Γιάννης Μπέζος: «Δεν μπορώ να συλλάβω 100% πώς ζεις όταν σου κόβουν το ρεύμα»

Συζητούσαμε επί δύο ημέρες, πότε για την πολιτική επικαιρότητα, πότε για την κρίση, πότε για την κοινωνία, πότε για τον ίδιο. Χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος, ο Γιάννης Μπέζος, ανέλυε, απέρριπτε και κυρίως, «κοίταζε τον εαυτό του στον καθρέφτη» χωρίς δισταγμό.

Υποστηρίξατε ανοικτά τον Σπύρο Κουβέλη και τη ΔΗΜΑΡ στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Τρεις μήνες μετά, νιώθετε δικαιωμένος;

Θα ξεκινήσω θέλοντας να ξεκαθαρίσω πως δεν είμαι κομματικό στέλεχος της ΔΗΜΑΡ. Απλά συμπαθώ της απόψεις της ΔΗΜΑΡ και τον πρόεδρό της, Φώτη Κουβέλη. Πιστεύω πως αυτήν την περίοδο, δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία τι θέλουμε, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε. Αυτό προδικάζει ένα τρόπο συμπεριφοράς. Πιστεύω πως η Δημοκρατική Αριστερά έπρεπε να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση που θα μπορούσε να σχηματιστεί από την πρώτη εκλογική αναμέτρηση. Χρειαζόμαστε το προοδευτικό, ευρωπαϊκό κομμάτι της Αριστεράς, που εκφράζεται μέσα από τη ΔΗΜΑΡ, μέσα σε ένα κυβερνητικό σχήμα. Χρειαζόμαστε την κυβερνώσα Αριστερά και όχι αυτήν που είναι στην αντιπολίτευση και απλά ελέγχει την εξουσία.

Θα το ξανακάνατε; Αν γινόταν εκλογές σε έναν μήνα;

Εννοείται. Η σχέση μου με την πολιτική έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τη ζωή. Με ενδιαφέρει πως η ΔΗΜΑΡ είναι ένα κόμμα με κοινωνικό πρόσωπο και ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Τώρα σε επιμέρους πολιτικές θέσεις μπορεί και να διαφωνώ, αλλά δεν έχει σημασία. Δεν μπορείς να συμφωνείς με όλα.

Ακούγονται κατά καιρούς φήμες για ανασχηματισμό, σε μια κυβέρνηση που συμμετέχουν πολλοί εξωκοινοβουλευτικοί υπουργοί. Αν σας πρότειναν μια υπουργική καρέκλα, αυτή του υπουργού Πολιτισμού, που είναι και κοντά σε εσάς, θα την αποδεχόσασταν;

Είναι πολύ υποθετικό αυτό, αλλά έχω τόσες πολλές δραστηριότητες που θα μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Επιπλέον, δεν νομίζω πως είμαι και ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος για να αναλάβω μια τέτοια θέση. Γνώμη μου, πάντως, είναι πως το υπουργείο Παιδείας θα έπρεπε να συγχωνευτεί με το υπουργείο Πολιτισμού, όπως ήταν παλιά. Πριν τη δικτατορία. Και είναι ευνόητοι οι λόγοι που τότε προχώρησαν στο διαχωρισμό αυτό.

Το «Θρησκευμάτων» θα πρέπει να παραμείνει;

Ο τομέας των «θρησκευμάτων» θα πρέπει να παραμείνει ως έχει στο υπουργείο Παιδείας.

Θα καθόσασταν σε ένα τραπέζι για κάνετε μια πολιτική συζήτηση με κάποιο στέλεχος της Χρυσής Αυγής;

Εγώ θα καθόμουν, δεν ξέρω αν θα καθόταν αυτοί. Ο διάλογος είναι κάτι που είναι πολύ δύσκολο. Πολλές φορές κάνουν πολύ «θόρυβο» και έχουν πολλή ακραία συμπεριφορά, κάτι με τα οποία διαφωνώ εντελώς. Φυσικά και δεν θα μπορούσα να κάνω διάλογο εύκολα. Υπάρχουν και σε άλλα κόμματα άνθρωποι με τους οποίους δεν θα μπορούσα να συζητήσω. Πρέπει να έχει ένα νόημα όλο αυτό, μια ουσία. Με ακραίες συμπεριφορές δεν μπορείς να κουβεντιάσεις. Αλλά ούτε και με παράλληλους μονολόγους μπορείς να έχεις διάλογο.

Είστε η γενιά που πάλεψε με την εξουσία και το κατεστημένο και όταν ήρθε στα πράγματα τη λάτρεψε και την αποθέωσε…

Φαίνεται πως η γενιά μας δεν εννοούσε και ακριβώς όσα έλεγε. Περνάνε τα χρόνια, αυξάνει η ηλικία, αλλάζουν οι άνθρωποι… Γοητεύονται από την εξουσία και τη δύναμή της. Και όταν η κοινωνία ή η ζωή η ίδια σου ζητάει το κάτι παραπάνω, τότε πρέπει να αποδείξεις πως είσαι και αντάξιος. Αυτό δεν είναι εύκολο πράγμα.

Ο Μπρυκνέρ λέει πως αυτή η προσπάθεια που κάνει η γενιά σας να παραμείνει νέα έχει φέρει καταστροφικά αποτελέσματα, ακόμη και στις σχέσεις γονιών – παιδιών. Φτάνει σε ένα σημείο το παιδί να προσπαθεί να πει πως «δεν σε θέλω φίλο αλλά γονιό».

Συμφωνώ απόλυτα, είναι πάρα πολύ σωστό! Το μεγάλο μας πρόβλημα είναι πως οι γονείς, τελικά, έφτασαν να έχουν γίνει πιο… «δημοκρατικοί» από τα παιδιά τους. Προσπαθούν να το «παίξουν» πως είναι πολύ «προωθημένοι» και «υποψιασμένοι». Και δεν νομίζω πως οδηγεί πουθενά αυτό. Δεν χρειάζεται τόση «δημοκρατία» είμαστε εμείς και τα παιδιά μας! Και πρέπει να παραμείνει έτσι. Στο πλαίσιο κακώς εννοούμενου «εξευρωπαϊσμού» οι μεγάλοι γίναμε πολύ «ανεκτικοί» με τα παιδιά. Και δεν νομίζω πως οι νεότεροι το θέλουν αυτό. Προτιμούν να ανεβάζεις τον πήχη. Θέλουν έναν «αντίπαλο» για να γίνονται καλύτεροι.

Αναφερθήκατε πιο πριν στην παιδεία. Οι Αμερικανοί λένε πως «δεν μπορείς να διδάξεις στα γέρικα σκυλιά νέα κόλπα». Η νέα γενιά μπορεί να αντιστρέψει την κατρακύλα της χώρας;

Χωρίς αμφιβολία αυτό θα συμβεί! Όχι γιατί το λέω εγώ, αλλά γιατί αυτό μας διδάσκει η ιστορία. Θα πρέπει να εμπιστευτούμε αυτούς. Η Ελλάδα θα πρέπει να αφήσει πίσω αυτή τη μαφιόζικη νοοτροπία που έχει, με την εκλογική πελατεία, την οικογενειοκρατία. Χρειαζόμαστε μια νέα Ελλάδα, χρειαζόμαστε νέους ανθρώπους… Να φύγουμε από τις λογικές του εμφυλίου πολέμου, που από ό,τι φαίνεται δεν έχουμε ξεφύγει ακόμη. Τώρα τελευταία μας έχουν προκύψει ξανά. Αυτά πρέπει να κάνουμε εάν θέλουμε να παραμείνουμε σε έναν γνήσιο ευρωπαϊκό δρόμο και να μην γίνουμε μια χώρα της Μέσης Ανατολής.

Πιστεύετε πως ένας πολιτικός που βρίσκεται τώρα στη Βουλή, μπορεί να αφουγκραστεί αυτό που περνάνε αυτή τη στιγμή πολλοί Έλληνες; Για παράδειγμα, μπορεί να σκεφτεί πως θα είναι η ζωή του αν του κόψουν το ρεύμα στο σπίτι, για δύο τρεις ημέρες;

Αυτό δεν χρειάζεται να είσαι πολιτικός για να το σκεφτείς, υπάρχουν και άλλοι που δεν μπορούν να το σκεφτούν. Κανονικά θα έπρεπε, αυτή είναι άλλωστε και η αποστολή του. Να μπορεί να αφουγκράζεται τον κόσμο και τις ανάγκες του, να κυκλοφορεί ανάμεσά τους και να συμμερίζεται της ανάγκες που έχει ο κόσμος. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι και πάρα πολύ εύκολο. Δεν είναι και τόσο εύκολο να αντιληφθείς πόσο πολύ μπορεί να υποφέρει ένας άνθρωπος στη ζωή του και το λέω αυτό από τη δικιά μου σκοπιά. Εγώ ας πούμε, έχοντας ένα επίπεδο ζωής δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς πως είναι αυτό. Δεν μπορώ να το συλλάβω στο σύνολό του. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις έναν πολιτικό για αυτό. Από την άλλη, ένας πολιτικός εκλέγεται από τον λαό για να τον υπερασπιστεί και έχει μια ευθύνη παραπάνω. Το καλύτερο που έχουν να κάνουν οι βουλευτές είναι να μην πανικοβάλλουν τον κόσμο. Να μην ανεβάζουν τους τόνους, να μην συνθηματολογούν και να μην είναι του «αναθέματος». Θα πρέπει να υπάρχει μια συνεννόηση, δεν είναι και ό,τι καλύτερο να βλέπεις να «σκοτώνονται» σε μια αίθουσα.

Λέγεται πως σε περιόδους οικονομικής κρίσης ο κόσμος στρέφεται στο θέατρο και σε άλλες παραδοσιακές μορφές τέχνης. Το βλέπετε να συμβαίνει στις ημέρες μας;

Ναι, συμβαίνει από πέρυσι. Είναι πολύ φυσικό γιατί ο κόσμος σε τέτοιες περιόδους ψάχνει τις απαντήσεις στο παρελθόν, ψάχνει να βρει τη «ρίζα». Είναι πολύ φυσικό. Το θέατρο είναι η αρχαιότερη των τεχνών. Ο κόσμος προσπαθεί να είναι μαζί με άλλους συνανθρώπους του σε μια αίθουσα και να συμμεριστεί όσα συμβαίνουν στη σκηνή, νιώθοντας την ανάσα του άλλου. Είναι φυσικό επακόλουθο αυτό. Ένας από τους λόγους που τα θέατρα πηγαίνουν πολύ καλά είναι και η έλλειψη προγραμμάτων στην τηλεόραση.

Αλήθεια, τι συμβαίνει με το σίριαλ που πρωταγωνιστείτε; Ποια είναι τα τελευταία νέα;

Συμβαίνει πως αντιμετωπίζουμε τα γνωστά, οικονομικά, προβλήματα. Αλλά είμαι βέβαιος πως η κατάληξη θα είναι θετική.

Ακούμε τελευταία να αλλάζει η «γλώσσα» του δημόσιου διαλόγου, μεταλλάσσεται και γίνεται του «δρόμου». Σας αρέσει αυτό; Να μην μιλάνε «στρογγυλά», όπως πολλοί πολιτικοί διαφημίζουν πως κάνουν;

Είναι άλλο πράγμα να μιλάς τη γλώσσα του δρόμου και άλλο να «στρογγυλεύεις». Το «στρογγυλά» σημαίνει πως «είμαι και από εδώ, είμαι και από εκεί» και άλλο το να μιλάς τη γλώσσα που πρεσβεύει τη δική σου αλήθεια. Για παράδειγμα, κάποτε η Αριστερά εκφραζόταν με τον Ηλία Ηλιού, τον πρόεδρο της ΕΔΑ, με στελέχη που είχαν μια παιδεία και ο λόγος του είχε έναν συμβολισμό. Πιστεύω πως η Αριστερά, και ιδίως η Ευρωπαϊκή Αριστερά, θα πρέπει να έχει ένα στάνταρ αισθητικής. Αν θέλουμε να ακυρώσουμε τις ακραίες και κακόγουστες συμπεριφορές, θα πρέπει να μην μπούμε σε αυτό το «γήπεδο», αλλά να παραμείνουμε ψηλά.

Κάποιες τοποθετήσεις κατά καιρούς πυροδότησαν κάποιες αντιπαραθέσεις. Νιώσατε σαν ένας πολιτικός παίκτης;

Οι απόψεις για την Παιδεία δεν είναι δικές μου, η Παιδεία «μιλάει» από μόνη της. Μάλλον δεν μιλάει, σήπεται. Είναι σαν ένα «σώμα» που σαπίζει. Το υπ’ αριθμόν 1 θέμα της Ελλάδας είναι η Παιδεία. Και μάλιστα, όχι η τριτοβάθμια , όσο η πρωτοβάθμια. Δεν ανακάλυψα εγώ αυτό το πρόβλημα, είναι κάτι που το αναγνωρίζουν όλοι και για αυτό μας ενοχλεί όταν ακούγεται μια φωνή. Είπα πως οι δάσκαλοι πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους καλύτερα. Άλλο ο συνδικαλισμός που γίνεται για διεκδικήσεις και άλλο όταν χρησιμοποιείται ως «πολιτικό εργαλείο». Ακούω τρελά πράγματα του τύπου «είναι οι συνθήκες δύσκολες και δεν μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας». Όταν ήταν εύκολες, έκαναν καλά τη δουλειά τους, δηλαδή; Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο; Δηλαδή όταν εγώ αμείβομαι λιγότερο, πρέπει να παίξω χειρότερα στη σκηνή; Δεν είναι επιχείρημα αυτό. Να κοιτάξουμε να κάνουμε καλά τη δουλειά μας. Παραέχουμε γίνει ευαίσθητοι και ενοχλούμαστε με πράγματα.

Την απάντηση για την κρίση που αντιμετωπίζουμε θα πρέπει να τη βρει ο καθένας από εμάς μέσα του; Ατομικά;

Τα πράγματα είναι πιο απλά από όσο νομίζουμε. Να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει. Να επικρατήσει η λογική, πράγμα που είναι λίγο σπάνιο στη χώρα μας. Δεν είναι χώρα της σκέψης η Ελλάδα, είναι χώρα του θυμικού. Τι συζητάμε για πολιτικές και συνδικαλισμούς; Αφού δεν εφαρμόζεται κανένας νόμος. Κάνουμε εκλογές, αποφασίζει η πλειοψηφία, εκλέγουμε ανθρώπους να νομοθετήσουν, νομοθετούν και μετά τους βρίζουμε που νομοθετήσανε και δεν τους εφαρμόζουμε. Και το φοβερό είναι πως δεν εφαρμόζεται από τα υψηλά κλιμάκια. Δεν είναι τεράστιο θέμα αυτό, για την Παιδεία; Πέρα από την ποιότητα της Παιδείας… Είναι δυνατόν η ηγεσία των εκπαιδευτικών να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο και να έχει αυτόν το λόγο;

Αναφέρεστε και γενικότερα; Σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου;

Φυσικά. Γιατί όλοι πολιτεύονται. Θέλουν όλοι ένα «κομματάκι» εξουσίας. Υπάρχει πάντα αυτό το άλλοθι, που όλα βαφτίζονται πολιτικοί και κοινωνικοί αγώνες. Να τελειώνουμε με αυτήν την «καραμέλα». Βαρέθηκα να ακούω για πολιτικούς αγώνες, που οδήγησαν την Ελλάδα στην καταστροφή, τελικά! Με πρώτους τους πολιτικούς, βέβαια, και τη συμπεριφορά τους.

Μετά από μια επαγγελματική διαδρομή γεμάτη επιτυχίες, θεωρείτε πως η θεωρία που θέλει «τα “όχι” να χτίζουν καριέρες», ισχύει;

Ισχύει σε ένα ποσοστό. Όταν αρνηθείς κάτι, σημαίνει πως ταυτόχρονα κερδίζεις και κάτι αυτομάτως, από την άρνηση. Αυτό, βέβαια, είναι δύσκολο και συμβαίνει από ένα σημείο και μετά. Το μεγάλο πρόβλημα της δουλειάς μας είναι τα ξεκινήματα. Τα πρώτα χρόνια που πρέπει να είσαι «παρών», εργατικός, διαθέσιμος, «φλογομένος» για τη δουλειά, με φλόγα δηλαδή μέσα σου. Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να είσαι υποτελής, αλλά να ξέρεις πως αυτή η δουλειά απαιτεί σχέσεις συνεργασίας. Όχι υποτέλειας, ούτε δουλοπρέπειας. Για να υπάρχει συνεργασία, θα πρέπει οι άνθρωποι να εργάζονται επί της ουσίας. Να κάνουμε καλά τη δουλειά μας! Μετά, η επιτυχία θα έρθει. Άλλωστε τη δουλειά μας βαθμολογεί ο χρόνος.

Ποια ήταν η νύχτα που σας άλλαξε τη ζωή; Ποια απόφαση ή ποιο γεγονός σημάδεψε τη ζωή ή την καριέρα σας;

Δεν υπάρχει τέτοια νύχτα. Ξεκίνησα από πάρα πολύ χαμηλά, δεν ήξερα κανέναν σε αυτήν τη δουλειά, εργάστηκα πάρα πολύ και ό,τι πέτυχα, το πέτυχα μόνος μου. Και από την άλλη, δεν ένιωσα ποτέ κανέναν να μου έκοψε το δρόμο. Ουδέποτε ένιωσα αυτά τα μαχαιρώματα που λένε στη δουλειά μας και τις «τρικλοποδιές». Κοίταζα να κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα γίνεται και να είμαι πάντα εκεί. Δεν ένιωσα όλες αυτές τις ανοησίες που συζητάνε συνάδελφοι στα μπαρ, για «κλίκες», όλες αυτές τις μπούρδες. Αν υπάρχουν κάποιες παρέες, κάποιοι άνθρωποι συμπαθούν κάποιους άλλους περισσότερο, δεν λέει τίποτα. Αυτά υπάρχουν σε όλα τα επαγγέλματα.

Κάνετε απολογισμό της χρονιάς; Γενικότερα, πως κάνετε αξιολόγηση του εαυτού σας;

Αξιολόγηση κάνω κάθε μέρα, έχω αυτό το κακό (γέλια). Όχι, τελικά είναι καλό. Δεν είμαι άνθρωπος που ρίχνει τα βάρη στους άλλους. Αντίπαλοί μου δεν είναι οι άλλοι, είναι ο κακός εαυτός μου. Κάνω αξιολόγηση αλλά όχι αγχωτικά, με ενοχές. Οτιδήποτε κάνω, το κάνω με ενθουσιασμό. Αν κάτι δεν είναι επιτυχημένο, και αναφέρομαι και στην επαγγελματική και στην προσωπική μου ζωή, πάντα υπάρχει μια αιτία στην οποία εμπλέκομαι και εγώ. Προσπαθώ κάθε φορά, να το «κοιτάξω», να το αντιμετωπίσω, χωρίς να με φοβίζει πια. Αλλιώς λειτουργούμε συμπλεγματικά. Και όταν μεγαλώνεις και λειτουργείς συμπλεγματικά, τότε είναι φρίκη.

Έχετε κάποιο απωθημένο;

Δεν έχω κανένα απολύτως απωθημένο, τα έχω χορτάσει όλα. Έχω χορτάσει και με το παραπάνω, σας βεβαιώ.

Φοβάστε τους ανθρώπους που έχουν απωθημένα;

Ναι. Ξέρετε αυτό είναι μεγάλο θέμα. Κυρίως τους μεγαλύτερους ανθρώπους, αυτούς της γενιάς μου. Και ειδικά, αυτούς που ακόμη είναι «πολλά υποσχόμενοι». Δεν εννοούν να καταλάβουν πως έπειτα από τόσα χρόνια, κάτι δεν έκαναν καλά και αυτοί. Η αυτοκριτική είναι δύσκολο πράγμα. Μετά μας φταίνε όλοι. Οι Αμερικανοί, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, ο γάτος μας, ο σκύλος μας, ο γείτονάς μας… Ενώ κυρίως μας φταίει ο ίδιος ο εαυτός μας!

πηγή: koolnews.gr