Μαρία Μπακοδήμου: «Θα κλάψω και σήμερα.Σ'αγαπώ αγόρι μου »

H Mαρία Μπακοδήμου μέσα από το προσωπικό της blog στο Marymary.gr ευχήθηκε χρόνια πολλά στον γιο της που σήμερα έχει γενέθλια...

Η Αθήνα τόσο σπάνια χιονισμένη, ακινητοποιημένη και μαγεμένη ταυτόχρονα. Είμαι έγκυος στο μήνα μου και περιμένω να γεννήσω στις 20. Ζώ με τον ενός χρόνου γιό μου στην Πολιτεία σε μια ανηφόρα που το χιόνι την κατέστησε ολοκληρωτικά αποκλεισμένη. Ο μπαμπάς των παιδιών μου έρχεται απο το Κολωνάκι όπου ζει, απο το προηγούμενο βράδυ να μείνει μαζί μας γιατί διαισθάνεται ότι θα τον χρειαστούμε. Ευτυχώς έχει τζιπ. Το οποίο όμως δεν γίνεται να ανέβει την ανηφόρα και το παρκάρει κατω στο ίσωμα.

Αργά το βράδυ πάλι από ένστικτο πάει να τσεκάρει αν είναι όλα οκ με το τζιπ και διαπιστώνει ότι δεν δουλεύει η μπαταρία. Στους δρόμους να πούμε ότι από νωρίς δεν περνάει ψυχή. Περιμένοντας εμφανίζεται -μάλλον άγγελος λέω εγώ- ένας άνθρωπος που και σταματάει μες στη νύχτα κι έχει και μαζί του αυτά τα μανταλάκια που συνδέονται οι μπαταρίες και δίνει η μία στην άλλη ενέργεια..
Κοιμόμαστε, αυτός με την αγωνία αν η μπαταρία του τζιπ θα ανταποκριθεί το πρωί -αν χρειαστεί- κι εγώ με τη βεβαιότητα ότι δεν θα γεννήσω αύριο. Το πρωί στις 6 πονάει η κοιλιά μου. Φαντάζομαι ότι φταίνε τα γεμιστά της μαμάς μου που την προηγούμενη έφαγα πολλά. Ο γιατρός στο τηλέφωνο μου λέει να πάω στο νοσοκομείο. Εγώ λέω ῾έλα μωρέ δεν πειράζει, θα μου περάσει δεν γεννάω᾽. Σχεδόν με διατάζει να πάω στο νοσοκομείο, μόνο που αυτός δεν ξέρει πως να πάει γιατί του αυτοκινήτου του οι πόρτες δεν ανοίγουν, το χιόνι έχει σχεδόν θάψει το αυτοκίνητο του.Δίνουμε ραντεβού στην Κηφισίας -αν καταφέρουμε να φτάσουμε- να τον πάρουμε με το τζιπ.
Όταν βγήκαμε από το σπίτι το χιόνι έφτανε ψηλά στα πόδια μου. Το σκυλί μας που βγήκε να μας ακολουθήσει -ένα τύπου γκολντεν ρητριβερ- θάφτηκε στο χιόνι και φαινόντουσαν μόνο τα μαδημένα από καυγάδες αυτιά του. Εκεί κατεβαίνοντας την απότομη κατηφόρα χωμένη η μισή στο χιόνι ένιωσα σαν μετανάστρια ανατολικής χώρας που περνάει με τέτοια βάσανα τα σύνορα. Όταν μπήκαμε στο τζιπ και πήρε μπροστά η αγωνία συνεχίστηκε για το αν θα καταφέρουμε να φτάσουμε. Επίσης άλλαξα και ρόλο. Από μετανάστρια τώρα ένιωθα σαν τον Will Smith στο The Legend. Εντάξει, με κάτι μικροδιαφορές, ήμουν γυναίκα, λευκή, έγκυος και στην Κηφισιά αντι στη Νέα Υόρκη. Λεπτομέρειες. Το συναίσθημα μετράει κι αυτό ήταν το ίδιο.
Όταν μπήκαμε στο γκαράζ του νοσοκομείου ήταν σαν να τελειώναμε με επιτυχία μια από τις πιο δύσκολες αποστολές και φτάναμε στο καταφύγιο. Εγώ φυσικά επέμενα ότι δεν γεννάω και το παιδάκι μου μου χάριζε κι άλλο σασπένς μέχρι να συναντηθούμε. Κάποια στιγμή ο γιατρός ανήσυχος μου λέει ότι πέφτουν οι σφυγμοί του, γιατί έχει τυλιχτεί ο ομφάλιος λώρος στο λαιμό του και κινδυνεύει σοβαρά. Ψύχραιμος αντί να με τρέξει για καισαρική, προσπαθεί -με τρόπο που δεν χρειάζεται να μάθεις λεπτομερώς- να ξεστρίψει το παιδί κι έτσι να γεννηθεί κανονικά ο Άρης, Παντελής-Αριστοτέλης. Γεννήθηκε με μια μάσκα στο πρόσωπο -που κάπως την ονόμασε ο γιατρός, αλλά δεν θυμάμαι καθόλου- κι η μαία είπε ότι αυτό είναι ένδειξη μεγάλης τύχης. Αυτό το 'χαμε καταλάβει κι απ όλη την περιπέτεια.. Έτσι ήρθε στη ζωή μου το μικρό μου αγόρι. Δέκα χρόνια ακριβώς πριν από σήμερα. Έκλαψα στη γέννα του, έκλαψα στα πρώτα του γενέθλια, θα κλάψω και σήμερα εξαιτίας αυτής της συγκίνησης που προκαλεί η ζωή κι η αγάπη. Κάποιες που το διαβάζουν το αναγνωρίζουν. Γι' αυτό και σήμερα δεν θα μπορούσα να 'χω άλλο θέμα πέρα από αυτό. Χρόνια πολλά αγόρι μου. Σ' αγαπώ..