Δημήτρης Αποστόλου:"Σήμερα μόνον ο Τσακ Νόρις πληρώνεται όταν δουλεύει" (για ευνόητους λόγους!)

Μιλάει σπάνια, αλλά όταν το κάνει λέει αλήθειες που λίγοι στη θέση του θα τολμούσαν...

- Παλιά ήταν αρκετό το ταλέντο και το ήθος για τον ηθοποιό. Τώρα πλέον εκεί που έχουν φτάσει οι αμοιβές τους βασικό κριτήριο είναι η αντοχή του στην πείνα!

- Φταίμε γιατί είχε σκοτεινιάσει καιρό τώρα και νομίζαμε ότι έφταιγαν τα Ray-Ban!

- Εδώ και δεκατέσσερις μήνες που ήρθε στον κόσμο ο γιος μου έχω συνειδητοποιήσει ότι όλη μου η ζωή ήταν σαν να έγραφα το όνομά μου στο χιόνι.

Ο γνωστός σεναριογράφος και συγγραφέας Δημήτρης Αποστόλου έχει δει την υποκριτική απ' όλες τις «πλευρές του ποταμού». Μαζί με τον Αλέξανδρο Ρήγα αποτελούν το συγγραφικό «χρυσό δίδυμο» των επιτυχιών της τηλεόρασης και του θεάτρου.
Απλός, ευγενής, ειλικρινής, συλλέγοντας στιγμές ευτυχίας, απόλυτης αποδοχής, περιόδους άκρατης «δημιουργικής» ματαιοδοξίας, έντονης ευτυχίας από τη χαρά της δημιουργίας, αλλά και δύσκολες στιγμές, γεμάτες ανασφάλεια και απογοήτευση, ο Δημήτρης Αποστόλου καταστάλαξε σε μια δημιουργική ωριμότητα, την οποία κατοχυρώνει αξιολογώντας την, δεν μιλάει συχνά, αλλά κάθε φορά που το κάνει δεν μασάει τα λόγια του.

- Παρακαλώ... συστηθείτε μας. Τι επάγγελμα γράφει η ταυτότητά σας;Κατά μαρτυρία δημοσιογράφος, κατά ανάγκη Ελλην εργαζόμενος, κατά περίσταση τηλεοπτικός σεναριογράφος, κατά πάθος θεατρικός συγγραφέας, κατά περιόδους άεργος, κατά φαντασία δίκαιος και κατά λάθος αθώος!

- Στην Ελλάδα συνηθίζουμε συχνά να γελάμε με τα χάλια μας. Το γέλιο είναι λυτρωτικό, μήπως όμως χρειάζεται να πάμε και πιο πέρα;Αν παρατηρήσεις χωρίς ήχο μια εικόνα ενός ανθρώπου που σπαράζει και άλλη μια που ξεκαρδίζεται, αμφιβάλλω αν καταλάβει κανείς τη διαφορά… Και από την άλλη, όταν σου συμβαίνουν όλα αυτά τα απίστευτα των τελευταίων… 182 χρόνων ζωής αυτού του κράτους, το γέλιο είναι η φυσική σου αντίδραση. Οπως κάθε ανθρώπου που τον οδηγούν στη σχιζοειδή παράνοια!

- Τι χρειάζεται ένας ηθοποιός για να τον επιλέξετε;Παλιά ήταν αρκετό το ταλέντο και το ήθος του, τώρα πλέον εκεί που έχουν φτάσει οι αμοιβές τους βασικό κριτήριο είναι η αντοχή του στην πείνα!

- Ποιους ηθοποιούς ξεχωρίζετε;Επειδή δεν θέλω να αδικήσω κανέναν θα σας πω μερικούς από αυτούς που μου έρχονται αυτόματα στο μυαλό μου. Τον Χαϊκάλη, τον Φιλιππίδη, τον Χαραλαμπόπουλο, τη Ρώπα, την Καστάνη, τον Μπέζο, τον Λευτέρη Ελευθερίου (να τον θυμάστε αυτόν), τον Χατζηπαναγιώτη, τον Κόκλα, την Παπουτσή… Αν ξεχνάω κανέναν, σε άλλη συνέντευξη!

- Υπάρχουν και καλλιτέχνες που δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται;Πιστεύω ότι σήμερα μόνον ο Τσακ Νόρις πληρώνεται όταν δουλεύει για ευνόητους λόγους! Ολοι οι άλλοι; Σε λίγο καιρό οι lifestyle εκπομπές θα τους ανακαλύπτουν στα συσσίτια του δήμου!

ΤΟ ΚΑΡΜΑ
- Πώς αντιμετωπίζετε τις αρνητικές κριτικές δημοσιογράφων όπως το «είναι μέσα σε όλα, δεν πρέπει να παραπονιούνται»;«Μέσα σε όλα», φίλε μου, είναι οι πολιτικοί μας και μάλιστα με μπόνους τη βουλευτική ασυλία! Εμείς κάθε χρόνο βγάζουμε τον καρκίνο για να στήσουμε μια έντιμη δουλειά που θα μας συντηρήσει και θα δώσει τροφή και σε μερικούς ακόμη αναξιοπαθούντες του χώρου μας. Και δεν προλαβαίνουμε ούτε να παραπονεθούμε, αφού έχουμε δεχτεί ότι αυτό είναι το κάρμα μας. Οπως έχουν δεχτεί οι πολιτικοί μας ότι το κάρμα τους είναι η λεηλασία του δημόσιου πλούτου!

- Εκτός από την αποδοχή και την ηδονή της δημιουργίας, έχετε περάσει και στιγμές πόνου, απόρριψης και το στήσιμο στον τοίχο;Αϋπνία, ανέχεια, παράπονο, κατάθλιψη, απουσία διακοπών, κατάρρευση, υπερκόπωση, άδικο, αχαριστία, καλαμοκαβαλητές, ρίξιμο είναι μόνο μερικές από τις λέξεις που βάζω στο αντίβαρο κάποιων σπάνιων στιγμών χαράς και δικαίωσης.

- Το χτίσιμο της σχέσης εμπιστοσύνης με το κοινό και με τους ανθρώπους που συνεργάζεστε θέλει κόπο και δουλειά;Πρώτα από όλα θέλει εντιμότητα και αλήθεια. Και σε λάθη να υποπέσεις, αν έχει να κάνει με την ανάγκη της ψυχής σου εκείνη τη στιγμή, σ’ τα συγχωρούν όλα εντός και εκτός σκηνής. Ο κόσμος αλλά και οι συνεργάτες είναι σαν τα μωρά παιδιά. Αν τους απευθυνθείς κοιτάζοντάς τους στα μάτια, θα σου δείξουν εμπιστοσύνη, ίσως γιατί ξέρουν ότι, αφού έχεις το θάρρος να τους μιλήσεις κατάματα, μπορείς να τους ζητήσεις και συγγνώμη…

Η TV ΚΑΙ ΤΑ ΦΕΣΙΑ
- Γιατί βρίσκεστε εκτός τηλεόρασης; Από θέση πια;Η μάνα μου με μεγάλωσε με μία αρχή: όταν δεν έχεις να πεις κάτι, καλύτερα να βγάζεις τον σκασμό. Αυτό το διάστημα ζω σε μια φάση που θέλω να μείνω αμίλητος, να παρατηρώ, να σκαλίζω και να ονειρεύομαι τα καλά που θα έρθουν. Και τον χρόνο που θα αφιέρωνα στον «αγάπης αγώνα άγονο» του γραψίματος μιας σειράς προτιμώ να τον παραδώσω στα πόδια της μεγαλύτερης αγάπης της ζωής μου: τον γιο μου. Γνωρίζοντας ότι σίγουρα αυτή η παράδοση θα πιάσει τόπο!

- Θα σας χαλούσε η πρόταση «κάνε μια φτηνή σειρά. Φτιάξε κάτι με λίγα»;Οχι, αν είχε λόγο ύπαρξης, θέμα, άποψη, ηθοποιούς και άλλες… λεπτομέρειες. Θα σας θυμίσω κάτι, γιατί ξεχνιόμαστε: όταν την «αφασία χρυσή εποχή» γυρίζονταν σειρές με προϋπολογισμούς θεόρατους και πήγαιναν άπατες, υπήρχε το «Σ’ αγαπώ, μ' αγαπάς», μια σειρά αναφοράς που στοίχιζε το ένα τρίτο. Αρα, η τηλεόραση θέλει ιδέα, μεράκι, ταλέντο και όχι λεφτά…

- Σας έχουν ρίξει φέσια από παραγωγή;Ουουου… Αλλά παλιά, στις καλές μέρες, τότε που δένανε τα σκυλιά με τα λουκάνικα! Τώρα δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για να προσφέρουν φέσια!

- Εχετε την πολυτέλεια να λέτε όχι σε δουλειές;Οχι, φυσικά! Καθημερινά ζω την αγωνία πού πάει το πράγμα, τι μας ξημερώνει, μένω Ελλάδα, φεύγω στο άγνωστο, θα έχω να ζήσω τη φαμίλια μου; Πετάγομαι κάτι βράδια από το κρεβάτι λες και ζωντάνεψαν τα φίδια που με έχουν ζώσει. Ζούμε στην τρέλα να κοιμάσαι σε μια χώρα που την άλλη μέρα το πρωί δεν ξέρεις αν θα υπάρχει… Τη μόνη πολυτέλεια που μας άφησαν είναι να μη λέμε όχι, κυρίως γιατί κανείς δεν μας προτείνει τίποτα!

- Θεωρείτε ότι είχαν ξεφύγει τα κασέ στην τηλεόραση;Και να ήταν το μόνο; Φυσικά, δεν φταίει που χρεοκοπήσαμε ο πρωταγωνιστής μιας σειράς που έπαιρνε 5.000-6.000 το επεισόδιο αλλά και αυτό είναι ένα δείγμα της θάλασσας της υπερβολής που αρμενίσαμε για χρόνια πάνω σε ένα καρυδότσουφλο με πανί ένα βρακί τρύπιο…

- Πώς βλέπετε τη φετινή τηλεοπτική χρονιά;Σε σχέση με τα κοντινά προηγούμενα χρόνια πολύ καλύτερη, τουλάχιστον σε επίπεδο μυθοπλασίας, αλλά ατύχησε που έπεσε πάνω στη φάση της εθνικής κατάθλιψης. Για τα υπόλοιπα προγράμματα χαμηλού μπάτζετ, χαμηλής αισθητικής, τι να πω; Η φτήνια μέσα και έξω…

ΑΡΜΑΝΙ ΚΑΛΤΣΑ ΚΑΙ ΤΣΑΡΟΥΧΙ
- Πώς φτάσαμε ώς εδώ;Μάλλον γιατί φορέσαμε Αρμάνι κάλτσα μέσα από το τσαρούχι, κρύψαμε αντί για την πιστόλα στη ζώνη το iPhone και ονομάσαμε Ντορή το 4x4 high luxury jeep. Καμωθήκαμε πως ήμασταν κάποιοι άλλοι και στην προσπάθειά μας να μεταμορφωθούμε κοιτάγαμε συχνότερα τον καθρέφτη και δεν βλέπαμε τους λήσταρχους της Βουλής και τους νταβατζήδες φίλους τους που γελάγανε με τον αρχοντοχωριατισμό μας, που όμως τους έδινε την άνεση και την ευκαιρία να ρημάξουν τον τόπο. Φταίμε γιατί είχε σκοτεινιάσει καιρό τώρα και νομίζαμε ότι έφταιγαν τα Ray-Ban!

- Το μεγαλύτερο ψέμα που ακούσατε τελευταία και θα μπορούσε να αποτελέσει ένα επιτυχημένο σενάριο;Ενας «αθώος» και αγνός πολιτικός που αναλαμβάνει τα ηνία (στην κυριολεξία, γιατί φέρθηκε στη συνέχεια στον λαό σαν να ‘ταν γαϊδούρια) μιας χώρας «πιστεύοντας» ότι οι Γερμανοί είναι φίλοι μας, οι εταίροι μας είναι ευεργέτες, ότι δεν υπάρχουν CDS και ότι τα ταμεία ξεχείλιζαν από λίρες. Οταν κατάλαβε ότι όλα αυτά ήταν ένα παραμύθι που του ’πε η κακιά μάγισσα δίπλα στο τζάκι, προτίμησε αντί να ρίξει την παραμυθατζού στα κάρβουνα να ρίξει τον λαό του… Μόνο γι’ αυτήν την επιλογή τού αξίζει μια θέση στις καρδιές μας στην ιστορία και φυσικά στην τηλεόραση, λίγο πριν από το Γουδή πάντα!

- Τι έχετε στα σκαριά, κύριε Αποστόλου;Ενα νέο θεατρικό έργο για τον χειμώνα με τον Αλέξανδρο, που ελπίζω να ξαφνιάσει ευχάριστα η ιδέα του. Εχει κάνει κάποιες επαφές ο Αλεξ με Τούρκους παραγωγούς για μια συνεργασία σε ελληνοτουρκικό αισθηματικο-ιστορικο-κοινωνικό σίριαλ! Συζητάω για μια τηλεοπτική πρωτότυπη αστρολογική εκπομπή με παρουσιαστή τον Παύλο Χαϊκάλη, ένα παιδικό βιβλίο για τη Γαλλία και ένα θεατρικό παιδικό έργο και διάφορα άλλα που δεν σας τα αποκαλύπτω για να έχουμε να λέμε…

«Με τον Αλέξανδρο θα συνεχίσουμε να τυραννιόμαστε από κοινού»

- Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με το σενάριο;Ο Αλέξανδρος περίπου στα 1996 με ανέσυρε από τα δημοσιογραφικά γραφεία του «Εθνους» για να δοκιμάσουμε για περιορισμένη διάρκεια μια συνεργασία («Δυο ξένοι»), αφού εκτίμησε -κανείς δεν ξέρει γιατί- την κωμική φλέβα του γραπτού μου. Από τότε όλο ανανεώνουμε τον χρόνο, όλο πάμε το ματς στην παράταση, ε και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε…

- Λένε πως οι παρέες γράφουν ιστορία. Εσείς που συνεργάζεστε χρόνια με τον Αλέξανδρο Ρήγα, πώς συμβαδίζετε σε έναν χορό που χαρακτηρίζεται αδηφάγος και άκρως ανταγωνιστικός;Επειδή δεν γίναμε ποτέ αδηφάγοι και ανταγωνιστικοί -μάλλον δουλεύουμε πολύ και δεν προλαβαίνουμε να γίνουμε τα παραπάνω- δεν έχουμε μπλεχτεί στο κόλπο και μέσα στο γενικό κανιβαλικό μακελειό δεν μας έχουν πάρει χαμπάρι, και έτσι τη γλιτώσαμε.

- Το χρυσό δίδυμο των επιτυχιών θα συνεχίσει να συνεργάζεται;Δεν έχει αλλάξει τίποτα μεταξύ μας για να μη συνεχίσουμε να τυραννιόμαστε από κοινού. Να είμαστε καλά και πάνω από τη γη. Να μη μας έχει κλέψει κανείς τα νεύρα που έχουμε απλώσει στην ταράτσα σαν μπουγάδα. Να υπάρχουν ακόμα κανάλια και θέατρα και εδώ είμαστε…

Ο «μικρός θεός»

- Τι έχει αλλάξει στην προσωπική σας ζωή τα τελευταία χρόνια;Εδώ και δεκατέσσερις μήνες που ήρθε στον κόσμο ο γιος μου έχω συνειδητοποιήσει ότι όλη μου η ζωή ήταν σαν να έγραφα το όνομά μου στο χιόνι. Από τη στιγμή που τον πρωτοαντίκρισα στο χειρουργείο άρχισα να βλέπω καθαρά. Κατάλαβα τι σημαίνει άνευ όρων παράδοση. Αποκαλύφθηκε μπρος μου ένας υπέροχος καινούργιος κόσμος που δεν χωράνε καθυστερήσεις, λάθη, άσκοποι άνθρωποι και κυνήγι χιμαιρών.

- «Ο μικρός θεός», έτσι αποκαλείται τον γιο σας, έχει καλλιτεχνικές ανησυχίες;Σε μια απογευματινή σαββατιάτικη παράσταση που είχα κατεβεί με το βρέφος τότε Απόλλωνα στο «Αλίκη» να δω τα κορίτσια μου, η Χρύσα (Ρώπα) αποφάσισε σαν έκπληξη και για τους θεατές αλλά και για τις συναδέλφους να εμφανίσει το μωρό σαν το παιδί μιας αμαρτωλής που είχε έρθει στο μοναστήρι για εξομολόγηση. Ετσι ο μικρός βρέθηκε για δύο ώρες επί σκηνής, παίρνοντας το βάπτισμα, χωρίς να διαμαρτυρηθεί, χωρίς να ταραχτεί από τα χειροκροτήματα και τα γέλια και κυρίως χωρίς να παραπονεθεί για την απουσία θηλασμού του. Ετσι έγινε το πιο μικρό Ελληνάκι που ανέβηκε στη σκηνή, δείχνοντάς μου παράλληλα ότι -δυστυχώς- έχει το «μικρόβιο» των γονιών του! (γέλια)

- Αν μιλούσατε κάποια στιγμή στον μικρό γιο σας θα προσπαθούσατε να του δικαιολογηθείτε για τον κόσμο στο οποίο ήρθε ή να τον συμβουλέψετε; Τι θα του λέγατε;Να ζήσει τη ζωή του όπως εκείνος θέλει, να διαφεντεύει την κάθε στιγμή, ότι η κάθε μέρα είναι σπουδαία και όχι αυτονόητη, να πολεμήσει όσους του μαγαρίσουν τα όνειρά του, να μάθει να ζει μόνο στο φως, να σκεπάζεται στο κρύο με την αλήθεια του και να μην ξεχνάει ότι κουβαλάει μέσα του έναν Θεό που τσαντίζεται όταν μας βλέπει άδικους, ανέντιμους και σκαμμένους!


espresso