Οι μεγάλοι νικητές των Θεατρικών Βραβείων Κοινού 2011

Οι αναγνώστες του «α» ανέδειξαν τους μεγάλους πρωταγωνιστές του ελληνικού θεάτρου για τη σεζόν 2010-11 και τα βραβεία δόθηκαν σε μια λαμπερή τελετή στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την Τρίτη 8/11, με τη χορηγία της Amstel. Δείτε ποιες παραστάσεις διακρίθηκαν και ποιοι καλλιτέχνες έλαβαν τα 25 βραβεία της Θεατρομανίας (δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες παραστάσεις συνεχίζονται και φέτος), ενώ τις επόμενες μέρες θα βρείτε το αναλυτικό ρεπορτάζ με τα πιο χαρακτηριστικά ενσταντανέ της βραδιάς.

Σιρανό Ντε Μπερζεράκ

Σιρανό Ντε Μπερζεράκ

Η παράσταση της χρονιάς, αλλά και μία από τις καλύτερες της τελευταίας δεκαετίας: συνολικά επτά βραβεία έλαβε αυτή η μεγάλη παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου, που μας θύμισε το αριστουργηματικό έργο του Εντμόν Ροστάν σε μια σπάνιας ευαισθησίας σκηνοθεσία (1ο βραβείο καλύτερης παράστασης και 1ο βραβείο σκηνοθεσίας). Ο Σιρανό αποδείχτηκε ρόλος ζωής για τον Νίκο Καραθάνο (2ο βραβείο αντρικού ρόλου), ο οποίος μετάγγισε τόσο στην ερμηνεία όσο και στη σκηνοθεσία την ίδια του την ψυχή. Το μότο «κάνω θέατρο με το τίποτα» απογείωσε τη σκηνογραφική, ενδυματολογική και φωτιστική ευρηματικότητα: τόσο η Έλλη Παπαγεωργακοπούλου (2ο βραβείο σκηνογραφίας και 3ο βραβείο ενδυματολογίας) όσο και ο Λευτέρης Παυλόπουλος (1ο βραβείο φωτισμών) δημιούργησαν ένα εκρηκτικό σκηνικό σύμπαν. Η τρελή ορχήστρα που έφτιαξαν οι δέκα ηθοποιοί-μουσικοί, ακολουθώντας τις ευφάνταστες οδηγίες του Κορνήλιου Σελαμσή, λειτούργησε απογειωτικά και το κοινό τίμησε τον νεαρό συνθέτη με το 3ο βραβείο μουσικής σύνθεσης. 

Τα ορφανά

Τα ορφανά

«Νομίζεις ότι γράφτηκαν για την περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα», έγραφε ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στο σκηνοθετικό του σημείωμα για τα «Ορφανά» του Ντένις Κέλι (2ο βραβείο σκηνοθεσίας και 3ο βραβείο καλύτερης παράστασης). Και είχε δίκιο. Το σκληρό αυτό δράμα τού –ιρλανδικής καταγωγής– Βρετανού συγγραφέα θα μπορούσε να διαδραματίζεται στην καρδιά οποιασδήποτε μεγαλούπολης. Η κλινικής καθαρότητας και κινηματογραφικού σασπένς– σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου ωθεί τον θεατή να βουτήξει στο οικογενειακό δράμα και να εξαγάγει τα συμπεράσματά του για το πώς ένα ιδιωτικό πρόβλημα είναι κατ’ ουσίαν καθολικό. Μην το χάσετε, παίζεται και φέτος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού

Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού

Ο βλάσφημος νομπελίστας Ντάριο Φο, ως άμεση αντίδραση σε ένα αληθινό περιστατικό του 1969 –την υποτιθέμενη αυτοκτονία ενός αναρχικού, τον οποίο στην πραγματικότητα εκπαραθύρωσαν οι ανακριτές του προκειμένου να του φορτώσουν μια βομβιστική επίθεση–, έγραψε έπειτα από ένα χρόνο αυτήν την κλασική αντιεξουσιαστική σάτιρα. Και ο Σπύρος Παπαδόπουλος ανέβασε το αξεπέραστο κωμικό έργο σε μια απίστευτα μπριόζα παράσταση, ενώ ανέλαβε ο ίδιος ένα ρόλο που του ταιριάζει γάντι. Η παράσταση συνεχίζεται και φέτος, με κάποιες αλλαγές στο καστ, στο Θέατρο «Αλέκος Αλεξανδράκης» (2ο βραβείο καλύτερης παράστασης και 3ο βραβείο σκηνοθεσίας). 

Επιστάτης

Επιστάτης

Όμοιος με ρακένδυτο ηλικιωμένο άστεγο που περιπλανιόταν μέχρι πριν από λίγα λεπτά στους δρόμους της Ομόνοιας, ο Δημήτρης Καταλειφός (1ο βραβείο αντρικού ρόλου) εισέβαλλε στη σκηνή του Απλού Θεάτρου και στοίχειωνε με την παρουσία του το χώρο. Τα πάντα πάνω του έδιναν το στίγμα μιας αφοπλιστικά άρτιας ερμηνείας σε αυτήν την καλοσκηνοθετημένη παράσταση του Αντώνη Αντύπα, υπό τους αφαιρετικούς και όμως πέρα για πέρα δραστικούς ήχους της Ελένης Καραΐνδρου (2ο βραβείο μουσικής σύνθεσης). Δεν μιλάμε, βέβαια, απλώς για επίδειξη τεχνικής. Ο Καταλειφός ανήκει σε εκείνες τις χαρισματικές προσωπικότητες που έλκουν τη σκηνή, βρίσκονται σε συμβιωτική σχέση με το ρόλο τους κι εντέλει υπάρχουν με μια εκθαμβωτική φυσικότητα στο ψεύτικο σύμπαν του θεάτρου. 

Άννα, είπα

Άννα, είπα

Ακόμη μία ερμηνεία-εμπειρία από τη Λήδα Πρωτοψάλτη (1ο βραβείο γυναικείου ρόλου), αυτήν τη φορά στο ρόλο της τρελής της γειτονιάς. Η βετεράνος ηθοποιός της θρυλικής Στοάς προσέγγισε την ηρωίδα του Παναγιώτη Μέντη από το έργο «Άννα, είπα» (1994), χάρη και στη σκηνοθετική καθοδήγηση του Θανάση Παπαγεωργίου, με την αλαφράδα παιδιού και την αφοσίωση ιεροφάντη, έστω κι αν ο ρόλος της απαιτούσε να ερμηνεύει άλλοτε την παιδίσκη Άννα της Ελλάδας του ’60 και άλλοτε την ηλικιωμένη ψυχωτική Άννα, έγκλειστη σήμερα σε άσυλο. Ηρωίδα! 

Λήθη

Λήθη

Με τον παραληρηματικό μονόλογο της «Λήθης» (2000), ο Δημήτρης Δημητριάδης (1ο βραβείο νεοελληνικού έργου) μας παραδίδει τη δική του «Ασκητική»: ένα μανιφέστο των φιλοσοφικών και οντολογικών του πιστεύω κι ένας συγκλονιστικός ύμνος στη θνητότητα. Ο συγγραφέας στον οποίο χρωστάμε τον ιερό λίβελο της μεταπολιτευτικής μας λογοτεχνίας, το «Πεθαίνω σαν Χώρα» (1978), παραμένει αέναα επίκαιρος. Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Τάρλοου στο Θέατρο Πορεία μας το θύμισε, με τον Δημοσθένη Παπαδόπουλο, ολόγυμνο κι έγκλειστο, ως παράδοξο έκθεμα, σε ένα γυάλινο κουτί να γίνεται ο έξοχος εξομολογητής της «Λήθης». Η παράσταση θα ξαναπαιχτεί την άνοιξη στο Θέατρο Πορεία.

Alarme

Alarme

Μόνο η Σοφία Χιλλ (2ο βραβείο γυναικείου ρόλου) θα μπορούσε να ερμηνεύσει τη βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας ως μια… κοκότα της Ιστορίας, η οποία –τυφλωμένη από τον πόθο για εξουσία– ρημάζει τις τύχες των πολιτών της. Σαν φιδίσια μορφή στις μετώπες μιας μαύρης Ακρόπολης, αυτή η σπουδαία ηθοποιός της νεότερης γενιάς έρπει στο επικλινές σκηνικό με τελετουργικό τρόπο και γίνεται άλλοτε λέαινα έτοιμη να κατασπαράξει την εχθρό της –η Αγλαΐα Παππά στο ρόλο της Μαρία Στιούαρτ– και άλλοτε ακόμη μία ανόητη ηγέτιδα, η οποία το μόνο που ξέρει είναι να τραγουδά σαχλά παιδικά τραγουδάκια. Συγκλονιστική, όπως και η παράσταση «Αlarme» που έστησε ο Θεόδωρος Τερζόπουλος στο Άττις: ένα εικαστικό και θεατρικό αριστοτέχνημα το οποίο συνεχίζεται και φέτος. Σημείο αναφοράς τα περίτεχνα, σαν σκαλισμένα πάνω στα σώματα των ηθοποιών, κοστούμια που σχεδίασε η grande damme της ελληνικής μόδας Λουκία, αποδεικνύοντας έτσι ότι το ρούχο είναι από μόνο του ικανό να αποδώσει την ανάμεικτη αίσθηση λάμψης και σήψης που ενυπάρχει σε κάθε ηγετική φιγούρα (1ο βραβείο ενδυματολογίας).

Τζόρνταν

Τζόρνταν

Μεταμορφωμένη σε επαναστατημένη έφηβη, με κοντά μαλλιά, κολάν, γκέτες, άρβυλα και δερμάτινο τζάκετ εμφανιζόταν στη σκηνή η Μαρίνα Ασλάνογλου (3ο βραβείο γυναικείου ρόλου) και σε τίποτα δεν θύμιζε τη γοητευτική Κάθριν που μας εντυπωσίασε με τη θηλυκότητά της στο «Ξαφνικά πέρυσι του καλοκαίρι» του Τενεσί Ουίλιαμς κι έλαβε το 2ο βραβείο γυναικείου ρόλου στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού του 2009. Μιλάμε για μια ηθοποιό που αποπνέει δυναμισμό, ωριμότητα κι εμπιστοσύνη, γι’ αυτό και δεν φοβήθηκε να αναμετρηθεί με το ρόλο μιας σύγχρονης Μήδειας, βάσει του σπαρακτικού εξομολογητικού μονολόγου «Τζόρνταν» της 19χρονης Αγγλίδας Σίρλεϊ Τζόουνς, η οποία αναγκάστηκε να σκοτώσει το παιδί της με τα ίδια της τα χέρια. 

Η σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Νικολαΐδη

Η σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Νικολαΐδη

«Έγραψε» ο Γιάννης Ζουγανέλης (3ο βραβείο αντρικού ρόλου) ως έμπειρος ψυχαναλυτής και σεξο-θεραπευτής. Το παραδέχονται όλοι οι θεατές της επιτυχημένης κωμωδίας της Δήμητρας Παπαδοπούλου που συνεχίζει απτόητη από πέρυσι στο Θέατρο Χώρα. Άμεσος, κεφάτος κι επικοινωνιακός, γίνεται ένα με το ρόλο του και βάζει στο κόλπο και τους θεατές πιάνοντάς τους την κουβέντα ή ακόμη κι εκμαιεύοντάς τους προσωπικές ερωτικές και σεξουαλικές εμπειρίες (!), σε ένα άνευ προηγουμένου ξεκαρδιστικό όσο και λυτρωτικό θεατρικό group therapy.

Η γυνή να φοβήται τον άνδρα

Η γυνή να φοβήται τον άνδρα

Πρέπει να είχε μεγάλα κέφια η Δήμητρα Γαλάνη (1o βραβείο μουσικής σύνθεσης) όταν έγραφε τη μουσική για το θεατρικό revival της πασίγνωστης κωμωδίας του Γιώργου Τζαβέλλα, με τον Γιάννη Μπέζο και τη Ναταλία Τσαλίκη στους ρόλους του Αντωνάκη Κοκοβίκου και της Ελένης του. Μελοποιώντας τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, η Γαλάνη πέτυχε να προσδώσει επιπλέον θεατρικότητα στη –σαν καρτ ποστάλ του ’60– ατμόσφαιρα της παράστασης. Δεν είναι τυχαίο που η καλύτερη σκηνή της παράστασης ήταν ο επικήδειος σε ρυθμό… ρούμπας που τραγουδούσαν οι κολλητοί του Αντωνάκη ως trio belcanto! 

Amadeus

Amadeus

Τρία βραβεία απέσπασε η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Λιγνάδης με αφορμή το ομώνυμο –και γνωστό από την οσκαρική κινηματογραφική του εκδοχή– έργο του Πίτερ Σάφερ για τη ζωή και το τέλος του Μότσαρτ. Το2ο βραβείο ενδυματολογίας και το 3ο σκηνογραφίας δόθηκαν στην Εύα Νάθενα και το 3ο βραβείο φωτισμών στον Σάκη Μπιρμπίλη. Λογικό. Οι ροζ και κίτρινες φλούο περούκες του Μότσαρτ (Χριστόφορος Παπακαλιάτης) αλλά και οι εκκεντρικές, οριακά καρναβαλικές, μετα-αναγεννησιακές ενδυμασίες του θιάσου, όσο και οι απόκοσμοι φωτισμοί που μεταμόρφωναν το Θέατρο Βρετάνια, ήταν από τα άκρως εντυπωσιακά στοιχεία αυτής της παραγωγής, η οποία συνεχίζεται και φέτος. 

Η τριλογία του παραθερισμού

Η τριλογία του παραθερισμού

Σε μια παράδοξη πασαρέλα μετέτρεψε, για τις ανάγκες της «Τριλογίας του Παραθερισμού» του Κάρλο Γκολντόνι, την Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου ο Μανώλης Παντελιδάκης, δίνοντας έτσι στον σκηνοθέτη αλλά κι ενδυματολόγο της παράστασης Νίκο Μαστοράκη τη δυνατότητα να τοποθετήσει πάνω της τους ηθοποιούς του ντυμένους με haute couture κοστούμια και αποσπώντας από τους αναγνώστες του «α» το 1ο βραβείο σκηνογραφίας. 

Φρεναπάτη

Φρεναπάτη

Το παραμυθόδραμα του Πιερ Κορνέιγ (του 17ου αι.), αυτή η ιλαροτραγωδία με τους μάγους, τους καταπιεστικούς γεννήτορες και τους ερωτύλους νέους, η οποία υμνεί τη δύναμη του θεάτρου ως μηχανή παραγωγής ψευδαισθήσεων και αλληγοριών, ανέβηκε πέρυσι στο Εθνικό Θέατρο από τον Δημήτρη Μαυρίκιο, σε μια φαντασμαγορική μπαρόκ παράσταση που τιμήθηκε με το 2ο βραβείο για τους φωτισμούς του μετρ του είδους Λευτέρη Παυλόπουλου, ο οποίος βραβεύτηκε και για τον «Σιρανό».

πηγή:athinorama