H απάντηση του Λούλη στην Ζέτα

Ενα μηχανάκι που πέρασε από μπροστά μας, με τον πατέρα να οδηγεί έχοντας μαζί τα παιδιά του, χωρίς κράνος, τον έκανε έξαλλο. «Τι πατέρας είναι αυτός;Και αν πέσουν τα παιδιά;Τι φταίνε;Και μη μου πεις “τι σε νοιάζει εσένα;”... γιατί με νοιάζει». Ο ΧρήστοςΛούλης είναι ένας ηθοποιός με άποψη, την οποία εκφράζει δυνατά. «Για να αλλάξει ο κόσμος πρέπει να αλλάξει πρώτα ο καθένας μας» λέει. Στο θέατρο η πορεία του είναι μια σειρά ρόλων και συναντήσεων, σαν μια σκάλα που την ανεβαίνει συστηματικά. 

«Δεν συνδέω τη δουλειά μου με έναν άνθρωπο αλλά με μια συνθήκη: Κάνω θέατρο» λέει.«Είμαι Τσιγγάνος,με την καλή και την κακή έννοια... Ο Τσιγγάνος είναι πάντα μες στηνκαλή χαρά. Παράλληλα μου προσφέρει μια πολύχρωμη κουβέρτα για να βάλω πάνω μου να ζεσταθώ.Αλλά αν με ρωτήσεις ποιο είναι το χρώμα μου,δεν ξέρω να σου απαντήσω. Καμιά φορά πιστεύω ότι πρέπει να περιμένω άλλα τριάντα χρόνια για να καταλάβω.Η περιδίνηση στον αέρα κουράζει. Θες και λίγο να καθήσεις...» . 




Στις 22 Ιουλίου ο Χρήστος Λούλης θα βρίσκεται στην Επίδαυρο: Ιάσων, πλάι στη Μήδεια της Αμαλίας Μουτούση , στην παράσταση του Απλού Θεάτρου και του Αντώνη Αντύπα. Πάνω απ΄ όλα όμως αναμένει, το φθινόπωρο, τον γιο του, από τη σύζυγό του και ηθοποιόΕμιλυ Κολιανδρή. - Αλήθεια,κύριε Λούλη,πόσο επηρεάζει η εποχή μας τη δουλειά σας; «Πάντα ένιωθα και εκτός κοινωνικού συνόλου. Στη σχολή μάς μάθαιναν ότι ο καλλιτέχνης έρχεται από το κοινωνικό σύνολο και βγαίνει εκτός για να μιλήσει. Οταν οι άνθρωποι τριγύρω μου είναι ψύχραιμοι εγώ αναστατώνομαι και όταν αναστατώνονται μένω ψύχραιμος. Αυτή την εποχή βλέπω μια κοινωνία να αναστατώνεται για να παραμείνει ίδια. Και αυτό με θλίβει». 

- Τι περιμένετε να κάνει η τέχνη; «Η τέχνη είναι για να ανατρέπει, όχι για να συνοδεύει ή να χειροκροτεί. Για να θέτει ερωτήματα. Οταν ο λαός είναι στον δρόμο, δεν κάνω έργο τέχνης για να εκτονώσω τον λαό... Είμαι πιο χατζιδακικός εγώ. Για μένα η τέχνη πρέπει να πει στους ανθρώπους όσα δεν λέγονται. Οταν φωνάζεις, υπάρχει κάτι μέσα σου που θέλει να κρυφτεί. Και αυτό εγώ ο καλλιτέχνης πρέπει να σ΄ το δείξω. Γιατί την τέχνη δεν την ενδιαφέρει η κοινωνική ολοκλήρωση αλλά η ατομική ολοκλήρωση του ανθρώπου. Η τέχνη απευθύνεται στον καθέναν ξεχωριστά, όχι σε όλους μαζί. Πρέπει η τέχνη να υπο γραμμίζει αυτό που καταπλακώνει ο θόρυβος»... 

- Κατεβαίνετε στην πλατεία; «Εγώ είμαι ήδη στην πλατεία. Κάνω μια δημόσια δουλειά. Δεν θέλω να κάνω κριτική, αλλά η πλατεία μού προκαλεί αμηχανία. Δεν είναι ότι δεν συμμερίζομαι τους “Αγανακτισμένους”, αν και ορισμένοι είναι αδικαιολόγητα αγανακτισμένοι. Φοβάμαι να χορέψω στον ρυθμό των τυμπάνων της πλατείας. Φοβάμαι μη χάσω τον δικό μου ρυθμό. Η πολιτική είναι στην καθημερινότητά μου, αλλά ξεκινάει, ας πούμε, από την ανακύκλωση». 

- Τι θα θέλατε να διορθώσετε; «Κοίτα, μπορούμε να μιλάμε συνέχεια για όλα τα μεγάλα προβλήματα, αλλά δεν μπορούμε, ο καθένας μόνος του, να μην καταπατήσει, έστω και για μία ημέρα, έναν νόμο, έναν κανόνα. Για να αλλάξει ο κόσμος πρέπει να αλλάξουμε πρώτα μέσα μας. Αν δεις από ψηλά τον Ελληνα, είναι σαν ένας έφηβος: Εύκολα θυμώνουμε, είμαστε ανυπόμονοι, τα θέλουμε όλα τώρα, θέλουμε να περάσει το δικό μας, αλλά δεν ξέρουμε και τι θέλουμε, θέλουμε πότε το ένα και πότε το άλλο και δεν ανεχόμαστε κανέναν να μας πει τι να κάνουμε... Και τώρα μας λένε “σκάσε και πήγαινε φαντάρος, τώρα είναι η ώρα για όλα τα καψώνια μαζί”». 

- Τι φταίει για όλα αυτά; «Νομίζω ότι φταίει το γεωγραφικό ανάγλυφο της χώρας. Πόσο ίδιος μπορεί να είναι ένας λαός που δίπλα στο νησί έχει βουνό; Βέβαια αυτή η εξήγηση δεν συνεισφέρει σε τίποτε... Με τη δουλειά μου προσπαθώ να αρθρώσω έναν λόγο, να δώσω τη δική μου στάση ζωής, με την απαιτούμενη δική μου υπέρβαση και προσφορά. Και είναι χωρίς πληρωμή- μόνον έτσι αξίζουν τα πράγματα. Από την άλλη, είμαι άνθρωπος με έντονο θυμικό». 

- Πράγματι,τη χρονιά που πέρασε ενοχλήσατε ιδιαίτερα με κάποιες δηλώσεις σας για τη Ζέτα Μακρυπούλια.Περιμένατε τόσο μεγάλη αντίδραση;
«Δεν πιστεύω ότι ήταν προσωπικό. Είχε να κάνει με το γεγονός ότι η Ζέτα Μακρυπούλια είναι πολύ αγαπητή στο κοινό και ένιωσαν ότι εγώ πήγα να την αποκαθηλώσω. Δεν έκανα όμως καμία αναφορά στο “καλύτερος” ή “χειρότερος”, αλλά στο “διαφορετικός”. Δεν μπορούμε να αντέξουμε τη διαφορετικότητα. Κρίμα. Και έτσι καταλήγουμε σε ύμνο της ομοιογένειας- αυτό είναι το σπέρμα του φασισμού. Βλέπω γύρω μου μπρατσωμένους ανθρώπους με αγύμναστο έναν μυ, το μυαλό. Το να τους βάζεις όλους στο ίδιο καζάνι είναι ό,τι χειρότερο...». 

- Σκέφτεστε,αλήθεια,«σε τι κόσμο θα φέρω το παιδί μου...»; 

«Ναι, πολλές φορές, αλλά η επιθυμία μου να φέρω ένα παιδί στον κόσμο είναι ισχυρότερη. Κατά βάση είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Κάποιος πρέπει να συνεχίσει την ελπίδα για κάτι καλύτερο». 



vima