N.Θεοωρίδου:" Είμαι αντίθεση στα talent show, γιατί χειρίζονται νέους με όνειρα" ...
Στις μέρες μας δεν μιλούν συχνά για το «λαϊκό» τραγούδι. Η Ν. Θεοδωρίδου και μιλάει για αυτό και το υποστηρίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο...
http://news-piper.blogspot.com/2011/02/n-talent-show.html
-Ας ξεκινήσουμε με την κρίση που συναντάει η δουλειά σας...
Κυρίως στον περιορισμό των ημερών λειτουργίας των κέντρων, το γλέντι όμως ο Έλληνας δεν το κόβει. Μπορεί να λιγοστεύουν τα χρήματα που ξοδεύει για αυτό, αλλά είναι σημαντικό μέρος της ζωής του. Αν προσπαθήσεις Σάββατο απόγευμα να κλείσεις τραπέζι σε κάποιο μαγαζί, θα τα βρεις σκούρα. Θέλαμε όμως να γίνουμε Ευρώπη κι έτσι η διασκέδαση περιορίστηκε σε διήμερα.
-Πώς μπήκες στην περιπέτεια του τραγουδιού;
Γεννήθηκα με αυτή τη διάθεση του να τραγουδάω και ευτυχώς το ανακάλυψα πάρα πολύ νωρίς. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου στα μαθητικά μου χρόνια, ήθελα να τραγουδάω.Στο ξεκίνημά μου με στήριξε από το οικογενειακό μου περιβάλλον ο πατέρας κυρίως και στα πρώτα μου βήματα έκανα κάποια μαθήματα μουσικής και κιθάρα, όμως γρήγορα κατάλαβα ότι το μόνο που ήθελα ήταν να τραγουδάω. Πρότυπά μου στο τραγούδι είναι η Μαρινέλλα σαν φωνή και παρουσία, αλλά και ο Στέλιος Καζαντζίδης, που «μελέτησα» το έργο του, και ο Γιάννης Πάριος.Αυτούς έχω «μελετήσει», χωρίς όμως να ξεχνώ κι άλλους πολλούς. Ήμουν στη Θεσσαλονίκη ανυποψίαστη ακόμη, και μου έγινε μια «μαγική» πρόταση και στη συνέχεια τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Υπέγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο για δίσκο στη Sony και σχεδόν παράλληλα κατέβηκα να τραγουδήσω στις «Χάντρες», με τον Λάμπη Λιβιεράτο, τον Αντώνη Ρέμο και τον Τριαντάφυλλο, που μου έδωσε και αρκετά τραγούδια σαν συνθέτης στους πρώτους μου δίσκους.Κι έτσι ξεκίνησε για μένα ένας δρόμος και μια πορεία να αποδείξω ότι έχω να δώσω κάτι μετά το πρώτο πετυχημένο βήμα.
-Ο τελευταίος σου δίσκος κυκλοφόρησε με εφημερίδα. Πώς το κρίνεις αυτό;
Είναι η τάση της εποχής, μιας εποχής μεταβατικής, που μας οδηγεί προς τα εκεί κι αναγκαστικά ακολουθούμε το ρεύμα. Θα δείξει αν είναι λάθος ή σωστό.
-Πέρσι έκανες μια πολύ μεγάλη επιτυχία με την «Κόκκινη γραμμή». Έχουμε παρατηρήσει ότι τα CD που κυκλοφορούν από τις εφημερίδες μπορεί να πωλούν ή να μοιράζουν χιλιάδες αντίτυπα, αλλά δεν βγάζουν σουξέ...Πιθανόν να έχετε δίκιο, ο χρόνος θα δείξει αν η επιλογή ήταν σωστή. Εγώ προσπαθώ να κάνω προσεγμένες δουλειές, που να τις πιστεύω και να τις τραγουδάω με την καρδιά μου.Τα τελευταία χρόνια συνεργάζομαι με τους καλύτερους σύγχρονους τραγουδοποιούς, όπως τον Γιώργο Μουκίδη, που έχει γράψει όλα τα τραγούδια του τελευταίου δίσκου και τραγουδάμε ντουέτο το τραγούδι «Καληνύχτα».Τον Γιώργο Θεοφάνους, που μας συνδέουν πολλές επιτυχίες, αλλά και τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, που ξεχωρίζει για τη λαϊκή συνθετική του φλέβα, καθώς και για τις εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις του. Δεν σας κρύβω ότι θέλω να θεωρούμαι «λαϊκή» τραγουδίστρια, χωρίς φυσικά να μη βλέπω ότι κάποια πράγματα γύρω μου αλλάζουν και εξελίσσονται.
-Πριν από μερικά χρόνια, τραγούδησες «Τα λιμάνια» της Ευανθίας Ρεμπούτσικα στην «Πολίτικη κουζίνα» και έκανες μια επιτυχία που ξεπέρασε τα όρια και τα φράγματα μεταξύ των διαφορετικών στυλ ελληνικού τραγουδιού.Ήταν μια πολύ ευτυχής συγκυρία και στη συνέχεια κάναμε και έναν ολοκληρωμένο δίσκο με την Ευανθία. Η συνεργασία μας αυτή επισφραγίστηκε με μια πολύ ωραία συναυλία στο Ηρώδειο. Μια άλλη σημαντική στιγμή ήταν η συνεργασία μου με τον Μίκη Θεοδωράκη σε δύο συναυλίες, η μία στην Αρχαία Ολυμπία και η δεύτερη στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.Εύχομαι και ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία στην πορεία να συνεργαστώ ξανά με εξίσου σημαντικούς ανθρώπους.
-Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Τα σχέδια έχουν να κάνουν κυρίως με το να είμαι συνεπής σε αυτό που κάνω. Υπερασπίζομαι ένα καλό σημερινό λαϊκό τραγούδι, που έρχεται σαν συνέχεια του κλασικού λαϊκού του ’50, του ’60 και του ’70, με έναν πιο σύγχρονο ήχο.Όσο και αν απουσιάζει από τα ραδιόφωνα το λαϊκό τραγούδι, δεν έχει να φοβηθεί τίποτε. Όσο υπάρχουν Έλληνες, θα υπάρχει κι αυτό. Έχω πολλά σχέδια, πολλά όνειρα, αλλά καμιά φορά άλλα προγραμματίζεις κι άλλα σου βγαίνουν.Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να τα σχεδιάσει όλα... Συχνά τα αναπάντεχα είναι και τα καλύτερα. Με ενδιαφέρουν πάντα οι καλές συνεργασίες, που αφήνουν στο τέλος κάτι «καλλιτεχνικό» για να θυμάται ο κόσμος.
-Παρακολουθείς τηλεόραση, ριάλιτι κ.λπ.;
Μου αρέσει η τηλεόραση, έχει ποικιλία, επιλογές, έχει όμως και on-off, για να την κλείνουμε όταν δε μας αρέσουν αυτά που βλέπουμε. Είμαι αντίθετη στα ριάλιτι σόου, τα τάλεντ, κυρίως, που ασχολούνται με το τραγούδι, τα άλλα είναι άλλη ιστορία, γιατί εκμεταλλεύονται χαρακτήρες και ανθρώπους. Χειρίζονται κάποιους νέους που έχουν όνειρα και θέλουν να φανούν, να τραγουδήσουν και να τους μάθει ο κόσμος. Μετά βέβαια τους ξεχνάνε τελείως, όταν τελειώνει το όνειρο και προσγειώνονται στην πραγματικότητα.Είναι τηλεοπτικά προϊόντα και όχι σχολές τραγουδιού.
-Η σχέση σου με την τεχνολογία και το Διαδίκτυο;
Είναι πολύ καλή και επαρκής... Είμαι μια γκατζετάκιας και απαντάω μόνη μου στο facebook στα μηνύματα που μου στέλνουν. Αρκεί βέβαια να μη χάνουμε την ανθρώπινη επικοινωνία στέλνοντας μόνο μηνύματα. Ας πάρουμε και κανένα τηλέφωνο τους φίλους όταν γιορτάζουν, αντί για το ψυχρό sms...
-Η επικοινωνία με το κοινό στην περιφέρεια;
Συνήθως εμφανίζομαι σε νυχτερινά κέντρα... αλλά και σε συναυλίες. Νομίζω όμως ότι το ρεπερτόριό μου με οδηγεί περισσότερο σε χώρους όπου ο άλλος θέλει να πιει και ένα ποτό, να κάτσει στο τραπέζι και να καπνίσει το τσιγάρο του.Και το κοινό της περιφέρειας είναι πιο ζεστό και πιο αυθεντικό κι από όσο μπορώ να ακούσω, και τα ραδιόφωνα της περιφέρειας παίζουν καλύτερα τραγούδια, χωρίς play-list. Στην Αθήνα, τα ραδιόφωνα έχουν κρίση ταυτότητας και τελικά βρίσκονται σε κάποια αμηχανία απέναντι στο λαϊκό τραγούδι.Καλύτερα να ακούμε τους πειρατές ή τον Black man, που είναι πιο αυθεντικοί.
-Φιλίες υπάρχουν στο χώρο σας;
Νομίζω πως ναι! Εγώ τουλάχιστον καταφέρνω να έχω αληθινές σχέσεις σε όποιο επίπεδο κι αν είναι, από συναδελφικές, επαγγελματικές και άλλες.
-Συμβουλές δίνεις;
Το αποφεύγω, γιατί αισθάνομαι πως μεγαλώνω. Παρ’ όλα αυτά, αν μου ζητηθεί, το κάνω σαν να το έλεγα σε μένα την ίδια. Σα να σκέφτομαι φωναχτά.
-Επίλογος…
Το λαϊκό τραγούδι δεν θα πεθάνει ποτέ. Και σε εποχές δύσκολες είναι η καλύτερη παρέα και η καλύτερη παρηγοριά. Ιδίως τώρα, που τα οικονομικά των Ελλήνων δεν είναι στα καλύτερά τους... τώρα φαίνεται η αξία του λαϊκού τραγουδιού, που σε αυτές τις δύσκολες ώρες όχι μόνο επιβιώνει, αλλά κρατάει γερά, ως ραχοκοκκαλιά, και τα υπόλοιπα είδη του τραγουδιού.
