Κατερίνα Καινούργιου: Απέκτησε το δικό της blog

Πολλοί είναι οι διάσημοι που έχουν αποκτήσει τα δικά τους Blogs και γράφουν τις δικές τους απόψεις και μοιράζονται με τους φίλους τους τις σκέψεις τους...
Σε αυτή την μεγάλη λίστα προστέθηκε και η Κατερίνα Καινούργιου που πλέον γράφει στο blackbow.gr και έχει ήδη αναρτήσει το πρώτο της κείμενο με τίτλο "Ψηλοτάκουνη ηθική":

" Δε τα έχεις ανάγκη ...." Φωνάζει η μητέρα μου εδώ και δέκα χρόνια κάθε φορά που με βλέπει να " σκαρφαλώνω " στα.... δεκαπενταποντα άλλοτε μαύρα, άλλοτε κόκκινα , άλλοτε nude, άλλοτε πέδιλα, άλλοτε λουστρίνι ... παπούτσια μου.
" Θα πάθεις ζημιά στη μέση σου ... θα σκοντάψεις... θα βγάλεις κάλους... θα.. θα.. θα... τόσα θα ... τόσα χρόνια ποτέ δεν κατάφερε να με πείσει να τ αποχωριστώ.
Σα να είναι δεύτερο σώμα, προέκταση του ποδιού μου, όταν ανεβαίνω σ αυτά ... ανεβαίνω στα ουράνια. Το ηθικό μου αναπτερώνεται και αυτομάτως νοιώθω πιο ελκυστική, πιο δυνατή, πιο...γυναίκα. Αυτό δεν είπαμε πως είναι το ζητούμενο; Ειρωνεία ...
Εμείς οι γυναίκες σαν να προσπαθούμε να καλύψουμε την ανασφάλειά μας...απλά ψηλώνοντας λίγους πόντους. Και όταν οι πόντοι αυτοί κοστίζουν και ολόκληρες περιουσίες τόσο πιο femme fatale φαντάζουμε...
Το περπάτημα πάνω σε αυτά μοιάζει δύσκολο, βασανιστικό, θυμίζει άσκηση ισορροπίας μα... παρόλο αυτά είναι τόσο εντυπωσιακό. Μπορεί όχι για τους γύρω μας, για τον εαυτό μας πάντως σίγουρα...
Εκείνο το βράδυ λοιπόν ως δια μαγείας ακόμα και τα δεκαπενταποντα από λουστρίνι louboutin μου (τα πρόσεχα σαν κόρη οφθαλμών μέσα σε ένα κατακόκκινο βελούδινο κουτί), μου φαινόντουσαν χαμηλά, παλιά, passé, démodé κοινώς απαγορευτικά... λίγα για να...τον εντυπωσιάσω! " Μα είναι δυνατόν να κοιτάξει τα παπούτσια σου; " αναρωτιέται η Βιβή "και πες πως τα κοιτάζει... τι αγχώνεσαι; είναι υπέροχα! ".Τα παπούτσια μου είναι υπέροχα αλλά για κάποιο λόγο εμένα δεν μου αρέσουν...ή μάλλον καταβάθος ευχόμουν να κοιτάξει μόνο τα παπούτσια μου...Τι ρηχό!
Από μικρό κοριτσάκι θυμάμαι να κοιτάζω την μητέρα μου στον καθρέφτη και να μη θέλω να της μοιάσω...να θέλω απλά να μεγαλώσω γρήγορα για να της "κλέψω" τα παπούτσια της.
Τι άγχος, τι ειρωνεία, τι ανυπομονησία να μεγαλώσω...κατά κάποιο τρόπο η μετάβαση από την παιδικότητα μου στην έντονη γυναικεία μου φύση είναι συνυφασμένη με ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνες γόβες, που μόλις τις φόρεσα και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη ως δια μαγείας έφυγε από πάνω μου ο,τι πιο αθώο, αγνό και θηλυκό είχα και αυτομάτως μεταφράστηκε σε πονηρό, σέξι και ουκ ολίγες φορές πρόστυχο...
Γιατί βιάστηκα να μεγαλώσω; για να πονέσω από έρωτα; Για να καταλάβω πως τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται; Για να ζήσω τη φιλοδοξία και μετά την έντονη ματαιοδοξία;
Γιατί βιάστηκα να μεγαλώσω; για να γνωρίσω εκείνον; να με αγχώσει η ύπαρξή του και επιβίωσή μου;
Γιατί βιάστηκα να μεγαλώσω; Για να φορέσω ένα ζευγάρι πανέμορφες, ψηλοτάκουνες γόβες...
Τι άσχημη λέξη και παράλληλα συναίσθημα η ζήλια; Και όμως ναι... ζηλεύω...ζηλεύω πολύ εκείνη που σε έχει ( γιατί προφανώς για να σαι μαζί της, τη βρίσκεις πιο ερωτεύσιμη από μένα και...δεν ακούω καμία δικαιολογία) όπως ζηλεύω και τις γυναίκες που φοράνε...φλατ! Φλατ παντού...στο γραφείο, στα ψώνια, στην τράπεζα, στο σούπερ μαρκετ, στις βραδινές τους εξόδους...Και ξαφνικά στα μάτια μου, φαντάζουν μικρές θεές, όμορφες, με αυτοπεποίθηση, ακομπλεξάριστες, πιο femme fatale απ' ότι φαντάζεστε, χωρίς καμία ανάγκη επιβεβαίωσης της εικόνας τους και του εαυτού τους μέσα από... ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνες γόβες!
Κοιτάζομαι στον καθρέπτη...με εκνευρίζει η εξαρτημένη απ' τις γόβες μου εικόνα μου και αυτομάτως τις πετάω...Απόψε, λέω στον εαυτό μου, θα τις αποχωριστείς...Απόψε θα βάλεις φλατ και μ' αυτά θα τον εντυπωσιάσεις...
Ίσως τότε και εκείνος να μην κοιτάξει τόσο " χαμηλά", να μη τους δώσει καν σημασία...Ίσως μόλις τα φορέσω και κοιταχτώ στον καθρέπτη νοιώσω...πιο όμορφη...πιο ελκυστική...πιο σπουδαία...μα...πάνω απ' όλα ίσως τότε μ' αγαπήσω λίγο πιο πολύ...