένα παιχνίδι, όπου µέσα από αυτό πλάθοµαι ακόµα.

• Σας διαµόρφωσε το θέατρο; Αφήσατε τον εαυτό σας ελεύθερο ή λειτουργείτε µε κανόνες; Μιλήστε µας για τα πρώτα σας βήµατα.

Δεν µπορείς να κάνεις κι αλλιώς, αν και στην αρχή πίστευα ότι δεν µπορεί να γίνει. Νιώθω ακόµα µαθητής. Το ίδιο σε βοηθάει, σε βάζει στο καλούπι του και σε πλάθει χρόνο µε το χρόνο. Δεν είµαι από τους ανθρώπους που λέω ότι τα ξέρω όλα. Θέλω να µαθαίνω και µετά να προσφέρω τις γνώσεις µου. Τα πρώτα µου βήµατα πάνω στη σκηνή ήταν στα 12 µου χρόνια  για το έργο «Ανέβα στη στέγη να φάµε» του Ξανθούλη και στα 13 µου έπαιξα το Μάρκο Μπότσαρη.  Έπειτα, ως κοµπάρσος στον «Κορολιανός, Σαίξπηρ» µε το Γιώργο Κιµούλη και µετά το Closer, ως Ντάνι, στη Νέα Υόρκη έργο που σκηνοθέτησε η γυναίκα µου. Στην τηλεόραση εµφανίστηκα πρώτη φορά στο “Κλείσε τα Μάτια” του Παπακαλιάτη και στη “Δέκατη εντολή”.

• Σινεµά; Με την τηλεόραση πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε; Ο συσχετισµός που γίνεται µεταξύ αυτής και του θεάτρου θεωρείται ότι είναι σωστός;

Το σινεµά για εµένα ήρθε πολύ γρήγορα µέσω της γυναίκας µου. Μία ευκαιρία που σηµατοδότησε πολλά για εµένα: να καταλάβω τη µαγεία του.  Θα το χαρακτήριζα συναρπαστικό και ενδιαφέρον. Θεωρώ ότι κάποιος ηθοποιός πρέπει να είναι πολύ τυχερός για να του δοθεί η ευκαιρία να παίξει σε αυτό, γιατί λόγω των συνθηκών πια τα πράγµατα όλο και δυσκολεύουν. Για το θέµα της τηλεόρασης, εγώ είµαι της άποψης ότι σηµασία έχει ο αγώνας του κάθε ηθοποιού το πόσο καλά κάνει τη δουλειά του. Το θέατρο σίγουρα είναι ένα µεγάλο σχολείο που σου µαθαίνει τα πρώτα σου βήµατα αλλά και τα κίνητρα να εξελιχθείς. Αρχικά, ήµουν κατά της τηλεόρασης και εγώ αλλά στην πορεία άλλαξα γνώµη.

 

• Ένα ταξίδι στην Αµερική, σταθµός στην καριέρα σας. Αφήσατε την Ελλάδα. Γυρίσατε πίσω. Ανανεωµένος. Μιλήστε µας λίγο γι’ αυτό.

Το ταξίδι µου στην Αµερική κράτησε 2 χρόνια.  Ο λόγος;   Ήµουν ερωτευµένος και ήθελα να την ακολουθήσω (γέλια). Ήταν θέµα εµπειρίας, δεν είχα πάει ποτέ, αλλά αποτέλεσε τελικά το στοίχηµά µου. Έβαλα όρια πόσο µπορώ να επιβιώσω εκτός των δικών µου πλαισίων, ήθελα να εξελιχθώ. Αποκόµισα πολλά, σίγουρα εµπειρίες, γνωριµίες µε ανθρώπους. Επίσης, έκανα κάποια µαθήµατα στα Αγγλικά για ένα χρόνο και τον επόµενο χρόνο παρακολούθησα σεµινάρια στο HB Studio in New York.

• Σας έχουµε συνδέσει µε το προφίλ του σκληρού. Το κοινό νοµίζω δύσκολα θα µπορούσε να σας δει σ’ έναν πιο κωµικό ρόλο. Σας αρέσει η κωµωδία;

Προσπαθώ µέσα από τις δουλειές µου να µην εγκλωβιστώ στην εικόνα του κάθε ρόλου. Δε θεωρώ ότι ο κάθε ακραίος ρόλος συνάδει µε τον κάθε ρόλο που έπεται. Δεν έχει τύχει ακόµη να κάνω κωµωδία και θα το ήθελα πολύ. Θα ήθελα να γίνει µε συγκεκριµένους ανθρώπους, όπου µπορώ να παραστώ µαζί τους στο θεατρικό σανίδι και σίγουρα να τους εκτιµώ ως ηθοποιούς.

• Θέλω να µας µιλήσετε για τα ενδιαφέροντά σας εκτός θεάτρου. Με τι άλλο γεµίζετε τη ζωή σας.

Κυρίως, µε τη µουσική. Δε µου αρέσει να βάζω ταµπέλες. Ακούω τα πάντα. Επίσης, τα ταξίδια, δύο που έχω κάνει και δε θα τα ξεχάσω είναι στη Γουατεµάλα και στο Σινά. Το πιο σηµαντικό, να περνώ χρόνο µε την κόρη µου και τη γυναίκα µου!

• Τέλος, µοιραστείτε µαζί µας κάποιο βήµα ζωής που σας βοηθάει να εξελίσσεστε πρώτα ως άνθρωπος και έπειτα ως καλλιτέχνης.

Το κινέζικο ρητό: «Να πέφτεις έξι και να σηκώνεσαι εφτά». Η θέληση θα µας σώσει. Για εµένα δεν υπάρχει δεν µπορώ, υπάρχει δε θέλω. Όλα µπορούν να γίνουν, µόνο αν το θέλουµε και το επιθυµούµε πραγµατικά.

 Συνέντευξη: Ευτυχια Δασκαλοπούλου για το Refresh magazine / Φωτογραφία: Χρόνης Σπανός

thesout.gr