Όταν τα κτήνη σκοτώνουν τα ζώα....

Τελικά, μπορεί να μου πει κάποιος ποια είναι τα ζώα και ποια τα κτήνη στην κοινωνία που ζούμε; Με οργή πληροφορήθηκα πριν από λίγες μέρες ότι κάποιοι «φιλάνθρωποι» αποφάσισαν να θανατώσουν μαζικά δεκάδες αδέσποτους σκύλους, γάτες και ό,τι άλλο σε ζωντανό είχε το θράσος να κινείται στην περιοχή του Ζαππείου. Υπάλληλοι του Δήμου μάζευαν «με τα φτυάρια» γούνινα και φτερωτά πτώματα από παρτέρια, πεζοδρόμια και γωνίες.  

Τι σας φαίνεται περίεργο; Πρόκειται για μία ύψιστη πράξη φιλανθρωπίας που υποκινείται από αγνά, αλτρουιστικά αισθήματα και πάνω από όλα ευαισθησία για τον άνθρωπο, την ασφάλεια και την υγεία του. Ήταν τέτοια δε η λύσσα τους (των ανθρώπων, ε;) που η εξόντωση δεν ήταν αρκετή. Έπρεπε, πριν από αυτή, οι εχθροί να πνιγούν στην αιμορραγία και να νιώσουν απερίγραπτο πόνο.

Αυτές είναι λύσεις! Να τις βλέπει και ο σκύλος του απέναντι πεζοδρομίου και να παραδειγματίζεται. Να μπει στο πρώτο ταξί που θα βρει στην Αμαλίας, να πάει στις αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου και να πει: «Παιδιά γεια σας, ήρθα να με σώσετε! Ξεχνάω και τις ζεστές, πουπουλένιες πλάκες του πεζοδρομίου, ξεχνάω και τα λουκούλλεια γεύματα από τα σκουπίδια, αφήνω πίσω το δροσερό καθαρό νεράκι από τις λακκούβες, ακόμη και τα τρυφερά κλωτσίδια των περαστικών απαρνούμαι, μόνο σώστε με από αυτό το θάνατο! Έστω με έναν άλλο θάνατο, ανώδυνο».

Με συγχωρείτε για τη διακωμώδηση του περιστατικού, αλλά ειλικρινά δε βρίσκω άλλο τρόπο για να αποδώσω τον παραλογισμό. Προφανώς, είναι τα ζώα που «επέλεξαν» να είναι αδέσποτα, πεινασμένα και βρώμικα στους δρόμους των ελληνικών πόλεων. Είναι αυτά που «επιλέγουν» τα πεζοδρόμια και τις πλατείες παρά έναν αξιοπρεπή χώρο φιλοξενίας ή μια ζεστή ανθρώπινη αγκαλιά. Και για αυτό πρέπει κανείς να τα εκδικηθεί.

Μη σπεύσετε να βγάλετε το συμπέρασμα ότι αυτό το άρθρο γράφεται από μία ακόμη «γραφική», από αυτές που διαδηλώνουν για τα δικαιώματα των ζώων, που ξημεροβραδιάζονται σε φιλοζωικά σωματεία, που τρέχουν όλη μέρα στους δρόμους και αδειάζουν στις γωνίες σακούλες σούπερ μάρκετ με σκυλοτροφές.

Είμαι απλά ένας άνθρωπος που μεγάλωσε με ζώα και έμαθε να τα σέβεται. Δέθηκα με τους σκύλους, δέχθηκα με ευγνωμοσύνη -και εξακολουθώ να δέχομαι από το σημερινό μου τετράποδο σύντροφο- την αγάπη τους, την ανιδιοτέλειά τους. Συγκινούμαι από την ταπεινότητά τους, την άνευ όρων και χωρίς ανταλλάγματα αφοσίωσή τους, από τα μούτρα που κρέμονται ως το πάτωμα όταν αγγίζω το πόμολο της πόρτας και την ουρά–ανεμιστήρα κάθε φορά που επιστρέφω στο σπίτι.

Γελάω με τα παιχνίδια τους, τα νάζια τους, τη «μαλαγανιά» τους όταν δίνουν μάχες χωρίς αύριο για μια μπουκιά από το πιάτο μου ή όταν έρχονται δειλά για ένα χάδι συμφιλίωσης στην κατεβασμένη μουσούδα μετά την κατσάδα που διαδέχεται τη ζαβολιά. Νιώθω δέος απέναντι στο ένστικτό τους, όταν διαισθάνονται ότι κάτι μου συμβαίνει ή πρόκειται να μου συμβεί. Ξέρω πώς είναι να πονάνε, πώς είναι να αρρωσταίνουν, πώς είναι να «φεύγουν» κοιτώντας σε με λατρεία στα μάτια.

Δεν ξέρω ποια είναι η λύση για τα αδέσποτα. Ούτε αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό το θέμα για να κάνω υποδείξεις σε οποιονδήποτε.

Απλώς πόνεσα και οργίστηκα με την αγριότητα. Και ξέρετε τι άλλο; Απογοητεύθηκα για ακόμη μία φορά με την αξιομνημόνευτη εμμονή μας σε αυτή τη χώρα να επιλέγουμε πάντα τον εύκολο δρόμο. Πρώτα μπλέκεις τα σκοινιά και δημιουργείς τον κόμπο και μετά, αντί να κάτσεις να τον λύσεις, πας και τον κόβεις.

Δεν περιμένω, επίσης, να ιδρώσει το αυτί κανενός. Πώς να το περιμένεις, εξάλλου, αυτό σε μία χώρα που δεν έχει μάθει καν να σέβεται τον άνθρωπο, όχι τα ζώα. Αυτά είναι διδακτορικό. Κι εμείς πασχίζουμε ακόμη να τελειώσουμε το δημοτικό.

Δε θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα που ένιωσα όταν βρέθηκα στη Λ’Ακουίλα για να καλύψω το σεισμό που ισοπέδωσε την πόλη. Ήταν κάτι ανάμεσα σε θλίψη και ντροπή, όταν διαπίστωσα ότι οι Ιταλοί, αυτοί για τους οποίους θέλουμε να λέμε ότι είμαστε «Una faccia una razza», διαθέτουν ειδική υπηρεσία αναζήτησης, διάσωσης, συγκέντρωσης, ιατρικής και ψυχολογικής υποστήριξης των κατοικιδίων των πληγέντων. Και όχι μόνο αυτό. Τροφή, νερό και ειδικό χώρο έξω από τα αντίσκηνα των σεισμοπαθών.

Σκεφτόμουν διαρκώς τι θα γινόταν αν κάτι τέτοιο συνέβαινε στην Ελλάδα. Σα να τους έβλεπα μπροστά μου: «Σα δε ντρέπεστε λιγάκι. Εδώ πέθαναν άνθρωποι, ασχολείστε με τα βρωμόσκυλα!»… Ή «Εδώ δεν έχουνε τα παιδιά να φάνε, ταΐζετε τους κόπρους…»

Δε θέλω και δε θα μπορούσα εξάλλου να επιβάλλω σε οποιονδήποτε τα δικά μου συναισθήματα για τα ζώα. Θεωρώ, όμως, το σεβασμό τους αυτονόητο σε μία κοινωνία που θέλει να λέγεται πολιτισμένη. Ακόμη δε πιο αυτονόητη την άρνηση της λύσης της εξόντωσης, στην περίπτωση των αδέσποτων. Ξέρω ότι διαβάζοντάς τα όλα αυτά κάποιοι μπορεί να πουν: «Άσε μας ρε Κοσιώνη! Πώς κάνεις έτσι; Ζώα είναι, δεν καταλαβαίνουν».

Αν υπάρχουν πραγματικά κάποιοι που σκέφτονται έτσι, τους προτρέπω να δουν το βίντεο που ακολουθεί. Και καθώς το παρακολουθούν, ας έχουν στο μυαλό τους ότι μεταξύ μας υπάρχουν κάποιοι που εγκαταλείπουν στο δρόμο αιμόφυρτους ανθρώπους…

Γράφει η Σία Κοσιώνη στο aixmi.gr