Δάνης Κατρανίδης :Μιλά για τη γνωριμία, τον έρωτα και τον χωρισμό με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου

Ο Δάνης Κατρανίδης, πολλά χρόνια μετά τον χωρισμό του με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου, πρωταγωνιστεί μαζί της στο έργο «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;»  και μιλά στο περιοδικό "HELLO!" για αυτή τη συνεργασία:

Πώς πήρατε την απόφαση, σε μια δύσκολη στιγμή για την οικονομία, να επενδύσετε στο «ΠΟΛΗ Θέατρο»;  
Εγώ έτσι λειτουργώ πάντα. Η δική μου γενιά γνωρίζει καλά πως είναι η ίδια η φύση της δουλειάς μας που ζει σε διαρκή κρίση. Δεν υπάρχει τίποτε δεδομένο και σίγουρο. Από τότε που ξεκίνησα, δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να νιώθει σιγουριά. Με απόλυτη επιτυχία, είμαστε δύο φορές το χρόνο άνεργοι. Επιπλέον, στους δύσκολους καιρούς, ο άνθρωπος έχει ανάγκη να βρεθεί με άλλους ανθρώπους. Προσωπικά, δεν νιώθω επιχειρηματίας. Από τη δεκαετία του ’80 έχω δικούς μου θιάσους και μαζί με κάποιους άλλους ηθοποιούς της γενιάς μου, κάναμε παραγωγές για να υποστηρίξουμε τις επιλογές μας. Και τώρα το «ΠΟΛΗ Θέατρο» για τον ίδιο λόγο το έκανα. Έτσι κι αλλιώς, δεν μπορείς να διοριστείς εσαεί καλλιτέχνης του λαού ή πρωταγωνιστής. Οι ηθοποιοί που ζούμε από το θέατρο, έχουμε μάθει να μετράμε τον τρόπο της ζωής μας, να ζούμε με αυτά που βγάζουμε.

Πώς πήρατε την απόφαση να ξανασυναντηθείτε με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου; 
Με τη Μίρκα είμαστε μαζί από τη σχολή. Εκεί γνωριστήκαμε, ερωτευτήκαμε, μετά από ένα χρόνο -πήγα και στο στρατό εγώ- παντρευτήκαμε, νέα παιδιά και οι δύο τότε. Έχουμε βρεθεί στην ίδια παράσταση, στον ίδιο θίασο, αλλά όχι μαζί στη σκηνή. Δεν είχαμε παίξει μαζί. Έχουμε μια σχέση ζωής. Ο καθένας έχει πάρει το δρόμο του, εδώ και χρόνια, αλλά για μένα εκείνη σημαίνει πολλά. Τα χαρακτηριστικά που καθορίζουν αυτήν τη σχέση είναι η καθαρή εμπιστοσύνη, ο σεβασμός, η αγάπη, η εκτίμηση - σε καλλιτεχνικό αλλά και ανθρώπινο επίπεδο. Ήταν ένα σημείο αναφοράς, ένας σταθμός στη ζωή μου και στη δουλειά μου η Μίρκα. Ούτε χωρίσαμε γιατί ο ένας βρώμισε, λέρωσε ή ασχήμυνε τη ζωή του άλλου. Το πώς και γιατί χωρίσαμε αφορά μόνο εμάς. Θέλω να μιλάω γι’ αυτά τα πράγματα μέχρις ενός σημείου. 

Γιατί, ωστόσο, θελήσατε τώρα να βρεθείτε μαζί της επί σκηνής; 
Είχα πάντα την τάση να συναντιέμαι στη σκηνή με καλύτερούς μου, με πολύ πιο σημαντικούς από μένα. Τη θεωρώ σπουδαία ηθοποιό, τη θαυμάζω και μαζί της μπορώ να αναμετρηθώ με τις ανεπάρκειές μου. Είχαμε πάντα έναν κοινό τρόπο συμπεριφοράς και αντιμετώπισης, από τότε ακόμη, κι αυτό δεν αλλάζει. Την παρακολουθούσα στις παραστάσεις της και διαπίστωνα πόσο ξεχωριστή είναι, με το ήθος και το ύφος της. Πάντως, δεν το είχαμε ως απωθημένο να παίξουμε μαζί, δεν ήταν εμμονή, γιατί σε ανθρώπινο επίπεδο είχαμε πραγματική και ουσιαστική  επικοινωνία. Εξάλλου, οι ρόλοι απαιτούν και βιώματα για να μπορέσεις να συναντηθείς μαζί τους. Περιμένεις, λοιπόν, την κατάλληλη στιγμή.

Το ότι ως «Τζορτζ» έχετε απέναντί σας ως «Μάρθα» τη Μίρκα Παπακωνταντίνου το κάνει πιο εύκολο ή πιο δύσκολο; 
Με δυσκολεύει, γιατί δεν είχα ποτέ τέτοια σχέση με τη Μίρκα. Η «Μάρθα» και ο «Τζορτζ» μισούν θανάσιμα ο ένας τον άλλο, ακριβώς γιατί δεν μπορεί ο ένας χωρίς τον άλλο. Η σχέση τους είναι λίγο άρρωστη. Ο ένας κανιβαλίζει και αποκαθηλώνει τον άνθρωπό του. Δεν είχα τέτοια σχέση με τη Μίρκα. Είχαμε έρωτα, πάθος, ζήλια και όσα ζούσαμε ήταν αληθινά. Δεν είχαμε ψευδαισθήσεις, δεν φοβόμασταν την πραγματικότητα και τη ζωή, όπως συμβαίνει με τους ήρωες του έργου. 

Θεωρείτε ότι υπήρξατε πιο ευτυχής στην επαγγελματική ή την προσωπική σας ζωή;

Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο. Στην επαγγελματική μου ζωή ήρθαν συνεργασίες από ανθρώπους που ούτε καν είχα ονειρευτεί. Όταν χτύπησε η «πόρτα» μου, ήμουν «παρών». Η τύχη περνάει από όλα τα σπίτια κι εγώ ήμουν εκεί, έτοιμος να παλέψω. Αλλά και στην προσωπική μου ζωή, αγάπησα και αγαπήθηκα πολύ. Μέχρι θανάτου,  που λένε, μέχρι να ματώσουμε. Έτσι είμαι εγώ: άνθρωπος που βουτάω, κανονικά. Βυθίζομαι, το ζω. Ζω τη ζωή όσο πιο δυνατά και έντονα μπορώ.

Περισσότερα στο Hello! που κυκλοφορεί