"Έφυγε" ο Κώστας Καφάσης...

Έφυγε από την ζωη χτυμημένος από την επάρατο νόσο ο Κώστας Καφάσης, που έδινε μάχη για την ζωή του.

« Το όνειρό μου ήταν να γίνω θεατρίνοs. Από πιτσιρίκι, αυτό ήταν η μανία μου, το πάθοs μου, η αρρώστια μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στήν Ιτέα (Κουτσαρί) τηs Καρδίτσαs καί πάντα τα καλοκαίρια μαs επισκέπτονταν τα λεγόμενα μπουλούκια τηs εποχήs, οι περίφημοι περιοδεύονται θίασοι. Βλέπονταs τουs ήθελα να γίνω και εγώ έναs απ΄ αυτούs. Με αυτό το σκεπτικό μεγάλωσα, τελείωσα το γυμνάσιο στην Καρδίτσα, ήρθα Αθήνα, τελείωσα τη δραματική σχολή και μπήκα στο θέατρο. Δούλεψα έξι χρόνια στο θέατρο και έπαιξα σε περισσότερες από δεκαπέντε ταινίες. Η μεγαλύτερη τύχη ήρθε το 1971, όταν με φωνάξανε να παίξω σε ένα σήριαλ, την ξακουστή τότε «Γειτονιά μας». Τήν ίδια εποχή ξεκίνησα να δουλεύω και σε μπουάτ σαν τραγουδιστήs , στο μαγαζί ΄\'Κατακόμβη».

Το ΄70 ήταν η δεκαετία πού με σημάδεψε. Τέλη του ΄74 δούλεψα σε ένα μαγαζί και εντελώs συμπτωματικά με άκουσε ο Κώσταs Ψυχογιόs και μου έδωσε το «Γέλα κυρία μου»»

Ό Κώστας Καφάσης, λάτρευε το θέατρο. Θυμάμαι, ότι δεν έχανε παράσταση για παράσταση αρχαίου δράματος στην Επίδαυρο. Εμπνεόταν από τους μεγάλους τραγικούς ποιητές και είχε μελετήσει τα κείμενά τους και στο πρωτότυπο και σε όλες τις μεταφράσεις που είχαν κυκλοφορήσει. Όταν μάλιστα, έσβηναν οι προβολείς στο θέατρο του Πολύκλειτου, ο Κώστας Καφάσης μαζί με την παρέα του, ανάμεσά τους η καλή του φίλη Σάσα Καστούρα και ο συγχωρεμένος ο Νίκος Ευταξόπουλος, έκανε ανάλυση της τραγωδίας ή της αττικής κωμωδίας που είχε δει προσπαθώντας να διεισδύσει στα βαθύτερα πανανθρώπινα και αιώνια μηνύματα αυτών των αθάνατων έργων της αρχαίας ελληνικής δραματολογίας..

Ο Κώστας Καφάσης, θα μπορούσε να κάνει μεγάλη καριέρα σαν θεατρίνος, αλλά τον κέρδισε το τραγούδι. Και στην πίτα δεν τραγουδούσε απλά, ερμήνευε το κάθε τραγούδι για αυτό και όλες οι ερμηνείες του άφησαν εποχή.

Το «Γέλα κυρία μου» για παράδειγμα , που έκανε πάταγο κι έμεινε σλόγκαν μέχρι τις μέρες μας, μιλά για ένα αταίριαστο έρωτα. Εκείνος, ένας απλός άνθρωπος, "ένας αλήτης" όπως αποκαλεί ο ίδιος τον εαυτό του, ερωτεύεται μια "κυρία", ότι κι αν σημαίνει αυτό. Ο έρωτας τον έκανε να βλέπει τα πράγματα μόνο με την καρδιά του. Τον αντιπροσώπευε στο έπακρο γιατί ουδέποτε αξιολογούσε καταστάσεις με τη λογική. Πάντα βάδιζε με την καρδιά. Με αυτή τη μεγάλη καρδιά που χωρούσε μέσα της όλες τις ς χαρές και τις πίκρες του κόσμου.