Βυθίζεται στο... σκοτάδι το σχολείο των τυφλών

Με λουκέτο απειλείται το μοναδικό σχολείο για τυφλούς στη χώρας μας, λόγω της οικονομικής κρίσης. Οι μαθητές του εκπέμπουν SOS και ζητούν από τους αρμόδιους φορείς να το κρατήσουν στη ζωή.

Το Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών (ΚΕΑΤ) στην Καλλιθέα τον τελευταίο καιρό «παλεύει» να κρατήσει την πόρτα του ανοιχτή για τα παιδιά που μπορεί να χτυπήθηκαν από τη μοίρα, αλλά έχουν κάθε δικαίωμα στη μόρφωση και τη ζωή. Σύμφωνα με όσα δηλώνουν στην «Espresso» οι εργαζόμενοι, αλλά και οι μαθητές του ΚΕΑΤ, που έχουν προχωρήσει σε κατάληψη του κτιρίου, το Σχολείο Τυφλών κινδυνεύει με αφανισμό αφού το προσωπικό δεν επαρκεί για να καλύψει τις ανάγκες. 


Πέρσι απασχολούνταν εξήντα εργαζόμενοι, ενώ φέτος είναι μόλις σαράντα λέει η κ. Ελένη Μηλιαρονικολάκη, γενική γραμματέας του συλλόγου εργαζομένων και τονίζει: «Το ΚΕΑΤ ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1905. Τότε λεγόταν Οίκος Τυφλών και τελούσε υπό την αιγίδα της Εκκλησίας. Το 1979 το Κέντρο εντάχθηκε στο Δημόσιο και από τότε κρατιέται στη ζωή χάρη στους αγώνες των τυφλών.

Οι προσλήψεις μόνιμου προσωπικού έχουν σταματήσει εδώ και δεκαοκτώ χρόνια, ενώ για την κάλυψη των πάγιων και διαρκών αναγκών του Κέντρου χρησιμοποιούνται συμβασιούχοι. Ομως, οι μόνιμοι εργαζόμενοι φεύγουν λόγω συνταξιοδότησης, ενώ οι τριάντα πέντε συμβασιούχοι είναι απλήρωτοι εδώ και εννέα μήνες. Δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε. Ηδη το τμήμα των απογευματινών μαθημάτων έχει σταματήσει».

Οπως δηλώνει η κ. Μηλιαρονικολάκη, σήμερα, στο ΚΕΑΤ φοιτούν σαράντα παιδιά όλων των ηλικιών, ενώ θα μπορούσαν να είναι πολύ περισσότερα αφού οι γονείς που μεγαλώνουν τυφλά παιδιά δεν έχουν ενημέρωση για το Κέντρο. «Πολλά τυφλά παιδιά φοιτούν σε κοινά σχολεία. Εκεί δεν υπάρχουν κατάλληλες υποδομές και είναι απομονωμένα καθώς δεν μπορούν ναα παρακολουθήσουν τα μαθήματα όπως οι υπόλοιποι συμμαθητές τους αφού δεν μπορούν να δουν τον πίνακα και απλώς συγκρατούν όσα ακούν από τους καθηγητές τους. Παλαιότερα, το ΚΕΑΤ οργάνωνε περιοδείες ανά την Ελλάδα και ενημέρωνε τους γονείς για τις δράσεις του. Τότε, εδώ φοιτούσαν πολύ περισσότερα παιδιά. Σήμερα όλα αυτά αποτελούν παρελθόν».

Αναφορικά με τα προγράμματα που υπάρχουν στο ΚΕΑΤ, η ίδια μας λέει: «Εδώ φιλοξενούνται το ολοήμερο ειδικό δημοτικό σχολείο, νηπιαγωγείο, βρεφονηπιακός σταθμός αλλά και τμήμα τυφλοκοφών, για παιδιά που είναι τυφλά και κουφά. Παράλληλα, κάποια παιδιά που μένουν στην επαρχία, ζουν στο οικοτροφείο. Επιπλέον, λειτουργεί τυπογραφείο για βιβλία τυφλών, ενώ παρέχουμε και εξειδικευμένη εκπαίδευση σε καθηγητές που θέλουν να διδάξουν σε τυφλά παιδιά».


«Εργαζόμαστε από φιλότιμο!»
Η Δήμητρα Κυριαζοπούλου ανήκει στους συμβασιούχους που παραμένουν απλήρωτοι εδώ και μήνες. «Εργάζομαι στο Κέντρο εδώ και δέκα χρόνια» λέει και τονίζει: «Η δουλειά μου είναι να ηχογραφώ βιβλία που στη συνέχεια γράφονται σε υπολογιστή και τυπώνονται σε μορφή Braille. Πρόκειται για βιβλία που είναι διασκευασμένα και προσαρμοσμένα για τυφλούς μαθητές. Πολλές φορές δεν έχουμε ούτε χαρτί για να τυπώσουμε. Πλέον, εργαζόμαστε από φιλότιμο και επειδή είμαστε πολύ δεμένοι με τα παιδιά. Αν σταματήσουμε και εμείς, τότε το ΚΕΑΤ θα κλείσει».

Στο ίδιο τμήμα εργάζεται και η Βαρβάρα Μπουμπούλη που δηλώνει: «Παρά τις υποσχέσεις της πολιτείας, εξακολουθούμε να παραμένουμε απλήρωτοι και δυστυχώς δεν υπάρχει φως στο τούνελ».


«Ονειρευόμαστε και αγωνιζόμαστε για το μέλλον μας»
Ο Γιώργος Χ. είναι 20 ετών, έρχεται στο ΚΕΑΤ τα τελευταία επτά χρόνια και όπως μας λέει: «Η κατάσταση είναι απελπιστική αφού πλέον δεν υπάρχουν καθηγητές. Αν κλείσει τότε τα πράγματα θα είναι δύσκολα και πολλά παιδιά θα μείνουν εκτός μόρφωσης αφού στα κοινά σχολεία δεν υπάρχουν υποδομές για τους τυφλούς. Η πολιτεία πρέπει να ενδιαφερθεί και να σκύψει πάνω στα προβλήματά μας».

Παρά τα προβλήματα, ο Γιώργος συνεχίζει να κάνει όνειρα και δηλώνει έτοιμος να αγωνιστεί για το μέλλον του: «Οταν τελειώσω το σχολείο θέλω να σπουδάσω ψυχολόγος αφού μου αρέσει να ακούω τους ανθρώπους και να τους στηρίζω στα προβλήματά τους. Το ΚΕΑΤ είναι το μοναδικό δημόσιο κέντρο για τυφλούς και κάποιοι το οδηγούν σε λουκέτο. Αν κλείσει, τότε δεν θα υπάρχει δωρεάν παιδεία για τους τυφλούς αφού οι μόνοι που θα σπουδάζουν θα είναι όσοι έχουν χρήματα για να πάνε σε ιδιωτικά σχολεία. Γι’ αυτό είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε για το σχολείο. Θα αγωνιστούμε για το μέλλον μας».

Καριέρα στη μουσική ως ντράμερ ονειρεύεται να ακολουθήσει ο 18χρονος Αντριάνο Μ. που δηλώνει: «Το πρωί πηγαίνω στο Μουσικό Σχολείο Αλίμου και τα απογεύματα έρχομαι στο ΚΕΑΤ. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει αυτός ο χώρος. Λειτουργεί σαν φροντιστήριο και καλύπτει όλες τις ανάγκες για τα μαθήματά μου. Στο Μουσικό Σχολείο παίζω ντραμς και το όνειρό μου είναι να ασχοληθώ με τη μουσική. Δυστυχώς, κάθε χρόνο οι καθηγητές μας είναι ολοένα και λιγότεροι, ενώ σύντομα δεν θα έχουμε ούτε βιβλία. Η κατάσταση είναι τραγική».

Αφού μας άφησε άναυδους με τις εκπληκτικές ικανότητές του στο πιάνο, ο 17χρονος Σώστης Κ. μας μίλησε για τα προβλήματα στο σχολείο του, αλλά και για τα μελλοντικά του σχέδια: «Είμαι εδώ από την ηλικία των πέντε ετών. Θυμάμαι πως όταν είχα πρωτοέρθει τα πράγματα ήταν καλύτερα και τα προβλήματα ήταν λιγότερα. Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει. Οι καθηγητές είναι ελάχιστοι. Αν φύγουν αυτοί, τότε το Κέντρο θα κλείσει και δεν θα υπάρχει εξειδικευμένο σχολείο. Στα κοινά σχολεία δεν υπάρχει μέριμνα για τους τυφλούς. Εδώ έχω τις παρέες μου, τους φίλους μου και ανθρώπους με τους οποίους μοιράζομαι τις ίδιες ανησυχίες. Πραγματικά, θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να κρατήσουμε αυτό τον χώρο ζωντανό. Οταν τελειώσω το σχολείο θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη μουσική. Το πιάνο είναι το μεγάλο πάθος μου και ελπίζω να τα καταφέρω».


«Το σχολείο έχει αφεθεί στην τύχη του»
Για τη σκληρή καθημερινότητα της κόρης του, αλλά και για τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν αν κλείσει το Σχολείο Τυφλών, μας μίλησε ο κ. Γιώργος Μπαλάσκας, πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων των τυφλών μαθητών. «Η κόρη μου είναι ολίγον βλέπουσα και πάει στη Γ' Γυμνασίου. Πρόκειται για μια από τις πιο επικίνδυνες περιπτώσεις. Ο τυφλός γνωρίζει ότι δεν βλέπει και προσέχει. Ο ολίγον βλέπων νομίζει ότι βλέπει και δεν προσέχει όσο θα έπρεπε. Αυτή τη στιγμή υπάρχει έλλειψη ειδικευμένων εκπαιδευτών και τα παιδιά μας δεν παίρνουν τη μόρφωση που πρέπει. Η κόρη μου θα έπρεπε να είχε εκπαιδευτεί πλήρως στην κίνηση με μπαστούνι. Ετσι θα ήταν πραγματικά αυτόνομη. Τώρα όμως δεν έχει τις απαιτούμενες γνώσεις και είμαι αναγκασμένος να την προσέχω συνεχώς».

Οσο για το σκληρό πρόγραμμα της κόρης του, μας λέει: «Η καθημερινότητά της είναι πολύ δύσκολη. Το πρόγραμμά της ξεκινάει από τις 6.30 το πρωί. Πηγαίνει στο Μουσικό Σχολείο Αλίμου και το μεσημέρι έρχεται εδώ για τα φροντιστηριακά μαθήματα. Στο σπίτι επιστρέφει στις 8.30 το βράδυ. Αν πήγαινε σε κοινό γυμνάσιο, τότε θα είχε περιθωριοποιηθεί και θα ήταν αμόρφωτη. Το Σχολείο Τυφλών έχει αφεθεί στην τύχη του εδώ και χρόνια. Τώρα, με την οικονομική κρίση, κανείς δεν ενδιαφέρεται και πιστεύω ότι θέλουν να το κλείσουν για να γλιτώσουν χρήματα και να το πουλήσουν σε ιδιώτες».