Η εναρκτήρια συναυλία των 46ων Δημήτριων με καλεσμένο τον φλαουτίστα Patrick Gallois

Έγινε η εναρκτήρια συναυλία για τα 46α Δημήτρια με καλεσμένο τον Γάλλο Φλαουτίστα Patrick Gallois...



H Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης συμμετείχε ι και φέτος στα «Δημήτρια» με μια συναυλία που αποτέλεσε σημαντικό καλλιτεχνικό γεγονός για την πόλη και την ευρύτερη περιφέρεια. Υπό τη διεύθυνση του νέου καλλιτεχνικού της διευθυντή, Αλέξανδρου Μυράτ, η Κ.Ο.Θ. συνέπραξε  με τον κορυφαίο φλαουτίστα Patrick Gallois, έναν από τους σπουδαιότερους σολίστ της εποχής μας με αξιοζήλευτη διεθνή καριέρα και ευρύτατη αναγνώριση.
Κεντρικό έργο της εκδήλωσης είναι το Κοντσέρτο για Φλάουτο και Ορχήστρα Εγχόρδων με τίτλο Departures (Αναχωρήσεις), του διαπρεπούς Ελληνοκαναδού συνθέτη Χρήστου Χατζή, καθηγητή σύνθεσης στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο.
Τα δύο πρώτα μέρη του κοντσέρτου αυτού, που ολοκληρώθηκε το 2011, είναι πορτρέτα που αντικατοπτρίζουν τα συναισθήματα του συνθέτη για το χαμό αγαπημένων του προσώπων με τα οποία ήταν βαθιά συνδεδεμένος· το τελευταίο μέρος είναι «ένας διαλογισμός στην πυρηνική καταστροφή της Φουκουσίμα» και κυρίως «πάνω στα μαθήματα που μπορεί να μας διδάξει η αδικαιολόγητη και ακλόνητη πίστη στην τεχνολογική πρόοδο».
Το πρώτο μέρος της συναυλίας ξεκίνησε με το έργο Ritirata notturna di Madrid (Νυχτερινό Σιωπητήριο στη Μαδρίτη, 1975) του Ιταλού Luciano Berio.
Ο Μπέριο δανείστηκε τέσσερεις πρωτότυπες εκδοχές του εξαιρετικά δημοφιλούς ομότιτλου κουαρτέτου που ο επίσης Ιταλός Luigi Boccherini έγραψε στην Ισπανία το 1780 και τις μετέγραψε για ορχήστρα, θέτοντας ταυτόχρονα τη μία πάνω από την άλλη και δημιουργώντας έτσι ένα διασκεδαστικό ηχητικό σύνολο.
Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας δέσποζε  η Ένατη Συμφωνία (1945) του Dmitri Shostakovich, σύμφωνα με την κριτική η πιο άμεση και προσβάσιμη από τις 15 που έγραψε. Όπως ισχυρίστηκε ο ίδιος ο δημιουργός της, «αν η Έβδομη και η Όγδοη είχαν τραγικό-ηρωικό χαρακτήρα, τότε στην Ένατη κυριαρχεί η διάφανη, διαυγής και λαμπερή διάθεση».
Η βραδιά έκλεισε  με μια διασκευή του πασίγνωστου τραγουδιού «Tea for Two» («Τσάι για Δύο»), ενός ντουέτου από το μιούζικαλ No, no, Nanette του 1925, το οποίο ο Σοστακόβιτς επεξεργάστηκε για ορχήστρα δύο χρόνια αργότερα και ολοκλήρωσε μέσα σε 45 λεπτά!