Σ.Τσιμτσιλή :"Τα επικριτικά σχόλια που έχω διαβάσει για μένα είναι πολύ περισσότερα από τα θετικά"

Είναι ερωτευμένη, ευτυχισμένη, χάθηκε για ένα μήνα στις ΗΠΑ με τον άντρα της, χωρίς το κινητό, αλλά, όχι, δεν ζει σε ένα ροζ κόσμο και ξέρει πως κεκτημένα δεν υπάρχουν, ούτε δεδομένα. Άλλωστε, την προηγούμενη χρονιά είδε και την καλή και την κακή πλευρά της ζωής.

Συζητήθηκε πολύ το μεγάλο πάθος των φιλιών σας με τον Θέμη εκείνο το βράδυ. Σε ενόχλησε αυτό – λιγάκι έστω;
Όταν το πρωτοάκουσα, χαμογέλασα. Το θεώρησα γλυκό. Απ’ όλη τη βραδιά, που πάντα σχολιάζεται κοινωνικά, σ’ εμάς στάθηκαν στο πάθος μας. Όταν είδα όμως πως συνεχιζόταν όλος αυτός ο σχολιασμός,στενοχωρήθηκα, γιατί δεν θέλω τέτοια σχόλια για τον άντρα μου. Δεν θέλω εκείνος να βρεθεί σε δύσκολη θέση, να ενοχληθεί, να στενοχωρηθεί. Εμείς ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι, ήταν τόσο αληθινά αυτά που νιώθαμε και μοιραζόμασταν, ώστε είχαμε ξεχάσει πως είναι κάμερες μπροστά, κόσμος, οικογένειες και φίλοι. Δεν έκλαψα κιόλας, αλλά όταν πήρε έκταση το θέμα με λύπησε, ναι.

Την περασμένη άνοιξη δεν δίστασες να παραδεχτείς πως βυθίστηκες σε θλίψη. Γιατί; Συμβουλεύτηκες κάποιον ειδικό; Όρισες τι φταίει και σε οδήγησε εκεί; Πώς βγήκες από τη συγκεκριμένη κατάσταση;
Έχω κάνει, στο πρόσφατο σχετικά παρελθόν μου, δυο χρόνια ψυχανάλυση για δικά μου προσωπικά προβλήματα. Για τον ξαφνικό χαμό του μπαμπά μου, για το φόβο του θανάτου, για να πάρω απόφαση την απώλεια και να μην παθαίνω κρίσεις πανικού. Αυτό που περάσαμε τώρα, πέρυσι, στο κανάλι δεν ήταν θέμα για να κάνω ψυχανάλυση, αλλά για να στηριχτώ στις δυνάμεις μου και να επαναπροσδιορίσω τους στόχους μας. Το χαστούκι ήταν δυνατό, δεν λέω. Είχαμε αγαπηθεί από τον κόσμο, πηγαίναμε πολύ καλά και ξαφνικά κάναμε αναγκαστική αργία λόγω της κατάστασης για ενάμιση μήνα. Συνειδητοποίησα πόσο αναλώσιμα και προσωρινά είναι όλα. Για ενάμιση μήνα ξυπνούσα το πρωί και αναρωτιόμουν «Τι θα κάνω τώρα; Και γιατί να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι; Τι νόημα έχει;». Δουλεύω χρόνια πολλά, πριν τελειώσω το σχολείο, από το πρωί ως το βράδυ. Ένιωθα άχρηστη και παροπλισμένη και καταλάβαινα πως οι άνθρωποί μου, η ομάδα μας, ήταν σε ακόμη πιο δύσκολη θέση, γιατί είχαν να αντιμετωπίσουν όχι το ευ ζην αλλά την ίδια την επιβίωση.Και ξέρεις τι με θύμωνε; Τι με έκανε έξαλλη; Που μου έλεγαν «έλα, μωρέ. Τι ανάγκη έχεις εσύ; Θα ’χεις περισσότερο χρόνο να οργανώσεις το γάμο σου». Έξαλλη!

Αλήθεια, ένιωσες φθόνο σε αυτή την επαγγελματική σου άνοδο;
Από τη μια δεν μου αρέσει να κυνηγάω μάγισσες, από την άλλη όμως αναγνωρίζω πως κανένας δεν οφείλει να σου χαρίζεται και να γράφει καλά λόγια για σένα – και πίστεψέ με τα επικριτικά σχόλια που έχω διαβάσει για μένα είναι πολύ περισσότερα από τα θετικά. Αυτό που με ενδιαφέρει προσωπικά είναι να μην υπάρχει εμμονή και εμπάθεια.

Οι μεγάλοι μισθοί της τηλεόρασης, τα υπερεκτιμημένα πρόσωπά της, τα μυθώδη ποσά για αέρα μετεγγραφής είναι παρελθόν;
Εγώ δεν είχα την τύχη –και τη χαρά– να τα ζήσω αυτά. Παρελθόν, ναι, είναι όλα αυτά για όλους. Φτάσαμε στην εποχή που κάνουμε το σταυρό μας που έχουμε τη δουλειά μας και όχι να χαιρόμαστε για νέα συμβόλαια και αυξήσεις. Ας έχω δουλειά, ας πληρώνομαι στην ώρα μου και όλα τα άλλα είναι πολυτέλειες.

Περισσότερα στο Down Town που κυκλοφορεί.