Πρωτιές καταγράφουμε σε διαφθορά και…μίζες!Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ...

Πρωτιές καταγράφουμε σε διαφθορά και…μίζες!

Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
Εδώ και πολλά χρόνια οι Διεθνείς Επιτροπές Διαφάνειας χτυπούν όχι καμπανάκι αλλά καμπάνες για τα σημεία και τέρατα διαφθοράς, των καταχρήσεων και της περιβόητης…μίζας από άκρου σε άκρο του πλανήτη μας, και φυσικά ΔΕΝ υπάρχει Έλληνας και Ελληνίδα που ΔΕΝ θα παραδεχθεί ακόμη και μπροστά στον φακό της τηλεόρασης ότι στην Πατρίδα μας ζουν και βασιλεύουν καταγράφοντας «πρωτιές»….ΔΙΑΦΘΟΡΑ και ΜΙΖΑ!
Κατά την ταπεινή μου άποψη το όλο θέμα της ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ σχετίζεται περισσότερο με βαθιά ριζωμένες στάσεις όλων μας στις μεταξύ μας συναλλαγές και με τις δοσοληψίες με το επίσημο Κράτος και τους φορείς του και λιγότερο με συγκεκριμένα στελέχη των πολιτικών Κομμάτων που μας κυβερνούν.
Και η απληστία, αποδεικνύεται καθημερινά, ότι είναι η πηγή από όπου πηγάζει η ΜΙΖΑ ως απότοκο κατάχρησης και διαφθοράς που εδράζονται στη διαπλοκή.
Με αυτές τις διαπιστώσεις δεν στοχεύω στην αναίρεση του κοινωνικού κόστους που προκαλεί η διαφθορά στο Δημόσιο βίο μας, αλλά μάλλον στην συνειδητοποίηση ότι για να εξυγιανθεί ο Δημόσιος βίος χρειάζεται πρώτιστα να δεχθούμε όλοι μας το βαθμό της συμμετοχικής μας ενοχής στα κακώς κείμενα.
Είχα πληγωθεί πενήντα χρόνια πριν ως νεαρός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης διαβάζοντας το βιβλίο του Τζον Γκάνθερ με τίτλο «Μέσα στην Ευρώπη» που ξεκινούσε το κεφάλαιο για την Ελλάδα προφανώς χαριτολογώντας ότι «μετά την χειραψία με τους Έλληνες που συνηθίζουν πολύ τις χειραψίες, καλού-κακού, μετρήστε και τα δάκτυλά σας!...”
Πριν μερικά χρόνια σε Ευρωπαϊκό συνέδριο με συμμετοχή από τις ΗΠΑ και τον Καναδά άκουσα ένα ανέκδοτο που αν και πλήγωσε τον εθνικό μου εγωισμό γίνεται επίκαιρο εξαιτίας των πρόσφατων εκλογών Τοπικής Αυτοδιοίκησης και θα σας το αφηγηθώ,
Σπούδασαν σε επιφανές πανεπιστήμιο των ΗΠΑ τρεις ευρωπαίοι: ένας Γάλλος, ένας Γερμανός και ένας Έλληνας και έγιναν, μάλιστα, και καλοί φίλοι. Επιστρέφοντας στις πατρίδες τους προοδευτικά μπλέχτηκαν όλοι με τα κοινά.
Πρώτος τα κατάφερε και κέρδισε μια θέση εξουσίας ο Γερμανός ο οποίος και κάλεσε το Γάλλο και τον Έλληνα στην πόλη του και αφού τους έδειξε τα επιτεύγματα της κοινωνικής του πολιτικής, περήφανος και έχοντας δεχθεί τα συγχαρητήριά τους έκλεισε το μάτι ψιθυρίζοντας «...όλα αυτά και με 5% μίζα, έτσι;»
Ήρθε η σειρά του Γάλλου να μπλεχτεί στην πολιτική και να κερδίσει το θώκο της εξουσίας και κάλεσε το Γερμανό και τον Έλληνα φίλο στην πατρίδα του και αφού τους επέδειξε τα δικά του έργα στην κατάλληλη στιγμή δήλωσε πονηρά «…παιδιά, η δικιά μου μίζα έφτασε στο ...15% !»
Ο Έλληνας μερικά χρόνια αργότερα κατάφερε να εκλεγεί και με τη σειρά του, τους έφερε εδώ, τους πήγε στα μπουζούκια, τους ξαναπήγε στα μπουζούκια και επειδή εκείνοι επέμεναν να τους δείξει το…έργο του, ένα πρωινό μετά τα μπουζούκια και τη σούπα τους πήρε άυπνους στο ποτάμι, τους έδειξε τις δυο όχθες του και ρώτησε, κλείνοντας το μάτι, «πώς σας φαίνεται η ...γέφυρα; Φοβερή έτσι;» Ποια γέφυρα τον ρώτησαν οι άλλοι χαζεύοντας το κενό ανάμεσα στα δύο σημεία. «Ε, τι να κάνω;»τους απάντησε ο Ρωμιός, «η δικιά μου μίζα ήταν....100%!»
Είναι αναμφίβολα άκομψο, κακόπιστο για εμάς και…υπερβολικό το συγκεκριμένο ανέκδοτο. Σίγουρα ΔΕΝ το υιοθετώ προσωπικά αλλά με την ίδια σιγουριά οφείλω, όχι ως άνθρωπος των κοινωνικών επιστημών αλλά ως απλός πολίτης, να δεχθώ ότι συχνά «τα δύσκολα» θέματα, αυτά που προξενούν πόνο περνούν πιο εύκολα μέσα από την εκτονωτική διαδικασία του χιούμορ.
Σε μια προσπάθεια αναζήτησης διεξόδου από το τελματωμένο κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό μας τοπίο θα ήθελα, ταπεινά ως πανεπιστημιακός δάσκαλος, να προτείνω στους Αρχηγούς των πολιτικών μας Κομμάτων να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι προβληματισμού να ΑΠΟΦΥΓΟΥΝ την κοινότυπη πλέον διαπίστωση ότι καταγράφουμε πρωτιές στη ΔΙΑΦΘΟΡΑ την ΔΙΑΠΛΟΚΗ και τις ΜΙΖΕΣ στην Ελλάδα και να ΤΟΛΜΗΣΟΥΝ μια ΚΟΙΝΗ αναζήτηση των θετικών στοιχείων στις δομές της προσωπικότητας των Ελλήνων και κατά προέκταση του ελληνικού κοινωνικού συστήματος.
Να κυνηγήσουμε τη διαφθορά και το αρρωστημένο στη Δημόσια Διοίκηση αλλά ταυτόχρονα να φροντίσουμε να εντοπίσουμε τα θετικά στοιχεία στην προσωπική μας ζωή και τη συλλογική συνύπαρξη μεγιστοποιώντας αυτές ακριβώς τις διαδικασίες και τα στοιχεία.
Και σε ότι αφορά την ανάγκη γονέων και δασκάλων, πολιτικών και ακαδημαϊκών ανδρών και γυναικών να σκύψουμε ευλαβικά πάνω από το συλλογικό μας ΕΙΝΑΙ και να ανασύρουμε τα θετικά μας στοιχεία γιατί να μην το κάνουμε; Απαιτείται, πλέον, εμείς οι «δάσκαλοι» σε όλες τις παιδαγωγικές βαθμίδες να συνεργασθούμε με τους πολιτικούς τοπικού και εθνικού επιπέδου για να έλθουν στο κοινωνικό μας σύστημα ως δεδομένα η ποθητή ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ, να εξαφανισθεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό η ΔΙΑΠΛΟΚΗ και να επιτευχθεί η ΚΑΘΑΡΣΗ των δικών μας ατοπημάτων.
Να καθίσουν ΑΜΕΣΑ στο ίδιο τραπέζι οι 5 Κύριοι και οι 2, από χτες, Κυρίες Αρχηγοί των Κοινοβουλευτικών μας Κομμάτων και να λειτουργήσουν ως πραγματικοί ΗΓΕΤΕΣ!
Να μας πείσουν να τους ακολουθήσουμε και να μην αναλωθούν σε αλληλοκατηγορίες που θα καταστήσουν ΑΓΕΦΥΡΩΤΟ το υφιστάμενο χάσμα μεταξύ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ και ΑΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ, ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑΣ και ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ, ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑΣ και ΜΙΖΑΣ, διευρύνοντας το τραγικό χάσμα μεταξύ του Ελληνικού Λαού και των Κομματικών-πολιτικών του Ηγετών!...