Χριστόφορος Παπακαλιάτης: «Είναι φυσιολογικό να δείχνει σημάδια κόπωσης ο Λαζόπουλος»

Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης μίλησε στον Βήμα fm και στην εκπομπή «Ραδιοφωνικό παντοπωλείο» με τον Κοσμά Βίδο και την Αφροδίτη Γραμμέλη  για τις κριτικές που έχει δεχτεί η νέα του ταινία «Αν», την τηλεόραση, τις διαδηλώσεις και το «Τσαντίρι» του Λάκη Λαζόπουλου.

Κριτικές για το «ΑΝ»

Ο καθένας βρήκε τον εαυτό του τελείως διαφορετικά σε αυτή την ταινία, ο καθένας έβλεπε και κάτι άλλο. Δεν άκουσα κάτι που να με παραξένεψε. Ξέρω ότι γελάνε, εκεί που ο στόχος μας ήταν να γελάσουν, κλαίνε εκεί που ο στόχος μας ήταν να κλάψουν. Δεν είχα δυσάρεστες εκπλήξεις, το αντίθετο.

Σε γενικές γραμμές νομίζω πως ήταν από τις πρώτες φορές που δεν άκουσα κάτι ιδιαίτερα κακό, πιο πολύ τις κλασσικές ελληνικές γκρίνιες. 

Για τις αρνητικές κριτικές

Γενικά διαβάζω όλες τις κριτικές. Σε ένα πρώτο επίπεδο όλοι θα επηρεαστούμε. Αν ξαφνικά τώρα σου δώσω ένα δυνατό χαστούκι, θα πονέσεις. Εκ των πραγμάτων λοιπόν, εάν δεν το περιμένεις, ναι, θα σε επηρεάσει. Από την άλλη πιστεύω, πως όλα είναι θέμα εκπαίδευσης, επαγγελματισμού, θέμα συνήθειας. Δεν έχω τσακωθεί ποτέ με κριτικό, δεν έχω αντιδικήσει. Δεν έχω μπει στην διαδικασία αυτή.  Ίσως επειδή με τα χρόνια να μην δίνω και σημασία σε κάποια κλισέ και σε πράγματα που θεωρώ τετριμμένα. Ειδικά τώρα σε μια εποχή που όλα αλλάζουν, αλλάζει ο τρόπος σκέψης, αλλάζουν πολλά πράγματα και κυρίως το βασικό είναι να αλλάξουμε εμείς σαν τρόπος σκέψης, όταν ξαφνικά ακούω το ίδιο πράγμα που μπορεί να άκουγα πριν από ένα και τρία χρόνια, δεν το θεωρώ και τόσο αποτελεσματικό. Θα προτιμήσω μια ενδιαφέρουσα αρνητική κριτική, που θα είναι αποτελεσματική, να την πάρω προς όφελός μου, και να μάθω κάτι από αυτό.

Για τις διαδηλώσεις

Σε πορείες δεν κατεβαίνω. Νομίζω πως ο καθένας πρέπει να αντιδρά σε όλο αυτό με τον τρόπο του, από την πλευρά του, με αυτό που μπορεί να κάνει, στο οποίο είναι καλύτερος και πιο αποτελεσματικός. Εγώ από την δική μου την πλευρά, αυτό που ξέρω να κάνω είναι να γράφω παραμύθια, να περνάς καλά μέσα από αυτά και να ταξιδεύεις. Μοιραία τα παραμύθια αυτά, που μπορεί να γράφω, να γυρίζω, να παίζω ή να σκηνοθετώ, δίνουν δουλειά και σε πολύ κόσμο. Ακόμα και ιδεολογικά, ο καθένας αυτό που κουβαλάει, το περνάει μέσα από την τέχνη του, για μένα τουλάχιστον έτσι ισχύει. Φυσικά συμφωνώ απόλυτα και καταλαβαίνω και σέβομαι τους ανθρώπους που θα κατέβουν κάτω και θα διαμαρτυρηθούν, απλά εγώ σαν άνθρωπος μπορεί να μην επιλέξω να το κάνω, επειδή έχω έναν διαφορετικό τρόπο έκφρασης. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως σνομπάρω.

Στη δική μου γενιά, ήμουν πολύ τυχερός γιατί είχα μια οικογένεια, που δεν μου έλειψε τίποτα, όταν ήμουν μικρός.

Για την τηλεόραση

Αυτή την περίοδο βλέπω πολύ λίγη τηλεόραση, δεν προλαβαίνω κιόλας. Βέβαια και να προλάβαινα, δεν θα ήθελα να δω, γιατί την αγαπάω πάρα πολύ και δεν μου αρέσει καθόλου όπως έχει γίνει. Είμαι ένα παιδί της τηλεόρασης, είμαι ένας άνθρωπος που έχει μεγαλώσει μέσα στην τηλεόραση κι όταν βλέπεις πως γίνεται κάτι, που ουσιαστικά είναι ένας καθρέφτης μιας σάπιας κοινωνίας, εγώ αποστρέφομαι αυτές τις απειλές, δεν μου αρέσει.

Για την εικόνα του

Η εικόνα είναι κάτι πολύ δυνατό και πολλές φορές ιδιαίτερα αποπροσανατολιστικό σε σχέση με το τι θες να κάνεις. Επειδή έχω μάθει να ζω μ’ αυτήν από πολύ μικρή ηλικία, από τα 16 και επειδή είναι 22 χρόνια που είμαι σ’ αυτή τη δουλειά, έχω μεγαλώσει μέσα σ’ αυτή. Εκ των πραγμάτων, μπορώ και βρίσκω τις ισορροπίες, πως να αποστασιοποιούμαι από αυτήν και πολλές φορές αλλιώς λειτουργεί το μυαλό μου την ώρα που είμαι μπροστά σε κάμερα κι αλλιώς λειτουργεί το μυαλό μου την ώρα που γράφω ένα κείμενο. Οπότε αυτομάτως λέω στον εαυτό μου, κοίτα να δεις τελικά πόσο δυνατό πράγμα είναι μια εικόνα. Όμως δεν είναι μια εικόνα πολύ μακριά από αυτό που σαν άνθρωπος είμαι.

Για τον Λάκη Λαζόπουλο

Παρακολουθώ το Τσαντίρι. Μου αρέσει γενικά το χιούμορ και ο τρόπος που λειτουργεί το μυαλό του Λάκη. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν μυαλό.

Δεν νομίζω πως το Τσαντίρι δείχνει σημάδια κόπωσης. Ακόμα κι αν έδειχνε το θεωρώ νομοτελειακά πάρα πολύ φυσιολογικό, είναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό που κάνει, πρέπει να γράψει ζωντανά κάθε εβδομάδα ένα καινούργιο θεατρικό έργο, το οποίο γράφεται μέσα σε 24 ώρες.