Ελ. Αρβανιτάκη: «Αισθάνομαι ενοχή και ευθύνη για ό, τι έχει συμβεί»

Η Ελευθερία Αρβανιτάκη μας οδηγεί σε μια μουσική περιπλάνηση, μέσα από την παράστασή της στο Gazarte και μιλά στο click@Life για το πρόγραμμά της, τις συνεργασίες της, την Ελλάδα και… τα θαύματα!

Για μια ακόμα φορά η επίσκεψή μας στη «χώρα των θαυμάτων» γίνεται πραγματικότητα, αυτή τη φορά μέσα από τη φωνή και την παρουσία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη. Για μια ακόμα φορά το μαγικό όχημα της μουσικής μας ταξιδεύει μέσα από τα μοναδικά της τραγούδια –αυτά που ξέρουμε και αγαπάμε όλο και πιο πολύ, αυτά που ο χρόνος τα κάνει όλο και πιο καινούργια.

Η Ελευθερία Αρβανιτάκη, με την υπέροχη φωνή, τις σημαντικές συνεργασίες και την επιτυχημένη μακρόχρονη μουσική πορεία, μιλά στο click@Life για… θαύματα!

Ο τίτλος της μουσικής σας παράστασης είναι «Πάμε ξανά στα θαύματα». Σε ποια θαύματα σκοπεύετε να μας γυρίσετε πίσω;

Ο τίτλος είναι ουσιαστικά μια ευχή, μιας και αυτό που ζούμε δεν είναι ακριβώς «θαύμα», αλλά περισσότερο μοιάζει με «κόλαση». Η ευχή έχει να κάνει με τα θαύματα της μουσικής, της ζωής, της φιλίας, του «μαζί», της αλληλεγγύης, της απλής αφτιασίδωτης χαράς. Σε ό,τι αφορά στην παράσταση στο Gazarte και γενικότερα στη μουσική, η χαρά είναι στη δημιουργία, στη συνεργασία, σε έναν υπέροχο χώρο όπως είναι το Gazarte, που σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις διαφορετικά πράγματα. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι εκεί με ένα κουαρτέτο, με τέσσερις πολύ σπουδαίους μουσικούς, που με μία κοινή ενορχήστρωση έχουν αλλάξει τα περισσότερα κομμάτια εντελώς. Με μία αίσθηση ενός πολύ φιλικού, πολύ ιδιαίτερου χώρου όπως είναι το Gazarte, φτιάχνεις μία παράσταση η οποία είναι εντελώς διαφορετική. Είναι σαν να μην έχει τόπο και χώρο, αλλά ταυτόχρονα, να είναι και εντελώς ελληνική, καθώς η ταυτότητα των τραγουδιών είναι ελληνική.

Τι περιλαμβάνει το πρόγραμμά σας στο Gazarte;

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τραγούδια άλλων καλλιτεχνών που τα αγαπάω και τραγούδια δικά μου. Σε λίγο μάλιστα, μπαίνει στην παράσταση και ένα καινούργιο τραγούδι, που βγαίνει στο ραδιόφωνο αυτή την εβδομάδα, σαν προπομπός ενός δίσκου που ελπίζω να είναι έτοιμος μέχρι τον Απρίλιο.

Υπάρχουν δύο μέρη στο πρόγραμμα. Τα τελευταία δύο χρόνια εκείνο που με έλκει περισσότερο, είναι η μπαλάντα, έχω γυρίσει πολύ πίσω στο χρόνο και ακούω μπαλάντες κι επίσης, τα λαϊκά μιας πολύ συγκεκριμένης όμως περιόδου, που έχουν να κάνουν με την Οπισθοδρομική Κομπανία.

Σ’ αυτές τις παραστάσεις κυριαρχεί το αίσθημα της μπαλάντας. Κάποια στιγμή και οι τέσσερις μουσικοί παίρνουν κιθάρες και λένε κάποια τραγούδια, δικά μου και άλλων συναδέλφων. Στο δεύτερο μέρος της παράστασης, ξαναγυρνάω σε μια πραγματική περίοδο θαυμάτων, στην περίοδο της «Οπισθοδρομικής Κομπανίας», εκεί που ανακαλύπταμε την ιστορία της Ελλάδας μέσα από τα τραγούδια και μέσα από περιόδους μουσικές, καταχωνιασμένες εκείνα τα χρόνια.

Κάνετε μέσα σε όλα δηλαδή κι ένα εστιασμένο flash back στα τραγούδια σας από μια συγκεκριμένη εποχή. Πόσο σημαντικό είναι για κάποιον να κοιτά πίσω στον χρόνο;

Για μένα το θέμα είναι να κοιτάς πάντα μπροστά. Κι όταν γυρνάς στο παρελθόν, πάντα η ματιά να είναι καινούργια, πάντα να είναι σημερινή. Ζούμε με το παρελθόν, αλίμονο αν δεν έχεις παρελθόν. Και μουσικά το παρελθόν πάντα θα δίνει εναύσματα και θα γίνεται πόλος έλξης, είτε για νέους είτε για μεγαλύτερους, αυτό είναι μία τάση παγκόσμια. Πόσοι καλλιτέχνες ξεκινούν με διασκευές γυρνώντας πίσω; Είναι κάτι πολύ συνηθισμένο. Και με την Οπισθοδρομική Κομπανία όταν παίζαμε ρεμπέτικα και λαϊκά, η ματιά ήταν εκείνης της εποχής, δεν είχε καμία παρελθοντολαγνεία. Ούτε και τώρα υπάρχει.

Έχετε διαγράψει μια πολύ σημαντική μουσική καριέρα, με σημαντικότατες συνεργασίες, στην Ελλάδα και διεθνώς. Υπάρχει κάποια συνεργασία που να ξεχωρίζετε;

Επειδή έφυγε από τη ζωή η Cesaria Evora, κι επειδή πολύ συχνά συζητάμε για εκείνη, πρέπει να πω πως ήταν μια πολύ σημαντική συνεργασία. Διήρκεσε καιρό άλλωστε, δεν κάναμε μια συνεργασία και ξεχαστήκαμε. Πήγαινα και την έβλεπα, τρώγαμε μαζί, ήταν πολύ περήφανη για όσα είχε πετύχει στη ζωή της. Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ για την απώλεια αυτή. Δε λέω ότι ήταν απαραίτητα η σημαντικότερη συνεργασία, απλά είναι πολύ πρόσφατη η απώλεια της και είναι διαρκώς το μυαλό μου σ’ εκείνη.

Τι αγαπάτε και τι μισείτε στην Ελλάδα;

Η Ελλάδα σαν χώρα είναι ένα από τα ωραιότερα μέρη του κόσμου. Προσωπικά είμαι πολύ υπερήφανη για την πατρίδα μου. Το θέμα λοιπόν, δεν είναι η Ελλάδα, αλλά τι κάνουμε εμείς γι’ αυτήν. Το θέμα είναι εμείς τι τέρατα δημιουργούμε. Κι αισθάνομαι και πολύ μεγάλη ενοχή και πολύ μεγάλη ευθύνη για το τι έχει συμβεί, γιατί πολλά συνέβησαν στη γενιά μου. Νομίζω ότι δεν έχουμε φερθεί καθόλου καλά σε αυτή τη χώρα, είναι σαν να μη την αγαπάμε, σαν να μη τη σεβόμαστε. Σαν να μη σεβόμαστε την ιστορία της.

Είστε αισιόδοξη ότι μέσα από τη σημερινή κατάσταση θα οδηγηθούμε σε καλύτερες μέρες;

Κατά εποχές, είμαι πολύ αισιόδοξη. Όταν όμως βλέπω και συνεχίζονται διάφορα φαινόμενα απ’ όσα μας οδήγησαν εδώ, έρχομαι να πω «δεν υπάρχει ελπίς, στην Ελλάδα ζεις», όπως έλεγε και ο Διονύσης Σαββόπουλος. Δεν ξέρω…

Έχετε κάποιο βαθύτερο όνειρο που θα θέλατε να εκπληρώσετε;

Θα ‘θελα πάντα να μπορώ να θαυμάζω, θα ‘θελα πολύ να έχω ήρωες, θα ‘θελα πολύ να έχω δημιουργία μπροστά στην οποία να στέκομαι άφωνη. Αυτό θα ήθελα να μου συμβαίνει στη ζωή μου -και στην καθημερινότητά μου και στην τέχνη μου.

ΒΑΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ