Κανάκης-Αμυράς τα "λένε" μέσω internet για τα ποδήλατα ...

Αμυράς καλεί Κανάκη
Μία αμυδρή εικόνα που είχα από σένα εκείνα τα καλοκαίρια, ήταν το ποδήλατό σου. Νομίζω ήταν ένα τσόπερ με κόντρα και μακρόστενη σέλα με ρίγες; Ό,τι και να ‘ταν πάντως χαίρομαι που ένας θερινός “συντοπίτης” μου την ψάχνει τη δουλειά, απ’ το «Κομφούζιο» ως το «Ράδιο Αρβύλα» που το βλέπω φανατικά. Κι εκεί έρχομαι τώρα.
Το videaki με τα ποδήλατα και το κράξιμο στο μετρό είχε πολύ γέλιο. Κράτα, όμως, δυο επισημάνσεις.
Τα σπαστά ποδήλατα, που ανέφερες, επιτρέπονται στα βαγόνια του μετρό χωρίς κανένα περιορισμό εδώ και χρόνια. Επομένως, η νέα εξέλιξη είναι η είσοδος των «κανονικών» ποδηλάτων στο τελευταίο βαγόνι τις Τετάρτες (απ’ το απόγευμα) και τις Κυριακές (όλη μέρα).
Ναι ξέρω, δυό μέρες (μιάμιση για την ακρίβεια) δεν είναι αρκετές, ούτε μόνο δύο ποδήλατα ανά συρμό, ωστόσο έγινε επιτέλους η αρχή!
Δε φαντάζεσαι πόσο ικανοποιηθήκαμε, εμείς οι καθημερινοί ποδηλάτες της Αθήνας, που επιτέλους το μετρό μας άνοιξε την πόρτα του. Από κει που το ποδήλατο ήταν ο αποσυνάγωγος φτάσαμε στην είσοδο. Το πρώτο βήμα έγινε!
Η δεύτερη επισήμανση έχει να κάνει με τον αριθμό των δύο ποδηλάτων ανά συρμό. Το διεθνές πρότυπο, που για λόγους ασφαλείας ισχύει στα περισσότερα μετρό του κόσμου, επιτρέπει μόνο δύο ποδήλατα ανά συρμό. Το ίδιο ισχύει εδώ και χρόνια στον ηλεκτρικό και το τραμ και οι ποδηλάτες εξυπηρετούμαστε μια χαρά.
Ωστόσο, έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στον έτερο «συντοπίτη», το Βούγια, που στροφάρει το μυαλό του και πιάνει τα κινήματα της πόλης, ώστε πολύ πιο σύντομα απ’ ό,τι φανταζόμαστε να επεκτείνει την είσοδο του ποδηλάτου και σε άλλες μέρες της εβδομάδας!
Ποδηλατικούς χαιρετισμούς!
ΥΓ. Περαία πας καθόλου;


Κανάκης καλεί Αμυρά
Γιώργο το μήνυμα ελήφθη! Αλλά ακόμα περισσότερο, χάρηκα για τις αναμνήσεις από Περαία που μου έφερες στο μυαλό. Ειδικά για το Rex! Από εκεί ξεκίνησα την επαγγελματική μου καριέρα, όπου κρατούσα το καλάθι με τα πατατάκια, γαριδάκια, τσιπς κτλ. Τρελό μεροκάματο!
Φυσικά και πηγαίνω ακόμη εκεί, σπάνια μεν, αλλά πηγαίνω, δεν έχω και άλλη επιλογή, βλέπεις η Περαία είναι τα καλοκαίρια της ανεμελιάς και της αθωότητας και κάθε επίσκεψη εκεί, είναι θεραπευτική. Βέβαια το Rex είναι πολυκατοικία τώρα, αλλά στο μυαλό μου παραμένει ο θερινός κινηματογράφος στον οποίο έζησα μαγικές στιγμές. Όσο για το ποδήλατο, ήταν το ιστορικό “μαυράκι”.
Να είσαι πάντα καλά φίλε από τα παλιά και ωραία! Τιμή και δόξα στις κραιπάλες στην “άκρη”!
Αντώνης
Υ. Γ. Χαιρετισμούς πολλούς και στον φίλο Πάνο που άφησε το σχόλιο!

Γράφουν στο aixmi.gr