Ελένη Καλαμάρη: Δάκρυα για την γυναίκα σύμβολο

Ηταν η γυναίκα-σύμβολο στη μάχη κατά του καρκίνου. Η συμμετοχή της στο διαφημιστικό σποτ της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης «Μείνε Δυνατός», στο οποίο έπαιζε μποξ μαζί με τον ιδρυτή της οργάνωσης Παναγιώτη Μιχαήλ για να νικήσει την επάρατη νόσο, την έκανε γνωστή σε όλη την Ελλάδα. Κι όμως, η στάση ζωής και η δύναμη ψυχής που έδειξε έπρεπε να είναι σημείο αναφοράς από την πρώτη ημέρα που τη χτύπησε η ύπουλη αρρώστια.Η Ελένη Καλαμάρη, η κοπέλα που πάλεψε με όλες τις δυνάμεις της τον καρκίνο, που έκανε τους γιατρούς να σκίσουν τα διπλώματά τους πριν από πέντε χρόνια, όταν της έδιναν μόλις τρεις μήνες ζωής, έφυγε στα τριάντα τέσσερά της για το μεγάλο ταξίδι βυθίζοντας σε θλίψη όλους όσοι είχαν την τύχη να τη γνωρίσουν. Κι έφυγε όπως ήθελε. 


Με το κεφάλι ψηλά, αγωνιζόμενη σαν λιοντάρι μέχρι το τέλος. Μπορεί να μην πρόλαβε να δει τον λατρεμένο της γιο να μεγαλώνει πολύ, όπως επιθυμούσε, αλλά του έμαθε, όπως σε όλους μας, τι σημαίνει δύναμη. Και η Ελένη ήταν δυνατή, ακόμη και τον περασμένο Οκτώβριο, όταν έφτασε στο σημείο να ζυγίζει μόλις 34 κιλά και δεν μπορούσε να κρατήσει όποια τροφή κι αν έτρωγε. Πάλεψε ώς το τέλος σαν παλικάρι, σαν γνήσια Αμαζόνα.

«Οι Αμαζόνες έκοβαν το στήθος τους, γιατί τις εμπόδιζε να κρατούν το τόξο. Σαν κι αυτές νιώθω. Δηλαδή είμαι περισσότερο αγωνίστρια παρά γυναίκα» είχε δηλώσει χαρακτηριστικά στην τελευταία της συνέντευξη στο περιοδικό «Life & Style». To moto της ζωής της, το ίδιο τα τελευταία πέντε χρόνια: «Ο αγώνας για τη ζωή δεν είναι ποτέ εύκολος. Το να κοιτάς τον θάνατο κατά πρόσωπο και να τον πολεμάς με όλες σου τις δυνάμεις απαιτεί ψυχικό σθένος, πίστη, αυτοσεβασμό και -πάνω απ’ όλα- αγάπη». Και όλοι όσοι τη γνώρισαν παραδέχθηκαν το σθένος της και την αγάπησαν.


Τραγική ειρωνείαΗ συγκλονιστικκή της ιστορία άρχισε τον Μάιο του 2007. Και τραγική ειρωνεία, ο καρκίνος δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής της. Οταν περίμενε πώς και πώς να σφίξει στην αγκαλιά της το μωρό που θα γεννούσε. Ενιωθε στην αρχή ενοχλήσεις στο πόδι της και στη συνέχεια ο πόνος είχε γίνει αφόρητος. Στον τελευταίο μήνα της εγκυμοσύνης της έμεινε κλινήρης και λίγες ώρες πριν γεννήσει, σε μια προσπάθεια να γυρίσει πλευρό στο κρεβάτι του μαιευτηρίου, το πόδι της έσπασε. Ετσι μπήκε εσπευσμένα στο χειρουργείο για να της γίνει καισαρική τομή και ακολούθως την πήγαν για ακτινογραφίες. Εκεί φάνηκε ότι η λεκάνη και η κορυφή του μηρού είχαν γίνει κομμάτια.

Οι γιατροί ήταν σχεδόν σίγουροι ότι είχε «χτυπηθεί» από καρκίνο, αλλά περίμεναν κάποιες εξετάσεις για να βεβαιωθούν. Δυστυχώς η αρχική τους διάγνωση επιβεβαιώθηκε. Μάλιστα τα αποτελέσματα ήταν αποθαρρυντικά. Είχε γίνει μετάσταση στα οστά και οι γιατροί απέκλεισαν το ενδεχόμενο εγχείρησης. Ηταν ήδη πολύ αργά. Την επόμενη κιόλας μέρα έκανε την πρώτη της χημειοθεραπεία, με τους θεράποντες ιατρούς να είναι απαισιόδοξοι, αφού της έδιναν μόνο τρεις μήνες ζωής.


Μάχη και για το παιδί
Εκείνη όμως τους διέψευσε, γιατί πάνω από όλα μίλησε το μητρικό ένστικτο. Η Ελένη ήθελε πολύ να δει το μωράκι της. Ηταν άλλωστε λεχώνα μόλις έντεκα ημερών, όταν άρχισε ο Γολγοθάς της. Και η επιθυμία της να βρεθεί δίπλα στο παιδί της ήταν τέτοια που κατάφερε τότε να κερδίσει τη μεγάλη μάχη με την επάρατη νόσο. Οπως αποκάλυψε πάντως στο περιοδικό «People», η μάχη που είχε αμέσως μετά ήταν πολύ πιο δύσκολη και πιο επώδυνη.

«Το φθινόπωρο πήρα τηλέφωνο τον σύζυγό μου και του είπα πως θέλω να δω το παιδί. Μου είπε ότι ο μοναδικός τρόπος να το δω ήταν να δώσω το συναινετικό διαζύγιο και να του παραχωρήσω την επιμέλεια του παιδιού». Αποφασίζει να πάει στο νησί όπου μένουν ο σύζυγος και το παιδί της και μένει εκεί δύο μήνες, με προστριβές με τον άντρα της. Τελικά, όπως εξομολογήθηκε: «Μπήκα μέσα στο σπίτι, όπου βρισκόταν το παιδί. Τη στιγμή εκείνη οι μισοί έλειπαν και οι υπόλοιποι κοιμούνταν. Δεν με είδε κανένας, πήρα τον γιο μου κρυφά κι έφυγα. Ζητάω συγγνώμη που πήρα το παιδί μου με αυτό τον τρόπο και δεν τους άφησα να το χαιρετήσουν, αλλά έτσι έπρεπε να γίνει».

Την επόμενη χρονιά κερδίζει με συμβιβασμό την επιμέλεια του γιου της. Ηταν η πιο χαρούμενη στιγμή της από τότε που βρέθηκε αντιμέτωπη με την επάρατη νόσο. Και η ανάγκη πλέον ήταν να μεγαλώσει το παιδί της γνωρίζοντας ότι είχε μπροστά της να αντιμετωπίσει έναν Γολγοθά. «Δεν έχω περιουσία, δεν έχω χρήματα, δεν έχω οικογένεια, δεν έχω σπίτι, δεν έχω καν υγεία. Ομως έχω αυτό το παιδί» δήλωσε με αφοπλιστική ειλικρίνεια στην τελευταία της συνέντευξη.


Φιλανθρωπική δράση
Είχε όμως πολλούς φίλους, αφού η στάση της όλο αυτό το διάστημα απέναντι στην αρρώστια είχε γίνει σημείο αναφοράς. Μια γυναίκα-παράδειγμα ζωής, δύναμης και ελπίδας. Εγραψε βιβλίο για την περιπέτειά της, ανέπτυξε έντονη φιλανθρωπική δράση με την οργάνωση «Μείνε Δυνατός», πάντα βρισκόταν δίπλα σε όσους ζήτησαν τη βοήθεια και τη συμπαράστασή της στη δική τους μάχη κατά του καρκίνου και ποτέ δεν φοβήθηκε να μιλήσει ανοικτά για την αρρώστια της. 

Η ίδια παραδέχθηκε ότι κάθε μέρα χτυπούσε συνεχώς το τηλέφωνό της, αφού όλοι τη θεωρούσαν υπόδειγμα θάρρους κι εκείνη πάντα το σήκωνε και μιλούσε με τον κόσμο δίνοντας συμβουλές και στήριξη.

Το Πάσχα του 2008 κι ενώ είχε κερδίσει την πρώτη μάχη, εμφανίστηκε ξανά όγκος, αυτή τη φορά στο αριστερό της στήθος. Τον νικάει ξανά, αλλά ξέρει πια ότι η ζωή της θα είναι ένας συνεχής πόλεμος με τον ύπουλο εχθρό. Την τελευταία πενταετία ήρθε αντιμέτωπη με την αρρώστια συνολικά έξι φορές. Τις πέντε βγήκε νικήτρια. 

Ολοι πίστευαν ότι και την έκτη θα τα κατάφερνε. Δίπλα της ήταν οι γονείς της και οι πραγματικοί φίλοι, που έμειναν δίπλα της από το 2007 και μετά. Στο πλευρό της, και όσοι θαύμαζαν το έργο της και της έλεγαν «μπράβο» για τη δύναμη και το κουράγιο της. Δυστυχώς αυτή τη φορά λύγισε. Λύγισε, όχι δεν τα κατάφερε, γιατί ειδικά την τελευταία πενταετία όσα κατάφερε ήταν πάρα πολλά. Και μην ξεχνάμε ότι οι γιατροί τής έδιναν μόνο τρεις μήνες ζωής...


«Από Ελενα... Ελένη»
Η Ελένη Καλαμάρη ποτέ δεν φοβήθηκε να μιλήσει ανοιχτά για το πρόβλημα της υγείας της. Και όχι μόνο αυτό, αλλά όταν ο καρκίνος τη «χτύπησε» δεύτερη φορά, εκείνη αποφάσισε να γράψει βιβλίο για τη μάχη της. Ο τίτλος του: Από Ελενα... Ελένη». Η επιλογή του τίτλου μόνο τυχαία δεν ήταν. 

Ηθελε να δείξει ότι αν κάποιος θέλει να αλλάξει, μπορεί να γίνει όντως άλλος άνθρωπος. Ηταν ουσιαστικά το δικό της ημερολόγιο που ήθελε να το αφήσει ως παρακαταθήκη στον γιο της, σε περίπτωση που εκείνη δεν ζούσε. Στη συνέχεια το ημερολόγιο έγινε βιβλίο, ύστερα από παρακίνηση της εκδότριάς της, με σκοπό να βοηθήσει τον κόσμο. Μέρος των εσόδων από το βιβλίο της διατέθηκαν στη μη κερδοσκοπική οργάνωση «Μείνε Δυνατός», που σκοπό έχει να προσφέρει ψυχολογική υποστήριξη στους καρκινοπαθείς και το περιβάλλον τους.


Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
«Δεν κατέθεσα τα όπλα ούτε ένα λεπτό»
Η τελευταία συνέντευξη της Ελένης ήταν στο περιοδικό «Life & Style», το οποίο έκανε εκστρατεία κατά του καρκίνου του μαστού. 

Και πάλι μίλησε χωρίς να μασήσει τα λόγια της και είπε πολλές (και πικρές) αλήθειες. Όπως, για παράδειγμα, το ξεκαθάρισμα των ανθρώπων που βρίσκονταν δίπλα της: «Ο καρκίνος ξεκαθάρισε το τοπίο και μου έδειξε ποιοι πραγματικά ήταν οι φίλοι μου και ποιοι οι εχθροί στη ζωή μου».

Στενοχωριόταν πολύ για την άγνοια του κόσμου και τη στάση που κρατούσε: «Ο κόσμος δεν ξέρει. Και είναι λογικό, από τη στιγμή που δεν έχουν έρθει κοντά στον θάνατο. Σήμερα πήγα στο σούπερ μάρκετ. Είχα πολλούς μήνες να βγω από το σπίτι. Δεν μπορούσα να περπατήσω από την αδυναμία και μετακινήθηκα με το καροτσάκι. Ο κόσμος με έβλεπε και τραβούσε τα παιδιά του, λες και θα τους κολλήσω. Στην Ελλάδα είμαστε, το έχω συνηθίσει». 

Η Ελένη σε κάθε της συνέντευξη δεν έκρυβε τη λατρεία για το παιδί της: «Αν είχα γεννήσει ένα μήνα αργότερα, δεν θα είχα καρκίνο, αλλά θα είχα ένα άλλο παιδί. Δεν θα είχα τον γιο που έχω τώρα. Και τον γιο μου δεν θα τον άλλαζα για όλη την υγεία του κόσμου». 

Και φυσικά με τα λόγια που είπε στο τέλος της συνέντευξης απέδειξε γιατί για πολλούς ήταν η γυναίκα-σύμβολο, το παράδειγμα θάρρους στη μάχη κατά του καρκίνου: «Πολλές φορές χρειάστηκα βοήθεια, αλλά ποτέ δεν ζήτησα. Εχω ακραία περηφάνια και δεν το μετανιώνω. Θεωρώ ότι και αύριο να πεθάνω, είμαι νικήτρια πια. Δεν κατέθεσα τα όπλα ούτε ένα λεπτό. Ζούσα με τη νοοτροπία ότι η Ελένη δεν έπαθε καρκίνο, αλλά ο καρκίνος έπαθε Ελένη. Εχω αλλάξει προς το καλύτερο. Εχω γίνει άλλος άνθρωπος».



espresso