Άλκις Κούρκουλος: Οι γυναίκες, οι παπαράτσι και το βάρος ενός ονόματος...

Ο Άλκις δεν χάθηκε. Εδώ και δύο χρόνια «μένει» στο θέατρο «Κάππα». Κάτω απ’ τη στέγη του –ως επιχειρηματίας πια, όχι μόνο ως ηθοποιός– λέει πως παλεύει να υπηρετήσει την τέχνη και τον πολιτισμό. Πιάνοντας το νήμα από 'κει που το άφησε ο πατέρας του, ο Νίκος Κούρκουλος, φεύγοντας από τη ζωή.

Πώς είναι να κουβαλάς αυτό το όνομα;

Είναι και δικό μου το όνομα, όχι μόνο δικό του.

Δεν ήταν «βαρίδι» για τη δουλειά σου;

Η δουλειά του ηθοποιού είναι μια δουλειά στην οποία δίνεις καθημερινά εξετάσεις. Άλλο τι έκανε ο πατέρας μου, άλλο τι κάνω εγώ. Εγώ κάνω μια άλλη πορεία και δίνω τις δικές μου εξετάσεις. Άλλες φορές περισσότερο επιτυχημένα, άλλες φορές λιγότερο.

Εσύ πώς τα πας με τις γυναίκες;

Δεν ξέρω. Νομίζω ότι αυτό που μ’ αρέσει σε μια γυναίκα είναι η αύρα της. Αυτό με ενθουσιάζει. Από κει και πέρα σαφέστατα κοιτάω και την εξωτερική εμφάνιση. Δηλαδή, αν περάσει μια ωραία γυναίκα, θα τη χαζέψω – είναι κάτι φυσιολογικό. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να το κάνει αυτό και –δόξα τω Θεώ– αισθάνομαι υγιής όταν μου συμβαίνει. Όμως δεν μου αρκεί. Ούτε σημαίνει πως δεν θα πλησιάσω μια γυναίκα που δεν πληροί αυτές τις προδιαγραφές.

Προστάτευες πάντα την προσωπική σου ζωή, τις γυναίκες της ζωής σου.

Σου φαίνεται παράλογο; Απλό είναι. Δεν ζούμε σε μια χώρα όπου μας κυνηγούν συνέχεια οι paparazzi. Αυτά είναι μαλακίες και το εννοώ. Στην Ελλάδα paparazzi; Μην τρελαθώ. Αν θέλεις να προστατέψεις τη ζωή σου, σε αυτή τη χώρα μπορείς. Κι αν θέλεις να τη βγάλεις προς τα έξω, πάλι είναι πολύ εύκολο.

Γιατί σκέφτεσαι το θάνατο; Αισθάνεσαι πως μεγάλωσες;

Βέβαια. Μερικές φορές αισθάνομαι και 20 χρόνων... Όμως το σώμα σου σε προδίδει. Σε προσγειώνει ανώμαλα ο καθρέφτης. Ξυπνάς και βλέπεις ξαφνικά ότι έχεις ασπρίσει. Πότε έγινε αυτό;

Περισσότερα στο Down Town που κυκλοφορεί!