Κώστας Καρράς: Το ημερολόγιο ενός σταρ

Ζεν πρεμιέ, ζεν κομίκ, σόουμαν, έως και σούπερ δραματικός! Αυτός ήταν o ηθοποιός Κώστας Καρράς την εποχή της μεγάλης δόξας του, κυρίως τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, όταν βρισκόταν στο απόγειο της καλλιτεχνικής δημιουργίας του αλλά και στο άνθος της ηλικίας του... καίγοντας καρδιές.
 
Το 1977, όταν ακόμα σπούδαζα δημοσιογραφία και παράλληλα συνεργαζόμουν με εβδομαδιαίο έντυπο της εποχής, έκανα την παρθενική συνέντευξη της καριέρας μου με τον Κώστα Καρρά. Εκείνη τη χρονιά, ο ηθοποιός έπαιζε στο Θέατρο Αθηνά το πολύ δύσκολο έργο του Νικολάι Γκόγκολ «Το ημερολόγιο ενός τρελού» και το όνομά του συζητιόταν παντού με τα καλύτερα λόγια. Τότε, ήταν περίπου σαράντα χρόνων και από εξωτερικής πλευράς στα... καλύτερά του. Πάνω απ’ όλα, ήταν ένας σταρ μεγάλης ακτινοβολίας, γεγονός που έκανε κάποιους να πιστεύουν ότι δεν θα κατάφερνε να τσαλακωθεί και να πείσει στον καταγγελτικό λόγο του ψυχασθενούς Αυξέντιου Ιβάνοβιτς Ποπρίστσιν... Μέγα λάθος! 


Ο Κώστας Καρράς αποθεώθηκε με αυτόν τον ρόλο! (Οι νεότεροι τον είδαν πριν από περίπου έναν χρόνο να επαναλαμβάνει, παρ’ όλη την αρρώστια του, για λίγες ημέρες αυτήν την παλιά και τεράστια επιτυχία του, αλλά επιτρέψτε μου να πω ότι το πρώτο του «Ημερολόγιο» ήταν ανεπανάληπτο. Μπείτε στο Google, υπάρχει απόσπασμα από εκείνη την παράσταση που προβλήθηκε στην ΕΡΤ. Θα καταλάβετε τι εννοώ...).

Θα πρέπει να τονίσω ότι ο Κώστας Καρράς σε όλη τη διάρκεια της συνέντευξης, από το πρώτο τηλεφώνημα που του έκανα για να κλείσουμε ραντεβού μέχρι το πώς μου φέρθηκε στο καμαρίνι του έπειτα από μια πολύ κουραστική παράσταση ως «τρελός», ήταν άψογος απέναντί μου. Καθόλου «καβαλημένος», καθόλου δύσκολος, καθόλου ψεύτικος, κάτι που συμβαίνει συχνά με αρκετούς συναδέλφους του... Αν και εγώ τότε ήμουν πρωτοεμφανιζόμενος και πανντελώς άγνωστος στον χώρο, με αντιμετώπισε πολύ απλά και ανθρώπινα. Δεν το κρύβω όμως ότι ήμουν θαυμαστής του και θυμάμαι τώρα ότι στη διάρκεια της συνέντευξης του εξομολογήθηκα ότι το 1972, όταν έπαιζε στο έργο «Η μαρκησία του λιμανιού» με τη Σμαρούλα Γιούλη, τη Σαπφώ Νοταρά, την Ιλυα Λιβυκού, τον Γιώργο Μούτσιο, τον Βασίλη Τσιβιλίκα και άλλους εκλεκτούς ηθοποιούς, που είχε ανεβεί στο Θέατρο Βέμπο, είχα πάει μετά την παράσταση στο καμαρίνι του και του ζήτησα αυτόγραφο.

Από τότε μέχρι την εποχή που αποφάσισε να μπει στον πολιτικό στίβο και εγκατέλειψε τα καλλιτεχνικά είχα ασχοληθεί πολλές φορές με το όνομά του, γράφοντας κυρίως για τα θεατρικά και λιγότερο για τα τηλεοπτικά του. Το 2001 που συνεργαζόμουν με την Τατιάνα Στεφανίδου στην τηλεοπτική εκπομπή του ALPHA «Γυάλινος τοίχος», τον είχαμε προσκαλέσει στο πλατό και εκεί είχα την ευκαιρία on air και όχι μόνο να τα πούμε για τελευταία φορά. Επίσης, δεν θα ξεχάσω πόσο λαμπερός και κεφάτος ήταν στο ξέφρενο πάρτι της καλής του γειτόνισσας στην Κινέττα, της Ζωζώς Σαπουντζάκη, που δόθηκε την ίδια χρονιά. 

espresso