Στέλλα Καραγιαννίδου:Μαχαιρώματα και ανθρωποκυνηγητά εν έτει 2012;

Η Στέλλα Καραγιαννίδου εργάζεται στον οργανισμό "Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης" και ανήκει στο δυναμικό του Unitedreporters.gr            

    

Πλατεία Αριστοτέλους, αργά το βράδυ. Μόλις έχει τελειώσει η προβολή της μεγάλης φετινής επιτυχίας ‘Άθικτοι’ στο αγαπημένο μου Ολύμπιον (όπου και εργάζομαι για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης). Κοντοστεκόμαστε και σχολιάζουμε όσα είδαμε. Ωραία στιγμή αυτή, μαθαίνεις τι διαφορετικό εισπράττει ο καθένας βλέποντας ακριβώς τις ίδιες εικόνες. Ο έγχρωμος νέος από το γκέτο λοιπόν (Omar Sy) πηγαίνει να εργαστεί στον τετραπληγικό αριστοκράτη που υποδύεται ο François Cluzet. Δύο διαφορετικοί κόσμοι, δύο άνθρωποι που λόγω χρώματος/ καταγωγής και φυσικής κατάστασης αντίστοιχα έχουν βιώσει τον ρατσισμό. Ο Sy βρέθηκε στη ζωή του Cluzet από τύχη και του την άλλαξε με την ειλικρίνεια και την καλοσύνη του. Πώς έφτασαν να δεθούν και να αναπτύξουν μια ιδιαίτερη φιλική σχέση δύο- φαινομενικά- αταίριαστοι άνθρωποι; Το κλειδί ήταν η ίση αντιμετώπιση στο συνάνθρωπο. Κανένας οίκτος. Και ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο στην όλη ιστορία; Ότι είναι αληθινή.

Σε μια πλατεία στην Αθήνα, κάποιο βράδυ του Ιουλίου. Παρέες πίνουν το ποτό τους (μια κοπέλα που βρισκόταν εκεί διηγήθηκε αργότερα το σκηνικό) και ξαφνικά αντιλαμβάνονται δύο νέους αλλοδαπούς να τρέχουν και να κρύβονται μέσα σε κάδους απορριμμάτων. Ναι, άνθρωποι μέσα σε κάδους απορριμμάτων. Πριν προλάβουν οι θαμώνες να καταλάβουν τι γίνεται, βλέπουν μια στρατιά ανδρών να περνάει από εκεί και να τους ψάχνει με άγριες διαθέσεις. Κανείς από τον κόσμο δεν μιλάει και οι άνδρες συνεχίζουν την πορεία τους με σκοπό να τους βρουν. Καθώς απομακρύνονται, σαν να συμμετέχουν σε στρατιωτική παρέλαση, τους ακούνε να φωνάζουν διάφορα φασιστικά συνθήματα. Όχι, δεν περιγράφω σκηνή από το γύρισμα κάποιας ταινίας στους δρόμους της πρωτεύουσας. Αυτό είναι και το χειρότερο στην ιστορία αυτή∙ ότι είναι αληθινή.

Θεσσαλονίκη, Αθήνα, δεν έχει σημασία. Αυτό που δεν μπορεί να συλλάβει το μυαλό μου είναι πως άνθρωποι, σαν χαρακτήρες βγαλμένοι από σκοτεινές σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας, αντιμετωπίζουν ως κατώτερους κάποιους συνανθρώπους τους για λόγους όπως η καταγωγή, το χρώμα και ποιος ξέρει τι άλλο θα τους ενοχλήσει στο μέλλον. Φυσικά και θέλω να υπάρχουν και να τηρούνται νόμοι που αφορούν τους (λαθρο)μετανάστες. Δεν μπορώ όμως σε καμία περίπτωση να κατανοήσω τη βία ως τρόπο επίλυσης προβλημάτων. Μαχαιρώματα και ανθρωποκυνηγητά εν έτει 2012; Μου φαίνεται εξωφρενικό. Είναι αφελές να πιστεύω ότι οι άνθρωποι αυτοί εμφανίστηκαν από το πουθενά και δεν υπήρχαν παλαιότερα στην ελληνική κοινωνία. Απλώς τώρα βρήκαν πρόσφορο έδαφος να εκδηλωθούν και να συσπειρωθούν. Μεγάλη πληγή η έλλειψη παιδείας, τον πόνο τον νιώθουν όλοι… Λείπει και η αγάπη. Μπόλικη, για όλους. Ναι, δεν είναι εύκολο να αλλάξουν τα πράγματα από τη μια μέρα στην άλλη. Όσο όμως υπάρχουν άνθρωποι σαν τους θαμώνες του μπαρ που επέλεξαν να μην καταδώσουν τους αλλοδαπούς, εγώ επιλέγω να μην χάνω την αισιοδοξία μου.

πηγή:fthis.gr