Ζήνα Κουτσελίνη: Το βιβλίο της, ο αλκοολισμός του πατέρα της, η συγγνώμη που του οφείλει και η αναγκαστική φυγή της

Η Ζήνα Κουτσελίνη μιλά για πρώτη φορά για τη ζωή της, σε συνέντευξή της στο περιοδικό Εγώ και τον δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα.

Ξεκινώ με το βιβλίο «Ο πιο δύσκολος δρόμος», που πρόσφατα κυκλοφορήσατε. Τελικά, ποιος ήταν ο πιο δύσκολος δρόμος στη ζωή σας;

Ο πιο δύσκολος δρόμος ήταν τα παιδικά μου χρόνια στη Σκόπελο. Ο πατέρας μου ήταν αλκοολικός. Δεν μπορούσε να διαχειριστεί τα συναισθήματά του, το θυμό του, την αγάπη του. Δεν άντεχε την καθημερινότητά του. Θεωρούσε ότι με το ποτό θα έλυνε τα προβλήματά του. Επειδή ήμουν μικρό παιδί, σωματοποιούσα το πρόβλημα. Η μητέρα μου βρήκε τη δύναμη και το κουράγιο να μου πει: «Πρέπει να προχωρήσεις στη ζωή σου, να μείνεις μόνη σου, να φύγεις από τις τοξικότητες της καθημερινότητας της οικογένειας». Έτσι, σε ηλικία 14 ετών, πήρα το καράβι, έφυγα από τη Σκόπελο και πήγα στο Βόλο. Για ένα χρόνο έμεινα σε συγγενείς και από τα 15 μου σε ένα σπίτι μόνη μου, όπου μαγείρευα, διάβαζα και τραβούσα το δικό μου δρόμο. Η μητέρα μου με έμαθε να ζω στο φως. Την ευχαριστώ, γιατί δεν φέρθηκε εγωιστικά στη δύσκολη στιγμή, γιατί μια μάνα δεν μπορεί να βγάλει από την αγκαλιά της το παιδί της. Πολλές φορές, μάλιστα, το κρατά δίπλα της σκοπίμως, για να βασανίζονται και οι δύο.

Ήταν δύσκολο για εσάς να αποχωριστείτε το σπίτι σας;

Ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Ένα παιδί αποζητά πάντα την αγκαλιά της οικογένειάς- μιλάμε για μια ηλικία πολύ τρυφερή, πολύ ευαίσθητη. Η εφηβεία διαμορφώνει το χαρακτήρα σου και σου δίνει δύναμη για να προχωρήσεις. Ο Βόλος για μένα ήταν ο επόμενος δρόμος. Δεν ήταν εύκολος, όμως. Θυμάμαι πώς, τους πρώτους τρεις μήνες, έπαιρνα το καράβι κάθε Σαββατοκύριακο και επέστρεφα στη Σκόπελο. Κάποια στιγμή μου είπε η μητέρα μου: «Δεν θα υπάρξει επόμενο Σάββατο που θα έρθεις. Πρέπει να αλλάξεις τη ζωή σου». Ήθελε μεγάλη δύναμη από την πλευρά της μάνας να πει στο παιδί «Φύγε! Τράβηξε έναν άλλο δρόμο».

Ήταν μεγάλη θυσία, γιατί ουσιαστικά έπρεπε να σας αποχωριστεί.

Ακριβώς. Τότε λοιπόν έκλαψα πάρα πολύ, αλλά κατάλαβα ότι έπρεπε να προχωρήσω.

Παρεξηγήσατε τη μητέρα σας για αυτή της την πράξη;

Όχι. Ήξερα ότι ήταν ο μόνος δρόμος. Δεν ήθελε να καταστραφεί και η δική μου ζωή.

Πολλές φορές, τα παιδιά νιώθουν ενοχές όταν σε μία οικογένεια υπάρχουν προβλήματα. Αισθάνονται ότι ευθύνονται για την έλλειψη ευτυχίας. Εσείς το βιώσατε;

Το αισθάνθηκα. Επίσης, θέλω να σας πω πώς, όταν είσαι παιδί, βλέπεις μόνο τη μια πλευρά, εκείνη του ανθρώπου που υποφέρει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, έβλεπα την πλευρά της μάνας μου. Δεν είχα τη δύναμη, την αντίληψη να δω και την πλευρά του πατέρα μου. Ήταν ένας άνθρωπος αλκοολικός, αλλά πολύ ευαίσθητος συνάμα και όχι κακός. Αν έπρεπε να ζητήσω μια συγγνώμη από έναν άνθρωπο, θα ήταν από τον πατέρα μου, γιατί, όσο ζούσε, τον αδίκησα.

Το κατανοήσατε αυτό όταν έφυγε από τη ζωή;

Όταν «έφυγε», ήμουν ακόμη θυμωμένη. Ήξερα ότι δεν υπήρχε σωτηρία για αυτόν. Όταν ζεις με εξαρτήσεις είσαι πάντα στο όριο μεταξύ ζωής και θανάτου. Είσαι μπροστά στο θάνατο. Τον βλέπεις.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο «ΕΓΩ» που κυκλοφορεί