Χρήστος Δάντης: «Αφού δεν είμαι ο Mick Jagger, είμαι ένα τίποτα»...

Ο Χρήστος Δάντης στα 44 του δεν έχει συμφιλιωθεί ακόμα με την εξωτερική του εικόνα: «Το πρόσωπο μου, το ομοίωμα μου δεν το αγαπάω ιδιαίτερα. Αποφεύγω να κοιτάζομαι στον καθρέφτη». Τι δεν του αρέσει ακριβώς στην εμφάνιση του; «δεν μπορώ να πω ακριβώς. Όταν με βλέπω, βλέπω κάτι ακαθόριστο».

Στην οικογένεια του πάλι, δεν θα άλλαζε τίποτα. «Είναι όλοι θεότρελοι», λέει. Η πιο ευτυχισμένες στιγμές  της ζωής του ήταν δυο: «όταν πήρα αγκαλιά το γιο μου και την κόρη μου και όταν έκλεισα τα μάτια του πατέρα μου. Μεγαλειώδης στιγμή αν και στενάχωρη».

Την τέλεια ευτυχία δεν τη φαντάζεται αλλά τη βιώνει: «να έχεις έναν άνθρωπο που πριν του μιλήσεις, μόνο που θα σε κοιτάξει, σε καταλαβαίνει. Και το ζω τώρα». Η μεγαλύτερη αγάπη της ζωής του, αλλά και το πολυτιμότερο του απόκτημα είναι όπως λέει στο περιοδικό “Adore”, «τα παιδιά μου».

Ο μεγαλύτερος φόβος του είναι «να κλείσω τα μάτια και να μην υπάρχει τίποτα μετά», ενώ αντιπαθεί «τους ισχυρογνώμονες, τους ρατσιστές και τους φασίστες».

Το μεγαλύτερο του ελάττωμα είναι η παρορμητικότητα του: «44 χρόνια τώρα προσπαθώ να δαμάσω τα νεύρα μου», λέει.  Ψεύδεται μόνο όταν «πρέπει να πω κάτι για να μην πληγώσω τον άλλον».

Αρετή του είναι η επιμονή του, ενώ για τα λάθη του δεν μετανιώνει αφού όπως παραδέχεται «αυτά είναι που σε κάνουνε αυτό που είσαι».

Στους φίλους, εκτιμά αυτούς που έχουν την ικανότητα «να δίνουν». Η φράση που χρησιμοποιεί συχνά είναι το «Δεν βαριέσαι…».

Το αγαπημένο του αποφθεγμα είναι: «αφού δεν είμαι ο Mick Jagger, είμαι ένα τίποτα».

Όσο για τον τρόπο που θα ήθελε να πεθάνει; Δεν τον ξέρει. Ξέρει όμως πως δεν θα ήθελε «να πάει» από πνιγμό.