Τι είπε η Ελεονώρα Μελέτη για τον χωρισμό της...

Δεν έχω μάθει να σας κρύβομαι. Ίσα ίσα που οι περισσότεροι έχετε εκτιμήσει το γεγονός ότι είμαι άνθρωπος ανοιχτός αυθόρμητος και παρορμητικός. Έτσι και τώρα αποφάσισα να μοιραστώ μέσα από αυτή τη σελίδα κάποιες σκέψεις και συναισθήματα μαζί σας, όπως κάνω στις χαρές και τις ευχάριστες ειδήσεις και στιγμές, ή στα μαναφούκια. Θεωρώ ότι η σελίδα αυτή είναι προσωπική παρά το γεγονός ότι δημοσιοποιείται και μου δίνει την άνεση να πω κάποια πράγματα χωρίς να κατηγορηθώ ότι πουλάω κάτι ή ότι διαφημίζω κάτι ή ότι εκμεταλλεύομαι κάτι.

Μετά τη δυσάρεστη είδηση ότι η μακροχρόνια σχέση μου που όλοι γνωρίζατε φαίνεται να έχει φτάσει σε ένα τέλος, πολλοί ήσασταν εκείνοι που σπεύσατε να επικοινωνήσετε μαζί μου με όποιον τρόπο και να μου πείτε τις σκέψεις σας . Σας ευχαριστώ όλους. Το εκτιμώ και σημαίνει πολλά για μένα. Θέλω επίσης να δηλώσω δημόσια ότι με μεγάλη χαρά συνειδητοποίησα εχθές πως υπάρχουν πολλά και αξιόλογα πρόσωπα στον  χώρο αυτό που έχουν ήθος και σέβονται. Αναφέρομαι σε πληθώρα συναδέλφων που στο πλαίσιο του καθήκοντός τους ήταν υποχρεωμένοι να μου κάνουν ένα τηλεφώνημα προκειμένου να προχωρήσουν λίγο το ρεπορτάζ. Το έκαναν όλοι με πολλή ευγένεια, διακριτικότητα και σεβασμό στην ευαίσθητη θέση που βρίσκομαι, έδειξαν κατανόηση στο γεγονός ότι όπως και στα καλά έτσι και στα κακά , προτιμώ να κρατάω μία ουδέτερη στάση και να μην τροφοδοτώ με πληροφορίες τα μέσα, ενώ χάρηκα που είδα ότι όλοι τους είχαν στόχο να κάνουν πάνω απ΄όλα σωστά τη δουλειά τους και να γράψουν αλήθειες  ώστε να μην παραπληροφορήσουν και να μην κατασκευάσουν .

Η αλήθεια είναι ότι τη φοβόμουν τη στιγμή που μία τόσο προσωπική και δυσάρεστη γιαμένα στιγμή θα γινόταν γνωστή. Έτρεμα στην ιδέα ότι θα βρεθώ στο επίκεντρο των σχολιασμών και μάλιστα για ένα τόσο λεπτό θέμα στο οποίο εμπλέκεται και έναν άνθρωπος που δεν ανήκει στο χώρο μας, ωστόσο βιώνει τις επιπτώσεις του να ζεις με κάποιον που εκτίθεται. Είχα προβληματιστεί πολύ για το πως θα πρέπει να το χειριστώ και για το πως θα πρέπει να το αποκαλύψω. Δεν ήθελα με τίποτα να δώσω αφορμή σε κανέναν να βγάλει συμπεράσματα και να στήσει σενάρια γύρω από την αληθινή δική  μου ζωή και ιστορία. Λίγο ο άσχημος τρόπος που με αντιμετώπιζαν τα πρώτα  χρόνια με την παραμιρκή αφορμή  κάποια από  τα μέσα,  λίγο ο πόνος που σου προκαλεί ένα κακόβουλο δημόσιο σχόλιο , λίγο το άγχος και η ευθύνη που ένιωθα για τον σύντροφό μου που ενώ περνάει δύσκολα  έπρεπε να υποστεί και εκείνος τις επιπτώσεις της δημοσιότητας, φόρτιζαν την ψυχολογία μου τόσο,που πραγματικά  ένιωθα δράμα.  Από την άλλη ξέρω πως κάποια πράγματα όσο και αν θέλεις δεν μπορείς να τα κρύψεις. Σίγουρα μπορείς να προστατέψεις την προσωπική σου ζωή όταν εκτίθεσαι λόγω της δουλειάς σου και νομίζω πως το απέδειξ α αυτό. Δεν χρειάζεται προσπάθεια. Χρειάζεται μόνο να γνωρίζει κανείς μέχρι που ανήκει στη δουλειά του και μέχρι πόσο μπορεί την προσωπική ζωή του να την κάνει και δημόσια.

Πέρασαν κάτι μήνες μέχρι να φτάσουμε σεένα σημείο και να πούμε πως τώρα ήρθε η ώρα να το μάθουν και άλλοι εκτός από εμάς και κάποιους πολύ έμπιστους και δικούς μας ανθρώπους. Όχι γιατί κάναμε κάτι κακό. Όχι γιατί ντρεπόμασταν για την προσωπική μας αποτυχία. Όχι γιατί είχαμε πρόθεση να πούμε ψέμματα. Αλλά γιατι είχαμε ανάγκη πρώτα να αφομιώσουμε εμείς μία νέα κατάσταση, να επεξεργαστούμε τα νέα δεδομένα, να συζητήσουμε , να συμπαρασταθούμε ο ένας στον άλλον , να βιώσουμε ακόμα και αυτή τη διαδικασία μαζί  και να νομιμοποιήσουμε μέσα μας κάποια γεγονότα προτού υποχρεωθούμε να τα μοιραστούμε.Γιατί αν δεν το κάναμε , θα το κάνανε άλλοι για μας , με τους δικούς τους όρους και σύμφωνα με τις δικές τους αξίες και αρχές.

Δεν ήταν εύκολο αυτό το διάστημα. Δεν είναι εύκολο μέσα σου να διαλύεσαι και να πρέπει να ακολουθείς την  καθημερινότητα σου.Δεν είναι εύκολο να  βλέπεις τον άνθρωπο σου να διαλύεται και αυτός. Υπήρξαν φορές που μετά το τέλος της εκπομπής έφευγα από το σταθμό χωρίς να πω κουβέντα σε κανέναν, παρά μόνο στον Θέμη Μάλλη, ώστε να απομονωθώ και να μείνω με τον εαυτό μου, ώστε να μπορώ να εκφραστώ  ελεύθερα και να βιώσω τα αρνητικά μου αισθήματα.  Άλλες πάλι φορές, η θετική αύρα και η ενέργεια των συνεργατών μου με έκανε τόσο χαρούμενη που είχα ανάγκη να είμαι μαζί τους. Πέρασαν βδομάδες που οι μόνες ευχάριστες ώρες της ημέρας μου ήταν αυτές που ήμουν στον αέρα. Είναι τόσο αγχολυτικό...Ειδικά για μένα , που όσο μαναφούκω και αν φαίνομαι , στις δύσκολες στιγμές κλείνομαι στο καβούκι μου σαν τη χελώνα. Δόξα τω Θεώ, έχω καλούς φίλους και καλές φίλες που νοερά και διακριτικά είναι δίπλα μου και ξέρω πως είναι το στήριγμα μου .

Όλοι όσοι διαβάζετε έχετε χωρίσει. Δεν χρειάζεται να σας πω πως νιώθει κανείς.Ειδικά όταν το δέσιμο είναι μεγάλο,  όταν ο έρωτας υπήρξε τρελλός, η αγάπη βαθυά και τα αισθήματα αληθινά.

Μερικές φορές καταλήγω ότι χίλιες φορές καλύτερα  να χωρίζεις γιατί γνώρισε κάποιν άλλον , γιατί  σε παρατάνε για  άλλη γκόμενα, γιατί βαρέθηκες  ή ό,τι άλλο,  παρά να πρέπει να δώσεις τέλος γιατί  έγιναν λάθη. Και τα λάθη είναι σαν τον καρκίνο. Σε τρώνε  χωρίς να το ξέρεις, χωρίς να το καταλαβαίνεις. Δεν σου δίνουν  δείγματα, ή και αν σου δώσουν , δεν τους δίνεις εσύ σημασία, και τελικά όταν τα μαθαίνεις , είσαι στο τελικό στάδιο. Δεν υπάρχει γυρισμός! Μόνο η κόλαση ή ο παράδεισος.  Ζωή σε μας.Κάτι τέτοιο.

Θα μου πει τώρα κάποιος κίτσος; Και γιατί μας τα λες όλα αυτά ρε Μελέτη;

Γιατί; Γιατί θέλω να είμαι δίκαιη και ειλικρινής. Όπως πριν από τρία χρόνια μοιράστηκα το γεγονός ότι ερωτεύτηκα , όπως όλα αυτά τα χρόνια μίλησα – λίγο μεν, αλλά μίλησα – για τη σχέση μου, έτσι και τώρα εκφράζομαι ελεύθερα. Είναι λύτρωτικό. Με ανακουφίζει και με κάνει να απενοχοποιήσω αυτό που νιώθω που καλώς ή κακώς, ένας χωρισμός σε κάνει να νιώθεις ότι χρεώνεσαι μία προσωπική αποτυχία.

Γράφει η Ελεονώρα Μελέτη στο queen.gr