Είναι οι καλλιτέχνες πρότυπα ; ή μήπως αυτοί πρέπει να έχουν πρότυπα τους θαυμαστές τους ;

Από σήμερα εγκαινιάζεται και μια καινούρια στήλη στο blog , στο οποίο απλοί αναγνώστες που αγαπάνε κάποιον καλλιτέχνη θα μπορούν να γράψουν ένα άρθρο για αυτούς ή να πουν ότι εκείνοι αισθάνονται για κάποιο άτομο που θαυμάζουν...

Το πρώτο κείμενο είναι της Πηνελόπης:

  'Οταν μου ζητήθηκε να γράφω γι'αυτό το ωραίο blog , το βρήκα εξαιρετική ιδέα...θα γράφω για τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες...για τραγούδια που με σημάδεψαν...για ταινίες που μ'εκαναν να δακρύσω...θεατρικά κείμενα που μ'εβαλαν σε προβληματισμό...εικόνες που από μικρό παιδί κουβαλάω μέσα μου...
    Μεγάλωσα κι οι εικόνες μέσα μου δε σβήνουν...προστίθενται διαρκώς νέες κι όλες μαζί γίνονται ένα όμορφο κουβάρι που στα δύσκολα της ζωής αναδύεται για να με κρατά σε εγρήγορση...για να μένει το πνεύμα μου ζωντανό κι υγιές...
    Η εικόνα ανέκαθεν είχε καταλυτική σημασία κι επιρροή στην ευρεία μάζα του κοινού..."Μια εικόνα χίλιες λέξεις" δε λέει ο σοφός λαός ; Στην πορεία της ανθρωπότητας πόσοι είναι εκείνοι που κατάφεραν με την εικόνα τους να ξεσηκώνουν τα πλήθη , να προκαλούν πάθη ή μίση , να γίνονται πρότυπα ολόκληρων γενιών ή να καθορίζουν την εποχή τους ; Πολιτικοί , ηγέτες δημοκρατικοί ή μη , θρησκευτικοί ταγοί , πνευματικοί άνθρωποι , 'μάγοι' , αθλητές , καλλιτέχνες της μουσικής και του κινηματογράφου...
    Καλλιτέχνες είπα...κι είναι οι καλλιτέχνες πρότυπα ; Ή θα μπορούσαν να είναι ; Ή και γιατί να είναι θα έλεγε κανείς ; 'Ολοι μας - ή σχεδόν όλοι - όταν υπήρξαμε παιδιά κι έφηβοι είχαμε τα πρότυπά μας...για τα οποία πρότυπα ήμασταν σε θέση να 'τσακωθούμε- ακόμη και με τον καλύτερο μας φίλο...Έχουμε τρέξει σε παραστάσεις , σε συναυλίες , έχουμε δώσει το χαρτζηλίκι μας ν'αγοράσουμε το νέο δίσκο του δείνα ή του τάδε...έχουμε στηθεί στην ουρά για ένα αυτόγραφο ή μια φωτογραφία με το 'πρότυπό' μας...Κι έρχεται μια στιγμή που μπορεί ν' ανακαλύψουμε ότι το πρότυπό μας δεν ήταν το ιδανικό...έπεσε στα μάτια μας και το αστέρι του είναι πια θολό...
    Εδώ λοιπόν έρχεται το ερώτημα "κι ένα πρότυπο δεν μπορεί να πέσει ; "...πόσο ανθρώπινο το να πέφτεις...και μετά να σηκώνεσαι και να ξαναπέφτεις και να ξανασηκώνεσαι πιο δυνατός κάθε φορά!
    Στην πορεία της ζωής μου είχα κι εγώ "πρότυπα"...ανθρώπους που με σημάδεψαν με το έργο τους και συνέβαλαν στο να καλλιεργήσω πσραπάνω την κριτική μου ικσνότητα και την οξύτητα της σκέψης...
    Κάποια απ' τα πρότυπα αυτά διατηρήθηκαν σε ανθρώπινα επίπεδα συμπεριφοράς πολύ υψηλά...μου έδωσαν ακόμη και μαθήματα...Μαθήματα σεμνότητας , ήθους , θάρρους έκφρασης , αλληλεγγύης...
    Κάποια άλλα σήκωσαν ψηλά το κεφάλι και χάθηκαν στον κυκεώνα της δόξας και της απατηλής λάμψης της ματαιοδοξίας...και τότε 'πόνεσα' κι 'έκλαψα' για τις ώρες και την ενέργεια που κατανάλωσα ν'ασχολούμαι μαζί τους...
    'Ωσπου μεγαλώνοντας , στην ωρίμανση των χρόνων , ήρθε και καταλάγιασε η ορμή του αυθορμητισμού μου...δεν ψάχνω πια αυτά τα πρότυπα...Ψάχνω καλλιτέχνες - ανθρώπους που έχουν κάτι να μου πουν...που είναι απλοί και καθημερινοί μέσα στη λάμψη τους...και νομίζω ότι κάτι βρήκα ! Κι η παρατήρηση μου αυτή με οδήγησε να δω ότι αυτοί οι καλλιτέχνες που άγγιξαν την ψυχή μου στα τωρινά μου χρόνια έχουν κάτι κοινό : δε θέλουν να είναι πρότυπα κανενός...Αντιθέτως έχουν αυτοί ως πρότυπο τον απλό , καθημερινό άνθρωπο που αποτελεί μέρος του κοινού τους...Γιατί πολύ απλά έχουν συναίσθηση ότι κι οι ίδιοι δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας απλός , καθημερινός άνθρωπος που εξελλίσσοντας το ταλέντο του δημιουργεί συναισθήματα που ίσως και ν'αγγιζουν κάποιες ψυχές εκεί έξω...
    Γι' αυτούς τους καλλιτέχνες θέλω να σας γράφω εδώ...μικρά πορταίτα τους που συνθέτουν ένα όμορφο κάδρο ανθρώπων που κάτι έχουν να πουν...
    Κι όποιος έχει κάτι να πει στις μέρες μας ας μη σωπαίνει...