Eλένη Ράντου: Πότε έπαθε το πρώτο break down;

Με λένε Ελένη Ράντου και γεννήθηκα σε μια ιδιωτική κλινική στο Αιγάλεω Αττικής. Απόφοιτος της γαλλικής φιλολογίας και της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, γρήγορα ενσωματώθηκα στο χώρο του ..θεάματος για λόγους που ακριβώς ποτέ δεν κατάλαβα, καθώς πάντα και παντού νοιώθω αλεξιπτωτίστρια και περαστική. Περαστικά μου. Από τη σχολή ακόμα ο χώρος της τηλεόρασης με φλέρταρε στενά, ίσως τότε να ήταν και το μόνο που με φλέρταρε, καθώς φανατικά αγοροκόριτσο δε με φλέρταρε και τίποτ άλλο. Εκανα και το πρώτο μου σήριαλ τότε εν έτει 198. κάτι. με τον υπέροχο Βασίλη Γεωργιάδη ως μέντορα και τηλεοπτικό μου πατέρα. Ως αριστούχος, τρομάρα μου, της δραματικής σχολής προσελήφθην στο δημόσιο .. στο Εθνικό μας Θέατρο, στο οποίο και χάρισα τις αξέχαστες ερμηνείες μου στο "Μιας πεντάρας νιάτα" των Γιαλαμά -Πρετεντέρη, καθώς και στη "Στρίγγλα που έγινε αρνάκι" του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ομως το δημόσιο, ως άνθρωπος πολύ οξυδερκής, μου δημιουργούσε θλίψη και παραιτήθηκα. Από τότε αναζήτησα την τύχη μου σε θιάσους και σκηνές, όπως το απλό θέατρο, το σύγχρονο θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και, γενικά, σε ό,τι είχε μέσα του τον όρο θέατρο. Εζησα την εμπειρία να παίζω δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη, στον κύριο Κιμούλη, στην κυρία Ντενίση, στον κύριο Κατρανίδη, να σκηνοθετούμαι από τον κύριο Φασουλή, από τον κύριο Τσιάνο, από τον κύριο Αντύπα, και το σωτήριον έτος 1993 -νομίζω- αποφάσισα να πάρω την τύχη μου στα χέρια μου και να επιχειρήσω δική μου θεατρική δουλειά, με όλο το οικονομικό σάλτο και την ευθύνη. Βότκα Μολότωφ, λεγόταν το Σάλτο μορτάλε του Αντον Τσέχωφ με τη σκηνοθετική καθοριστική ματιά του Γιάννη Κακλέα. Το πείραμα απέδειξε πως άξιζε τον κόπο. Η πιό νέα τότε θιασάρχης, μόλις 27 χρονών, διέψευσε τη προδιαγεγραμμένη -χαριτωμένη της- πορεία και βούτηξε στα βαθιά χωρίς να πνιγεί. Κέρδισα τόσο σεβασμό που δεν μπορούσα να σταματήσω πια, καθώς είμαι τρελλά νάρκισσος και κομπλεξική. Εν τω μεταξύ η τηλεόραση συνέχιζε το στενό μαρκάρισμα, καθώς η ιδιωτική τηλεόραση αναζητούσε καινούρια πρόσωπα και γλώσσα. Εκεί κάπου επιχείρησα σήριαλ το "Αχ Ελένη" που ανέλαβα και το σενάριο κι εκεί κάπου η πίεση γράφε -παίζε μ έκανε να πάθω το πρώτο μπρέικ ντάουν. Δεν ξανάκανα τέτοια απόπειρα. Μετά τη γέννηση της πολυπόθητης κόρης μου επανήλθα δριμύτερη ως άλλος δολοφόνος στον εγκληματικό τόπο του θεάτρου και της τηλεόρασης με το "Οχι τα νέα του Αντένα", τις "Σαββατογεννημένες", την εργαζόμενη γυναίκα και με θεατρικές δουλειές όπως το "Προσοχή δαγκώνει", του "Γκέρνυ" , το "Με δύναμη απ" την Κηφισιά" των Κεχαιδη Χαβιαρά με σκηνοθέτες τον Αντρέα Βουτσινά και το Νίκο Μαστοράκη. Από το 2000 στεγάστηκα στο θέατρο "Διάνα", όπου μαζί με το Γιάννη Κακλέα γράψαμε μια μικρή ιστορία τρέλλας και υπέρβασης κάνοντας έργα όπως το "Μαγειρεύοντας με τον Ελβις", του Λή Χώλ, το δικό μου "Μαμά μην τρέχεις", γνωστό και ως κινηματογραφικό "Πεθαίνω για Σένα", τις "Νύχτες Ραδιοφώνων", του Νίκυ Σίλβερ, το "33 φορές να φύγεις", του δικού μας Νίκου Ποριώτη, και έπονται εύχομαι πολλά ακόμα όσο έχουμε δύναμη και κουράγια ..


Γράφει η Ελένη Ράντου στο aixmi.gr