Ναταλία Γερμανού: "Απολαμβάνω την μοναξιά" ...

Η Ναταλία Γερμανού είχε πάντα την τύχη με το μέρος της – χωρίς να το ξέρει. Γεννήθηκε με ένα βαρύ επώνυμο, με ένα διαβολικό χάρισμα στη γραφή, με ανυπόκριτη και αφοπλιστική γοητεία και με ένα μόνιμο χαμόγελο και στα πιο δύσκολα. Μετά τη συνέντευξη «στο ντιβάνι με τη Ναταλία» καταλήξαμε πως είναι ευγνώμων στη ζωή που της τα ’δωσε όλα. Eκτός από το δικό της φύλακα άγγελο.


Κάποτε, λοιπόν, κάποιος με είχε ρωτήσει τι άνθρωπος είσαι. Του είπα «μοναχικός». Και ξαφνικά σκέφτηκα πως δεν είναι αλήθεια – δεν είσαι μοναχικός άνθρωπος. Είσαι μόνος.
Ναι, το αισθάνομαι αυτό πολλές φορές. Δεν ξέρω όμως αν το έχω επιλέξει, αν το κατάφερα εγώ δηλαδή να γίνει έτσι ή αν μου προέκυψε. Ίσως, αν είχα κάνει άλλες επιλογές, να είχα πολλούς ανθρώπους γύρω μου. Νομίζω πως από μικρή ήμουν πολύ επιφυλακτική με τους ανθρώπους.


Για ποιο λόγο; Για το αν, π.χ., σε πλησίαζαν για σένα ή επειδή ήσουν κόρη του Φρέντυ;
Όχι, όχι. Εγώ γενικά έχω μια σιχαμάρα με τις αυλές. Με τους ανθρώπους που σε πλησιάζουν και σου λένε συνέχεια πόσο καλά τα κάνεις όλα και πόσο θεά και καταπληκτική είσαι και τέτοια.


Κι αν τύχαινε να είσαι;
Όχι, αλλά το αν είχα καλή πένα ή όχι θα μπορούσε να μου το πει και ο μπαμπάς μου ή η μαμά μου, που ήξερα σίγουρα πως δεν είχαν κανένα σκοπό να με κολακέψουν. Εγώ δεν είμαι ούτε ήμουν ποτέ ιδιαίτερα αυστηρή με τον εαυτό μου. Μπορώ να σου πω πως συχνά με κανακεύω κιόλας. Είμαι αυστηρή όσο πρέπει κι άλλο τόσο καλή μαζί μου. Γενικά είμαι δίκαιη με τη Ναταλία. Απλά, επειδή πέρασα αρκετό καιρό κάνοντας «σκυταλοδρομία ανθρώπων» στη ζωή μου...


Ένα «φύγε εσύ - έλα εσύ»...
Ναι, κάπως έτσι. Σαν να με παρέδιδε ο ένας στον άλλον – είτε αυτό ήταν το φιλικό περιβάλλον, όπου η μία παρέα με παρέδιδε στην άλλη και ο ένας κύκλος ανθρώπων στον επόμενο, είτε αυτό ήταν οι ερωτικοί μου σύντροφοι. Γι’ αυτό, τα τελευταία χρόνια, νομίζω πως το απολαμβάνω λιγάκι να κάνω μια αποτοξίνωση. Αν θες να την πεις «μοναξιά», πες την έτσι. Δεν πειράζει.

Έχεις σκεφτεί ποτέ το «σε είκοσι χρόνια θα είμαι έτσι»; Το έχεις κάνει ποτέ, έστω και ως άσκηση;
Όχι. Το αποφεύγω. Κάνα δυο φορές που έτυχε να το σκεφτώ ήταν γιατί κάποιοι φίλοι με έβαλαν στο τριπάκι τού «κοίτα στα 60 τόσα μας θα είμαστε έτσι κι έτσι κι έτσι». Στο δικό τους κάδρο, λοιπόν, με βλέπουν πάντα με ένα σύντροφο. Θα έχω γράψει, λένε, πολλά βιβλία που θα έχουν γίνει όλα best sellers και θα έχω υιοθετήσει κι ένα μωρό που θα του δίνω πολλή αγάπη, θα έχω τριάντα δύο σκυλιά, θα κάνω πολλά ταξίδια, θα μένω σε ένα σπίτι με κήπο και θάλασσα μπροστά και θα είμαι πολύ ευτυχισμένη. Μου αρέσει όπως το ακούω. Κρατάω τη φαντασίωση. Κρατάω τα σκυλιά, τον κήπο, τη θάλασσα, τα ταξίδια, τα βιβλία – για την ώρα μας λείπει ο σύντροφος.


Ο άνθρωπος αυτός τι χαρακτηριστικά μπορεί να έχει σήμερα; Πώς τον φαντάζεσαι;
Σίγουρα δεν θα χρειάζεται να έχει κοιλιακούς πια για να παίζω τρίλιζα. Και το λέω, γιατί εσύ που με ξέρεις καλά ξέρεις πως κάποτε χρειαζόταν. Θέλω τον προσωπικό μου φύλακα-άγγελο πια. Πρέπει να έχει οπωσδήποτε ένα βλέμμα που, όταν με κοιτάζει, εγώ να μη βλέπω τίποτε άλλο γύρω μου. Ακόμα κι αν είμαστε μέσα σε ένα δωμάτιο όπου γίνονται τέρατα, σπάνε ποτήρια, χορεύουν διακόσια άτομα, εκρήγνυνται λάμπες, εγώ να βλέπω μόνο τα μάτια του. Πρέπει να με κάνει να νιώθω ασφάλεια, να με κάνει να γελάω από το πρωί ως το βράδυ και να με γοητεύει με καθετί που λέει. Γιατί είμαι άνθρωπος και των πέντε αισθήσεων – άρα, πρέπει να μου αρέσει και αυτό που βλέπω και αυτό που ακούω, που αγγίζω, που γεύομαι, που μυρίζω.



Διάβασε περισσότερα στο Downtown που κυκλοφορεί.