Κάτια Δανδουλάκη: Πότε έπαθε κρίση πανικού;

Όποιος δεν προσγειώθηκε μόλις από το διάστημα στα χωράφια της ελληνικής showbiz σίγουρα θα γνωρίζει ότι η Κάτια Δανδουλάκη είναι ένα όνομα-κεφάλαιο στο ελληνικό θέατρο, μια αυτο-διαχειριζόμενη ντίβα που έχει καταφέρει επί 40 χρόνια να βρίσκεται στην κορυφή.

Είσαι από τους ελάχιστους ηθοποιούς –και ξέρω πολλούς– που όταν τους ρωτάνε «πώς πάει η παράσταση;» λένε πάντα την αλήθεια. Ακόμη κι αν αυτή είναι σκληρή.

Ναι, γιατί το θεωρώ ηλίθιο να πω κάτι διαφορετικό, δεν θέλω να υποτιμώ ούτε τη δική μου νοημοσύνη ούτε του άλλου. Αφού, να φανταστείς, έχω παίξει και με τέσσερις θεατές και έλεγα «Χάθηκε να μην έρθει κανείς, να μην παίξω;». Αλλά το να μην έχω αυταπάτες με έσωσε. Έλεγα «Έχεις τέσσερις, έχεις δέκα, έχεις χίλιους διακόσιους, έχεις πεντακόσιους» κι έτσι πορευόμουνα. Εκεί που είχα πάντα επιτυχία –χτύπα ξύλο– ήταν στην τηλεόραση. Ανεξήγητο, αλλά συμβαίνει.

Εσύ έχεις πάθει ποτέ κρίση πανικού;

Μια φορά στη ζωή μου, όταν έκανα το μονόλογο Τζόρνταν. Ήταν πρεμιέρα και είχε μαζευτεί από κάτω όλο το ελληνικό θέατρο, όλοι οι φίλοι, υπήρχε μια περίεργη νευρικότητα και ταυτόχρονα αναμονή. Από τη Μελίνα και τον Ντασέν μέχρι τον πιο πρωτόβγαλτο ηθοποιό, είχαν έρθει για να με στηρίξουν. Την ώρα που ξεκινούσα ένιωσα ένα μούδιασμα, μια περίεργη ζαλάδα, δεν θυμόμουν καν πώς άρχιζε το κείμενο. Τότε είπα στον εαυτό μου «Ή εγκαταλείπω τώρα το θέατρο ή θα κάνω αυτό που θέλει η ψυχή μου». Τι ήθελε η ψυχή μου; Να πει μια ιστορία. Ήταν η εποχή που η μητέρα μου είχε αρχίσει να χάνει το μυαλό της και είχα επιλέξει αυτό το έργο γιατί είχα ανάγκη να μιλήσω. Οπότε ανέβηκα στη σκηνή. Τα πέντε πρώτα λεπτά δεν θυμάμαι πώς πέρασαν, μετά όμως νιώθω ότι έκανα την καλύτερη παράσταση της ζωής μου.

Σε φοβίζει ο χρόνος;

Καθόλου. Ειδικά από τότε που έχασα τους ανθρώπους μου έπαψε να με αφορά. Το μόνο που δεν θέλω είναι την ασθένεια. Να μη γίνω βάρος στους άλλους, στους φίλους μου ή στα ξαδέλφια μου, που είναι και οι μοναδικοί συγγενείς που έχω αυτή τη στιγμή. Αν μου έλεγες «πεθαίνεις αύριο», δεν θα με ενοχλούσε, δεν θα φοβόμουν καθόλου. Έχω ζήσει μια τόσο γεμάτη ζωή και με τόση αγάπη, που νιώθω πλήρης.

Δεν σου λείπει ένας σύντροφος;

Όχι, γιατί είχα ένα σύντροφο που με κάλυπτε σε όλα τα επίπεδα. Το χόρτασα και δεν θα ήθελα να ταλαιπωρώ έναν άνθρωπο συγκρίνοντάς τον με έναν άνθρωπο που έζησα μαζί του το απόλυτο. Αλλά, από την άλλη, επειδή η ζωή είναι απρόβλεπτη και ποτέ δεν ξέρεις πώς θα σου τα φέρει, δεν μπορώ να αποκλείσω κάτι. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που λένε «ποτέ δεν θα έκανα εκείνο ή το άλλο». Με αγριεύουν οι απόλυτοι άνθρωποι.

Περισσότερα στο Down Town που κυκλοφορεί.