Η σκληρή κριτική του Κ.Βίδου στον Γρηγόρη Αρναούτογλου

Ο Γρηγόρης Αρναούτογλου επέστρεψε στην τηλεόραση με τον "Όμορφο κόσμο" του, όμως σε κάποιους δεν φάνηκε και τόσο όμορφος... Πολλοί είναι αυτοί που λένε πως παρακολουθούμε "μια από τα ίδια" και δεν έχει αλλάξει τίποτα από την προηγούμενη φορά που ο παρουσιαστής έκανε το συγκεκριμένο οδοιπορικό σε όλη την Ελλάδα, ενώ ο τηλεκριτικός Κοσμάς Βίδος μέσα από την στήλη του στο Βήμα, ήταν πολύ σκληρός με την εκπομπή του Γρηγόρη που την παρομοίασε με τουρσί....



Το Mega του «σκουριασμένου» «Ομορφου κόσμου 2» κάνει την ίδια στιγμή τη διαφορά στον χώρο της μυθοπλασίας, με το «Με λένε Βαγγέλη»: το απολαυστικά τολμηρό (ως προς το χιούμορ) σίριαλ με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο αποδεικνύει και με το δεύτερο επεισόδιό του ότι και στην εποχή της κρίσης μπορεί να υπάρχει μια άλλη τηλεόραση. Από δίπλα, θετικότατες οι πρώτες εντυπώσεις από την «Κλινική περίπτωση» με τον Γιάννη Μπέζο – πάλι στο Mega.
***

«Είµαι τσαντισµένος µε όσα συµβαίνουν... Ερχονται πολύ δύσκολα πράγµατα και όλο µπούρδες βλέπω» είπε ο Γρηγόρης Αρναούτογλου κατά την εµφάνισή του στο «Πρωινό mou». Η αλήθεια είναι ότι και εγώ αυτό ακριβώς σκεφτόµουν: όλο µπούρδες βλέπω. Με τον «Οµορφο κόσµο 2», την εκποµπή µε την οποία επέστρεψε ο Αρναούτογλου στην τηλεόραση, να συγκαταλέγεται στις top 5. Ναι, αν ο παρουσιαστής αναφερόταν στην πολιτική κατάσταση της χώρας, εγώ χρησιµοποιώ τα λόγια του για να µιλήσω για την εν πολλοίς µαραµένη τηλεοπτική πραγµατικότητα. Στην οποία η νέα(;) εκποµπή του Αρναούτογλου έρχεται να προσθέσει επιπλέον αµηχανία και πλήξη. Και να µας γυρίσει χρόνια πίσω, επιχειρώντας να σερβίρει το τουρσί ως πιάτο της ώρας. Η «κονσέρβα» όµως έχει πάρει αέρα. Και αν το κοινό χάρισε ελπιδοφόρες θεαµατικότητες στο πρώτο επεισόδιο, αυτό δεν έχει να κάνει µε την ποιότητα του προϊόντος, αλλά µε την εντονότατη ανάγκη µας για ψυχαγωγία. 

Ψυχαγωγικός λοιπόν, όπως µας είχαν διαφηµίσει, και ο ρόλος του «Οµορφος κόσµος 2». Μόνο που µας γύρισε σε ένα είδος ψυχαγωγίας το οποίο, αν κάποτε πέτυχε (στην κρατική τηλεόραση και µετά σε µια ιδιωτική τηλεόραση που έκανε τα πρώτα της, αδέξια, βήµατα), σήµερα δεν έχει λόγο ύπαρξης. Υστερα από δεκάδες σίριαλ και σόου, ύστερα από εκποµπές µε ταξίδια, µε φάρσες, µε απρόοπτα και µε... προγραµµατισµένα, η εν λόγω εκποµπή επανέφερε στο προσκήνιο µια αντίληψη για τη διασκέδαση (αφασία, µπάχαλο και γυµνασιακό χιούµορ) και µια αισθητική εν πολλοίς ξεπερασµένες. 

Η όλη παραγωγή έµοιαζε λύση ανάγκης για να βρεθεί επιτέλους ρόλος για τον Γρηγόρη. Για τον πάλαι ποτέ δηµοφιλή παρουσιαστή που σήµερα – ξεπερασµένος από µια εποχή που επιζητεί πιο σύγχρονες παρουσίες από το (σιτεµένο πλέον) αγόρι της διπλανής πόρτας, µοναδικό προσόν του οποίου ήταν η (επίπλαστη, κατά τη γνώµη µου) αµεσότητα – δεν ξέρει πώς να σταθεί. Που ούτε λάµπει τηλεοπτικά ούτε µιλάει σωστά ούτε διαθέτει τη σπιρτάδα που θα δικαιολογούσε την εµµονή του Μega να τον διατηρεί στην επικαιρότητα. Και που ο ίδιος δεν δείχνει να έχει καταλάβει την ανάγκη να κάνει κάτι άλλο εκτός από τον πλακατζή. Ή, τελικά, µόνο αυτό µπορεί να κάνει; 

Οπως και αν έχει, ένας παρουσιαστής εκτός από ωραίο χαµόγελο πρέπει να έχει και άλλα προσόντα, µε κυριότερο, αν τον ενδιαφέρει η µακροηµέρευσή του, το να βελτιώνεται, να ακολουθεί την εποχή του, να αναδοµεί την εικόνα του σε τακτά χρονικά διαστήµατα. Πράγµα που δεν έχει κάνει ο καθηλωµένος στη δεκαετία του ‘90 Αρναούτογλου του 2011. 

Πέραν αυτού, µε τον Γρηγόρη ή χωρίς (δεν είναι ο παρουσιαστής το µοναδικό πρόβληµα) ο «Οµορφος κόσµος 2» ίδιος µε τον «Οµορφο κόσµο» (ελάχιστες οι ουσιαστικές διαφορές) είναι µια εκποµπή εξαιρετικά αδύναµη για τα σηµερινά δεδοµένα. Μια παραγωγή που εκτός από την αµηχανία των καναλιών µπροστά σε µια δυσχερή οικονοµικά πραγµατικότητα επιβεβαιώνει και την απροθυµία τους να επενδύσουν σε κάτι πραγµατικά τολµηρό και καινοτόµο. Σε κάτι που να µην απαιτεί απαραιτήτως πολλά χρήµατα, αλλά ιδέες, κέφι και έµπνευση. Που να δείχνει ότι και η από τηλεοράσεως ψυχαγωγία είναι ένα είδος που εξελίσσεται. Που δεν ζει µε µεταγγίσεις από το παρελθόν, αλλά µε νέες προτάσεις.